Początek wiary to przylgnięcie do Boga.
Antioch Mnich (VI–VII w.), Πανδέκτης τῆς ἁγίας Γραφῆς (Kompendium Pisma Świętego), tłum. Jakub Szukalski z języka greckiego za wydaniem w Patrologia Graeca, t. 89, Paris 1863, k. 1431.
Zdanie to przypomina określenie wiary obecne w Katechizmie Kościoła Katolickiego, które mówi, że „wiara jest najpierw osobowym przylgnięciem człowieka do Boga” („Fides est imprimis adhaesio personalis hominis ad Deum”, KKK 150). Wydaje się, że to określenie początku wiary jako „przylgnięcie do Boga” zostało właśnie wyrażone po raz pierwszy przez Antiocha Mnicha. Wcześniej o przylgnięciu do Boga czytamy w Septuagincie czyli w starym przekładzie greckim Pisma Świętego:
Będziesz się bał Pana, Boga swego i będziesz Mu służył i przylgniesz do Niego i na Jego imię będziesz przysięgał (Pwt 6,13).
Przylgnął do Pana – nie zerwał z Nim i przestrzegał Jego przykazań, które Pan przykazał Mojżeszowi (2 Krl 18,6).
Później zdania o przylgnięciu do Boga pojawiają się u Huga Ripelina ze Strasburgu (1205–1270 r. lub 1206–1280 r., Compendium theologicae in septem libres digestum, 4, 4) i u św. Tomasza z Akwinu (1225–1274 r., In Iob, 8; Summa contra gentiles, 3, 116).
Jednak przylgnięcie do Boga jako znak początku wiary zostało chyba wyrażone po raz pierwszy przez tego właśnie Antiocha z Palestyny (zm. 630 r.).
W doskonały sposób przylgnąć do Boga i cieszyć się Bogiem to najwyższe i doskonałe szczęście; On bowiem jest prawdziwym szczęściem, a kto do Niego przylgnie, nie może nie być szczęśliwy.
OdpowiedzUsuńBł. Paweł Giustiniani (1476–1528), „Pisma, tom 4: Traktaty większe o Miłości Bożej”, Kraków 2019