19
Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i
nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją
potajemnie. 20 Gdy powziął tę myśl,
oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu
Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki;
albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. 21
Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi
swój lud od jego grzechów». 22 A stało
się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane
przez Proroka:
23 Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna,
któremu
nadadzą imię Emmanuel,
to
znaczy „Bóg z nami”.
24
Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił
tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do
siebie, 25 lecz
nie zbliżał się do Niej, aż porodziła Syna, któremu nadał imię
Jezus. (Mt 1,19-25)
19
Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν
καὶ μὴ θέλων αὐτὴν δειγματίσαι,
ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν. 20
ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ
ἄγγελος κυρίου κατ’ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ
λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυίδ, μὴ φοβηθῇς
παραλαβεῖν Μαρίαν τὴν γυναῖκά σου·
τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματός
ἐστιν ἁγίου. 21
τέξεται δὲ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ
ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει
τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν
αὐτῶν. 22
τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ
τὸ ῥηθὲν ὑπὸ κυρίου διὰ τοῦ προφήτου
λέγοντος·
23 ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν,
καὶ καλέσουσιν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ,
ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον
μεθ’ ἡμῶν ὁ θεός.
24 ἐγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος κυρίου καὶ παρέλαβεν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, 25 καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκεν υἱόν· καὶ ἐκάλεσεν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. (Mt 1,19-25)
23 ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν,
καὶ καλέσουσιν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ,
ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον
μεθ’ ἡμῶν ὁ θεός.
24 ἐγερθεὶς δὲ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ὕπνου ἐποίησεν ὡς προσέταξεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος κυρίου καὶ παρέλαβεν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, 25 καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκεν υἱόν· καὶ ἐκάλεσεν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. (Mt 1,19-25)
«Powiedz,
Józefie. Czego chcesz ode Mnie?» [– pyta Maryja.]
«Twojego
przebaczenia».
Józef
pochyla się, jakby chciał uklęknąć. Jednak Maryja, zawsze tak
powściągliwa w dotykaniu go, chwyta go zdecydowanie za ramiona, aby
temu przeszkodzić. Mieni się na twarzy: raz jest zarumieniona, a
raz blada, jak przedtem.
«Mojego
przebaczenia? Nie mam ci niczego do wybaczenia, Józefie. Powinnam ci
tylko raz jeszcze podziękować za wszystko, co zrobiłeś tu podczas
Mojej nieobecności, i za twą miłość do Mnie».
Józef
patrzy na Nią i widzę dwie wielkie łzy formujące się w
zapadniętych, głębokich oczach. Utrzymują się tam jak na brzegu
jakiegoś naczynia, a potem spływają po policzkach i brodzie.
«Przebacz,
Maryjo. Nie ufałem Ci. Teraz wiem. Nie jestem godny takiego skarbu.
Brakowało mi miłości. Oskarżałem Cię w sercu. Oskarżałem
niesprawiedliwie, bo nie zapytałem Cię o prawdę. Uchybiłem prawu
Bożemu nie miłując Ciebie tak, jak siebie miłuję...»109
«O,
nie! Nie uchybiłeś!»
«Tak,
Maryjo. Gdybym został oskarżony o podobne przestępstwo, broniłbym
się. Ty... Nie dałem Ci możności obrony. Chciałem podjąć
decyzję, nie pytając Cię o nic. Obraziłem Cię podejrzeniem. Samo
podejrzenie jest już obrazą, Maryjo. Kto podejrzewa, nie zna
[prawdy]. Nie dowiadywałem się tak, jak powinienem był to czynić.
Przez wzgląd na cierpienie, jakie znosiłem... trzy dni męczarni...
przebacz mi, Maryjo».
«Nie
mam ci nic do wybaczenia. I przepraszam cię za ból, który ci
sprawiłam».
«O,
tak, jakież to było cierpienie! Co za cierpienie! Spójrz, tego
ranka powiedziano mi, że mam posiwiałe skronie, a na twarzy
zmarszczki. Więcej niż dziesięć lat przybyło mi przez te trzy
dni. Ale dlaczego byłaś tak pokorna, żeby ukryć przede mną,
Twoim małżonkiem, Swą chwałę? Pozwoliłaś, żebym Cię
podejrzewał!»
Józef
nie klęczy, lecz jest tak pochylony, jakby klęczał. Maryja kładzie
mu rękę na głowie i uśmiecha się. Wydaje się rozgrzeszać.
Mówi: «Gdyby Moja pokora nie była doskonała, nie zasłużyłabym
na poczęcie Oczekiwanego. On przychodzi zmazać grzech pychy, który
wywołał upadek człowieka. A poza tym... byłam posłuszna... Bóg
zażądał ode Mnie tego posłuszeństwa. Wiele Mnie to kosztowało...
z powodu ciebie, że zadaję ci cierpienie. Jednak musiałam być
posłuszna. Jestem Służebnicą Boga, a słudzy przyjmują bez
dyskusji otrzymywane rozkazy. Oni je wykonują, Józefie, nawet wtedy
gdy wyciskają krwawe łzy».
Mówiąc
to, Maryja cicho płacze. Tak cicho, że pochylony Józef spostrzega
to dopiero wtedy, gdy jedna łza spada na ziemię. Wtedy unosi głowę
i – po raz pierwszy widzę, żeby to czynił – ujmuje drobne ręce
Maryi w swoje silne i opalone dłonie. Całuje końce różowych,
wystających z uścisku jego dłoni palców, które wyglądają jak
pączki kwiatów brzoskwini.
«Teraz
trzeba się zatroszczyć, bo...» – Józef nie kończy zdania,
patrzy tylko na Maryję, która natychmiast siada, zarumieniona. Nie
chce być wystawiona na to badawcze spojrzenie.
«Trzeba
się będzie pospieszyć... Przeprowadzę się tutaj... dopełnimy
obrzędu godów. W przyszłym tygodniu? Dobrze?»
«Wszystko,
co czynisz jest dobre, Józefie. Jesteś głową rodziny, a Ja tylko
twoją służebnicą».
«Nie.
Ja jestem Twoim sługą. Jestem szczęśliwym sługą mojego Pana,
który wzrasta w Twym łonie. Błogosławiona jesteś między
wszystkimi niewiastami Izraela. Dziś wieczorem zawiadomię krewnych.
Potem... kiedy już tu zamieszkam, będziemy wszystko przygotowywać
na przyjście... O, jakże przyjmę Boga w moim domu? Bóg w moich
ramionach? Umrę z radości!... Nigdy nie będę mógł odważyć się
Go dotknąć!...»
«Będziesz
mógł... tak jak i Ja, z pomocą łaski Bożej».
«Ty...
to Ty. Ale ja jestem biednym człowiekiem, najbiedniejszym z synów
Bożych!...»
«Jezus
przychodzi do nas, biednych, aby ubogacić nas Swą Boskością.
Przychodzi do nas obojga, bo jesteśmy najbiedniejsi i uznajemy to.
Raduj się, Józefie. Ród Dawida ma oczekiwanego Króla. Nasz dom
staje się przez to okazalszy od królewskiego pałacu Salomona. Tu
bowiem będzie Niebo i będziemy dzielić z Bogiem tajemnicę pokoju,
o której ludzie dowiedzą się dopiero później. Będzie wzrastał
pośród nas, a nasze ramiona staną się kołyską dla dorastającego
Odkupiciela, nasza troska zapewni Mu chleb... O! Józefie! Usłyszymy
głos Boga, nazywający nas „ojcem i Matką”! O!...»
Maryja
płacze z radości. Cóż to za szczęśliwy płacz! Józef klęczy
teraz u Jej stóp i także płacze, z twarzą prawie ukrytą w
luźnych fałdach szerokiej sukni Maryi, która opada na skromną,
ceglaną posadzkę izdebki. (I, 42: 31 maja 1944. A, 2705-2712)
109 Zob. Kpł 19.
«Parla,
Giuseppe. Che vuoi da me?».
«Il
tuo perdono». Giuseppe si curva come volesse inginocchiarsi. Ma
Maria, sempre così riservata nel toccarlo, lo afferra per le spalle
risolutamente e glielo impedisce.
Il
colore va e viene dal volto di Maria, che ora è tutta rossa e ora di
neve come prima. «Il mio perdono? Non ho nulla da perdonarti,
Giuseppe. Non devo che ringraziarti ancora per tutto quanto hai fatto
qui dentro in mia assenza e per l'amore che mi porti».
Giuseppe
la guarda, e vedo due grossi goccioloni formarsi nell'incavo del suo
occhio profondo, stare lì come sull'orlo di un vaso e poi rotolare
giù sulle guance e sulla barba. «Perdono, Maria. Ho diffidato di
te. Ora so. Sono indegno di avere tanto tesoro. Ho mancato di carità,
ti ho accusata nel mio cuore, ti ho accusata senza giustizia perché
non ti avevo chiesto la verità. Ho mancato verso la legge di Dio non
amandoti come mi sarei amato... ».
«Oh!
no! Non hai mancato!».
«Si,
Maria. Se fossi stato accusato di un tal delitto, mi sarei difeso.
Tu... – Non concedevo a te di difenderti, perché stavo per
prendere delle decisioni senza interrogarti. Ho mancato verso te
recandoti l'offesa di un sospetto. Anche solo un sospetto è offesa,
Maria. Chi sospetta non conosce. Io non ti ho conosciuta come dovevo.
Ma per il dolore che ho patito, – tre giorni di supplizio,
perdonami, Maria».
«Non
ho nulla da perdonarti. Ma, anzi, io ti chiedo perdono per il dolore
che ti ho dato».
«Oh!
si, che fu dolore! Che dolore! Guarda, stamane mi hanno detto che
sulle tempie sono canuto e sul viso ho rughe. Più di dieci anni di
vita sono stati questi giorni! Ma perché, Maria, sei stata tanto
umile da tacere, a me, tuo sposo, la tua gloria, e permettere che io
sospettassi di te?».
Giuseppe
non è in ginocchio, ma sta così curvo che è come lo fosse, e Maria
gli posa la manina sul capo e sorride. Pare lo assolva. E dice: «Se
non lo fossi stata in maniera perfetta, non avrei meritato di
concepire l'Atteso, che viene ad annullare la colpa di superbia che
ha rovinato l'uomo. E poi ho ubbidito... Dio mi ha chiesto questa
ubbidienza. Mi è costata tanto... – per te, per il dolore che te
ne sarebbe venuto. Ma non dovevo che ubbidire. Sono l'Ancella di Dio,
e i servi non discutono gli ordini che ricevono. Li eseguiscono,
Giuseppe, anche se fanno piangere sangue».
Maria
piange quietamente mentre dice questo. Tanto quietamente che
Giuseppe, curvo come è, non se ne avvede sinché una lacrima non
cade al suolo. Allora alza il capo e – è la prima volta che gli
vedo fare questo gesto – stringe le manine di Maria nelle sue brune
e forti e bacia la punta di quelle rosee dita sottili, che spuntano
come tanti bocci di pesco dall'anello delle mani di Giuseppe.
«Ora
bisognerà provvedere perché…». Giuseppe non dice di più, ma
guarda il corpo di Maria, e Lei diviene di porpora e si siede di
colpo per non rimanere così esposta, nelle sue forme, allo sguardo
che l'osserva.
«Bisognerà
fare presto. Io verrò qui... Compiremo il matrimonio...
Nell'entrante settimana. Va bene?».
«Tutto
quanto tu fai va bene, Giuseppe. Tu sei il capo di casa, io la tua
serva».
«No.
Io sono il tuo servo. Io sono il beato servo del mio Signore che ti
cresce in seno. Tu benedetta fra tutte le donne d'Israele. Questa
sera avviserò i parenti. E dopo... quando sarò qui lavoreremo per
preparare tutto a ricevere... Oh! come potrò ricevere nella mia casa
Dio? Nelle mie braccia Dio? Io ne morrò di gioia!... Io non potrò
mai osare di toccarlo!...».
«Tu
lo potrai, come io lo potrò, per grazia di Dio».
«Ma
tu sei tu. Io sono un povero uomo, il più povero dei figli di
Dio!...»
«Gesù
viene per noi, poveri, per farci ricchi in Dio, viene a noi due
perché siamo i più poveri e riconosciamo di esserlo. Giubila,
Giuseppe. La stirpe di Davide ha il Re atteso e la nostra casa
diviene più fastosa della reggia di Salomone, perché qui sarà il
Cielo e noi divideremo con Dio il segreto di pace che più tardi gli
uomini sapranno. Crescerà fra noi, e le nostre braccia saranno cuna
al Redentore che cresce, e le nostre fatiche gli daranno un pane. -
Oh! Giuseppe! Sentiremo la voce di Dio chiamarci "padre e
Madre!". Oh!...».
Maria
piange di gioia. Un pianto così felice! E Giuseppe inginocchiato,
ora, ai suoi piedi, piange col capo quasi nascosto nell'ampia veste
di Maria, che le fa una caduta di pieghe sui poveri mattoni della
stanzetta. (1, 26)
Przekład
polski Ewangelii: Biblia Tysiąclecia, wyd. V, Pallottinum,
Poznań 2007 (Mt, Mk, Łk: tłum. o. Walenty Prokulski TJ; J: tłum.
ks. Jan Drozd SDS)
Zapis grecki: wyd. Nestle-Aland 28
Przekład polski Poematu Boga-Człowieka napisanego przez Marię Valtortę: Ewa Bromboszcz (I-IV, VI-VII), ks. Michał Kaszowski (V), Vox Domini, Katowice (I: bez roku, II: 2010, III, cz. 1-2: 2000, cz. 3-4: 2002, IV, cz. 1-2: 2003, cz. 3-4: 2004, cz. 5-6: 2005, V: 2000, VI: 1998, VII: 1999)
Zapis włoski: Maria Valtorta, L’Evangelo come mi e' stato rivelato, Edizioni Paoline, Pisa 2001
Zapis grecki: wyd. Nestle-Aland 28
Przekład polski Poematu Boga-Człowieka napisanego przez Marię Valtortę: Ewa Bromboszcz (I-IV, VI-VII), ks. Michał Kaszowski (V), Vox Domini, Katowice (I: bez roku, II: 2010, III, cz. 1-2: 2000, cz. 3-4: 2002, IV, cz. 1-2: 2003, cz. 3-4: 2004, cz. 5-6: 2005, V: 2000, VI: 1998, VII: 1999)
Zapis włoski: Maria Valtorta, L’Evangelo come mi e' stato rivelato, Edizioni Paoline, Pisa 2001
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz