Jezus
w swym kazaniu nad Piękną Rzeką używa słowa wieczny w
znaczeniu nieskończony, a
nie zarazem niepoczęty i nieskończony.
Można to zauważyć w jego słowach o potępieniu: „Jedynie
potępieni mogą oddzielić się od Boga, a oddalenie to jest udręką
nie do ugaszenia i wieczną”. Podobnie, gdy mówi o szatanie:
„Jednak szatan nie umiera. On jest wieczny”. Przypomina to użycie
częstego w Piśmie Świętym wyrażenia „zawsze”, „wieczny”,
hebr. עוֹלָם
(ôlām),
które w języku hebrajskim może się odnosić do dawnej wieczności,
jakby wiekowości, a zarazem do przyszłej wieczności, jakby
wieczystości. „Dziękujcie Bogu, niebiosa, bo Jego łaska na
wieki” (Ps
136(135),26).
W
tym kazaniu warto jeszcze zauważyć, jak Jezus określa
poszczególnych Apostołów:
1.
Piotr, zadowolony?
2.
Judasz, młody?
3.
Szymon, przyjaciel Jezusa
4.
Mateusz, zwycięstwo Jezusa
5.
Bartłomiej, mądry
6.
Filip, wierny
7.
Tomasz, o radosnej woli
8.
Andrzej, cicha działalność
9.
Jakub, pierwszego spotkania
10.
Jan, radość swego nauczyciela
11.
Juda, towarzysz dzieciństwa i młodości
12.
Jakub, który wyglądem i sercem przypomina Sprawiedliwego
Podobne użycie słowa „wieczny” możemy zauważyć w „Składzie Apostolskim”. W języku greckim czytamy „ζωὴν αἰώνιον” (dzoēn aiōnion), ale w „Symbolu konstantynopolitańskim” zostaje to rozszerzone na „ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος” (dzoēn tou mellontos aiōnos), w cerkiewno-słowiańskim „жизни будущаго века” (żizni buduszczago wieka), w polskim „życia wiecznego w przyszłym świecie”.
OdpowiedzUsuńPan rzekł do Mojżesza: Oto Ja przyjdę do ciebie w gęstym obłoku, aby lud słyszał, gdy będę rozmawiał z tobą, i uwierzył tobie na zawsze (לְעוֹלָ֑ם – leôlām).
OdpowiedzUsuń(Wj 19,9)