[s. 27:]
Pokuta i nawrócenie
7. (1) Wszystko to piszemy, umiłowani, nie tylko po to, żeby was napominać, lecz po to również, by i sobie przypomnieć, bo przecież jesteśmy na tej samej arenie i ta sama walka nas czeka. (2) Dlatego też odłóżmy na bok owe próżne i bezużyteczne zabiegi, a powróćmy do chwalebnej i świętej reguły naszej tradycji35 (3) i zobaczmy, co jest piękne, miłe i przyjemne w oczach Tego, który nas stworzył.
(4) Zwróćmy nasze oczy na krew Chrystusa i rozważmy, jak bardzo jest ona droga36 Jego Ojcu: wylana za nasze zbawienie, przyniosła całemu światu łaskę nawrócenia. (5) Przebiegnijmy myślą wszystkie pokolenia, a przekonamy się, że w każdym, jednym po drugim, dawał Pan okazję do pokuty37 tym, którzy chcieli powrócić do Niego.
(6) Noe nawoływał do nawrócenia i ci, co go posłuchali, zostali zbawieni.38 (7) Jonasz zapowiedział ruinę Niniwitom, oni jednak pokutowali za grzechy swoje, a chociaż Bogu obcy, przebłagali go przecież swoimi prośbami i dostąpili zbawienia.39
8. (1) Słudzy łaski Bożej pod natchnieniem Ducha Świętego mówili o pokucie. (2) A mówił o pokucie i sam Władca wszechświata, dodając przysięgę: „Na moje życie, mówi Pan, nie chcę śmierci grzesznika, lecz jego nawrócenia”.40 I dorzucił jeszcze łaskawe wezwanie:
(3) „Domu Izraela, nawróćcie się z waszych nieprawości. Powiedz synom ludu mego: Jeśli wasze grzechy sięgną z ziemi do nieba, jeśli będą czerwieńsze od szkarłatu i czarniejsze od worka, a zwrócicie się do mnie z całego waszego serca i powiecie mi: Ojcze! wysłucham was jak ludu świętego”.41
(4) A gdzie indziej czytamy jeszcze: „Obmyjcie się, czyści bądźcie! Usuńcie sprzed oczu moich niegodziwość dusz waszych! Połóżcie kres waszym niegodziwościom, uczcie się czynić dobrze, szukajcie sprawiedliwości, chrońcie skrzywdzonego, oddajcie słuszność sierocie, w obronie wdowy stawajcie. A przyjdźcie i spór ze Mną wiedźcie, mówi Pan, choćby grzechy wasze były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją, choćby były jak purpura, wybieleją jak wełna. I jeśli zechcecie mnie słuchać, będziecie [s. 28:] spożywać dobre owoce ziemi, a jeśli nie zechcecie mnie słuchać, miecz was wytępi. Usta bowiem Pana to wyrzekły”.42
(5) Pragnąc zatem, aby wszyscy umiłowani Jego mieli udział w pokucie oto co Bóg postanowił swoją wszechmocną wolą.
(4) Zwróćmy nasze oczy na krew Chrystusa i rozważmy, jak bardzo jest ona droga36 Jego Ojcu: wylana za nasze zbawienie, przyniosła całemu światu łaskę nawrócenia. (5) Przebiegnijmy myślą wszystkie pokolenia, a przekonamy się, że w każdym, jednym po drugim, dawał Pan okazję do pokuty37 tym, którzy chcieli powrócić do Niego.
(6) Noe nawoływał do nawrócenia i ci, co go posłuchali, zostali zbawieni.38 (7) Jonasz zapowiedział ruinę Niniwitom, oni jednak pokutowali za grzechy swoje, a chociaż Bogu obcy, przebłagali go przecież swoimi prośbami i dostąpili zbawienia.39
8. (1) Słudzy łaski Bożej pod natchnieniem Ducha Świętego mówili o pokucie. (2) A mówił o pokucie i sam Władca wszechświata, dodając przysięgę: „Na moje życie, mówi Pan, nie chcę śmierci grzesznika, lecz jego nawrócenia”.40 I dorzucił jeszcze łaskawe wezwanie:
(3) „Domu Izraela, nawróćcie się z waszych nieprawości. Powiedz synom ludu mego: Jeśli wasze grzechy sięgną z ziemi do nieba, jeśli będą czerwieńsze od szkarłatu i czarniejsze od worka, a zwrócicie się do mnie z całego waszego serca i powiecie mi: Ojcze! wysłucham was jak ludu świętego”.41
(4) A gdzie indziej czytamy jeszcze: „Obmyjcie się, czyści bądźcie! Usuńcie sprzed oczu moich niegodziwość dusz waszych! Połóżcie kres waszym niegodziwościom, uczcie się czynić dobrze, szukajcie sprawiedliwości, chrońcie skrzywdzonego, oddajcie słuszność sierocie, w obronie wdowy stawajcie. A przyjdźcie i spór ze Mną wiedźcie, mówi Pan, choćby grzechy wasze były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją, choćby były jak purpura, wybieleją jak wełna. I jeśli zechcecie mnie słuchać, będziecie [s. 28:] spożywać dobre owoce ziemi, a jeśli nie zechcecie mnie słuchać, miecz was wytępi. Usta bowiem Pana to wyrzekły”.42
(5) Pragnąc zatem, aby wszyscy umiłowani Jego mieli udział w pokucie oto co Bóg postanowił swoją wszechmocną wolą.
[s. 110:]
7. 1. Ταῦτα, ἀγαπητοί, οὐ μόνον ὑμᾶς νουθετοῦντες ἐπιστέλλομεν, ἀλλὰ καὶ ἑαυτοὺς ὑπομιμνήσκοντες· ἐν γὰρ τῷ αὐτῷ ἐσμὲν σκάμματι, καὶ ὁ αὐτὸς ἡμῖν ἀγὼν ἐπίκειται. 2. Διὸ ἀπολίπωμεν τὰς κενὰς καὶ ματαίας φροντίδας καὶ ἔλθωμεν ἐπὶ τὸν εὐκλεῆ καὶ σεμνὸν τῆς παραδόσεως ἡμῶν κανόνα 3. καὶ ἴδωμεν, τί καλὸν καὶ τί τερπνὸν καὶ τί προσδεκτὸν ἐνώπιον τοῦ ποιήσαντος ἡμᾶς. 4. Ἀτενίσωμεν εἰς τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ γνῶμεν, ὡς ἔστιν τίμιον τῷ πατρὶ αὐτοῦ, ὅτι διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκχυθὲν παντὶ τῷ κόσμῳ μετανοίας χάριν ἐπήνεγκεν.
5. Διέλθωμεν εἰς τὰς γενεὰς πάσας καὶ καταμάθωμεν, ὅτι ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ μετανοίας τόπον ἔδωκεν ὁ δεσπότης τοῖς [s. 112:] βουλομένοις ἐπιστραφῆναι ἐπ’ αὐτόν. 6. Νῶε ἐκήρυξεν μετάνοιαν καὶ οἱ ὑπακούσαντες ἐσώθησαν. 7. Ἰωνᾶς Νινευΐταις καταστροφὴν ἐκήρυξεν· οἱ δὲ μετανοήσαντες ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν αὐτῶν ἐξιλάσαντο τὸν θεὸν ἱκετεύσαντες καὶ ἔλαβον σωτηρίαν, καίπερ ἀλλότριοι τοῦ θεοῦ ὄντες.
8. 1. Οἱ λειτουργοὶ τῆς χάριτος τοῦ θεοῦ διὰ πνεύματος ἁγίου περὶ μετανοίας ἐλάλησαν 2. καὶ αὐτὸς δὲ ὁ δεσπότης τῶν ἁπάντων περὶ μετανοίας ἐλάλησεν μετὰ ὅρκου· «Ζῶ γὰρ ἐγώ, λέγει κύριος, οὐ βούλομαι τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὴν μετάνοιαν», προστιθεὶς καὶ γνώμην ἀγαθήν· 3. «Μετανοήσατε, οἶκος Ἰσραήλ, ἀπὸ τῆς ἀνομίας ὑμῶν· εἶπον τοῖς υἱοῖς τοῦ λαοῦ μου· Ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ἀπὸ τῆς γῆς ἕως τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐὰν ὦσιν πυρρότεραι κόκκου καὶ μελανώτεραι σάκκου, καὶ ἐπιστραφῆτε πρὸς μὲ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ εἴπητε· Πάτερ, ἐπακούσομαι ὑμῶν ὡς λαοῦ ἁγίου.» 4. Καὶ ἐν ἑτέρῳ τόπῳ λέγει οὕτως· «Λούσασθε καὶ καθαροὶ γένεσθε, ἀφέλεσθε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου· παύσασθε ἀπὸ τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλὸν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καὶ δικαιώσατε χήρᾳ, καὶ [s. 114:] δεῦτε καὶ διελεγχθῶμεν, λέγει κύριος· καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐὰν δὲ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ, καὶ ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλητε μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται· τὸ γὰρ στόμα κυρίου ἐλάλησεν ταῦτα.» 5. Πάντας οὖν τοὺς ἀγαπητοὺς αὐτοῦ βουλόμενος μετανοίας μετασχεῖν ἐστήριξεν τῷ παντοκρατορικῷ βουλήματι αὐτοῦ.
Przypisy:
35 Por. Indeks rzeczowy Tradycja.
36 1 P 1,19.
37 Por. Mdr 12,10.
38 Motyw nieznany w Biblii, wzięty prawdopodobnie z apokryfów.
39 Por. Jon 3,4-10; Mt 12,41; Łk 11,32.
40 Rz 18,23; 33,11.
41 Cytat nieznany. Por. Ez 18,30; Ps 103(102),11; Jr 19,22; Iz 1,8.
42 Iz 1,16-20.
36 1 P 1,19.
37 Por. Mdr 12,10.
38 Motyw nieznany w Biblii, wzięty prawdopodobnie z apokryfów.
39 Por. Jon 3,4-10; Mt 12,41; Łk 11,32.
40 Rz 18,23; 33,11.
41 Cytat nieznany. Por. Ez 18,30; Ps 103(102),11; Jr 19,22; Iz 1,8.
42 Iz 1,16-20.
Źródło:
Przekład polski:
Święty Klemens [Klemens Rzymski], List do Kościoła w Koryncie,
w: Ojcowie apostolscy, tłum. Anna Świderkówna, seria Pisma starochrześcijańskich pisarzy, t. 45, Warszawa 1990.
Wydanie greckie:
Clément de Rome, Épìtre aux Corinthiens, w: Sources chrétiennes 167, Paris 1971.
Przepisanie:
Jakub Szukalski (zapis polski), A. Jaubert (zapis grecki)
Święty Klemens [Klemens Rzymski], List do Kościoła w Koryncie,
w: Ojcowie apostolscy, tłum. Anna Świderkówna, seria Pisma starochrześcijańskich pisarzy, t. 45, Warszawa 1990.
Wydanie greckie:
Clément de Rome, Épìtre aux Corinthiens, w: Sources chrétiennes 167, Paris 1971.
Przepisanie:
Jakub Szukalski (zapis polski), A. Jaubert (zapis grecki)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz