Skoro dzieje pierwszych rodziców są przypowieścią, nie można odczytywać tego dosłownie nawet w jakichś elementach. Dosłownie można przyjąć prawdy, które są wskazane przez przypowieść, np. to że Bóg jest Stwórcą, że stworzenie było na początku dobre itd. Na tej podstawie można też wyczytać, że pierwotnie ludzie byli nieśmiertelni, a śmierć przyszła na świat przez grzech. Inna Księga, dużo późniejsza, podobnie o tym mówi: „śmierć weszła w świat przez zawiść diabła” (Mdr 2,24). Jednak ponieważ te prawdy są wskazane przez przypowieść, nasze ludzkie umysły nie mogą orzec, czy ta nieśmiertelność pierwotnych ludzi była nieśmiertelnością fizyczną czy nieśmiertelnością duchową. Nie możemy o tym nic powiedzieć, bo nikogo z ludzi przy tym nie było – nie było żadnych świadków poza Bogiem. Tu przechodzimy do teologii. Możemy na podstawie rozumienia duchowego dochodzić do wniosku, że ta nieśmiertelność była też fizyczna, porównując to z nieśmiertelnością, jaką ukazał nam Drugi Adam. Takie rozumienie jest nam jednak dane przez Ducha, nie z historii, chyba że historii Jezusa. A jednak w życiu Jezusa ta fizyczność też zostaje uduchowiona – On wstępuje do nieba z ciałem i duszą.
