Obrazowo słowne

Bywa, że obrazy są słowami,

bywa że słowa obrazami.

We wszystkim zaś obecne

myśli i uczucia.

(91) Żywoty Świętych: Izaak z Dalmacji (Izaak Wyznawca)

Żywot Isaacjusa ś. który był mąż Boży,

pisany od Symeona Metafrasta. Żył około roku Pańskiego, 368.¹

   ²Za panowania niezbożnego Cesarza Walensa Arianina, wielkie uciśnienie cierpieli prawowierni Katolicy. Bo kościoły Boże Ariani zamykali, i ofiar świętych czynić w nim mocą zakazowali, i z niektórych stajnie i chlewy czynili – a to wszytko za panowaniem złego pana – i był wielce kościół Boży i wierni jego zasmuceni, póki ona hardość i krnąbrność heretycka trwała. A gdy P. Bóg przysłał czas, iż on zły pan zginąć, a zgubą swoją wolność kościołowi Bożemu przywrócić miał – wzbudził P. Bóg sługę swego mnicha Isaacjusa, jako niegdy na wyzwolenie Zuzanny Daniela. Ten z Heliaszem na pustyni żywot Anielski długo wiodąc – gdy się dowiedział, iż Cesarz taki ucisk czyni kościołowi Bożemu – barzo żałością zjęty, P. Boga prosił, aby wejźrzał tak, jako niegdy na Faraona, gdy ściskał lud Boży – i wysłuchał go Pan Bóg – bo gdy od Dunaja na Cesarza lud postronny powstał, i jego państwo wojował, i do Carogrodu się przybliżał – on też wojsko zebrawszy, przeciw nim się wybierał, tak jako Saul nieprzyjaciel Dawidów, na taką wojnę z której się potym nie wrócił.

   ³Gdy tedy on zły Cesarz wyjeżdżał, ten Isaacjus zaszedł mu drogę, i mówił mu: Cesarzu otwórz kościoły prawowiernych, a P. Bóg poszczęści drogę twoję. A Cesarz ani nań patrzyć chciał, ale im jako chłopem gardząc ujeżdżał. Drugiego dnia dogonił Isaacjus Cesarza, i także nań wołał: Cesarzu otwórz kościoły prawowiernych, a wojnę wygrasz, i wrócisz się w pokoju. Tedy się Cesarz ujmować począł, myśląc co to jest, wrócisz się w pokoju – i już chciał kazać kościoły Katolikom otworzyć – i zezwawszy o tym radę, dał się jednemu staroście swemu Arianowi uwieść, iż w uporze został, a onemi słowy świętego sługi Bożego wzgardził. Po kila dni zasię dogonił Cesarza w drodze Isaacjus, i uchwyciwszy wodze konia jego, o toż go prosił – gromiąc go już słowy, i twardość serca jego krusząc, aby się nieszczęścia i skarania Bożego bał na tej wojnie, o ten srogi grzech przeciw Bogu. A Cesarz niechciał nic uczynić. ⁴A widząc gęste barzo i krzewiste ciernie, przez które i źwierz się przecisnąć nie mógł – tam go wrzucić

kazał, żeby tam zginął.

   Leżał on ś. Isaacjus, i ruszyć się w gęstwinie onej ciernia i głogów ostrych nie mógł – ale mu Pan Bóg posłał trzech mężów w białych szatach, którzy go stamtąd bez szkody żadnej wynieśli. A iż ich nie znał, gdy mu zniknęli, domyślił się iż to byli Aniołowie Boży. Tedy wielce ochotnie i z płaczem za wybawienie Panu Bogu dziękując – przedsię za Cesarzem, Duchem świętym posłany bieżał – i dogoniwszy go, stanął przed nim. Zadziwił się Cesarz gdy go ujźrzał – bo mniemał aby w onym cierniu zginął, tak iż słowa przemówić nie mógł – a święty do niego rzecze: tyś mnie zgubić chciał – ale Bóg mię przez Anioły swe wybawił – ⁵słuchajże mię Cesarzu, a proszę cię rozkaż otworzyć kościoły prawowiernym – co jeśli uczynisz, porazisz nieprzyjacioły twoje, i z wielką się sławą wrócisz – a jeśli w tym uporze zostaniesz, na tej wojnie zginiesz.

   Cesarz acz się barzo dziwował takiej jego śmiałości i wolnemu językowi jego, wszakże nic nie uczynił. Bo serce jego zatwardziałe było i odwrócone od Boga. I kazał go dwiema Senatorom swoim wziąć ku straży, Saturninowi i Wiktorowi, mówiąc: każcie mi go schować, a gdy się w pokoju wrócę – tę jego hardość dobrze będę skarać umiał. A ś. Isaacy już Ducha Bożego pełny, tak jako niegdy Micheasz Prorok królowi Achabowi, rzekł: wróciszli się w pokoju, wiedzieć będziesz iż to ja nie z Boga, ani z jego poruczenia mówię. Bo ty wiedziesz bitwę z nieprzyjacioły, ale z niej ucieczesz, i pojman a żywo spalon będziesz. Gdy tedy pod spalon będziesz. Gdy tedy pod strażą był ś. Isaacjus, Cesarz zwiódszy bitwę u Dunaja, mocy nieprzyjacielskiej wytrwać nie mógł. ⁶I uciekając do jednej karczmy trafił, w której się z onym panem swym radnym Arianinem zataić chciał – ale skryć się od ręki Bożej nie mógł – bo dowiedziawszy się tam o nim nieprzyjaciele, dom słomą obtoczywszy zapalili – i tam niezbożny pan z onym swym zdrajcą zgorzał. A wojsko puściło się do Tessaloniki, gdzie Gracjanusa cesarza czekało, który im dał towarzysza swego za Cesarza, Teodozjusa chwalebnego i wielkiego Katolika – i sam się do Rzymu wracając, Teodozjusa do Carogrodu z rycerstwem odprawił.

   A Saturninus i Wiktor, którzy w więzieniu mieli ś. Isaacjusa, widząc jako się jego proroctwo spełniło, mając go za świętego Proroka, wielce go czcić i ważyć poczęli, jeden go drugiemu wydzierając, i w domu swoim mieć chcąc – i obadwa mu dom, każdy swym kosztem, w którymby Pana Boga chwalił i za nie się modlił, zbudować chcieli. A on rzekł: który pierwej zbuduje, w tym mieszkać będę – i stanął pierwej dom, który zbudował na swej dzierżawie Saturninus, i tam mieszkał z bracią i uczniami swemi, których się do niego nazbierało niemało – u Saturnina i Wiktora często w domu przebywał – w dobrych uczynkach, i w miłosierdziu ku bliźnim, i w ustawicznych modlitwach i postach służył Panu swemu. Często gdy ubodzy o jałmużnę prosili, nie mając co dać, płaszcz swój z siebie zjąwszy im pomiatał, a dawał – i innych wiele spraw świętych pilnując, ducha Panu Bogu oddał. Miasto wszytko z wielką czcią ciało jego do kościoła ś. Szczepana prowadziło, gdzie pogrzebiony ciałem, a duszą w niebie królujący, za nas modły czyni – przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który króluje na wieki z Ojcem i z Duchem ś. Amen.

1  XXVI. Martii. Marca.

2  Walens Cesarz heretyk.

3  Isaacjus wołał na Cesarza.

4  Wrzucony w ciernie gęste.

5  Proroctwo i karanie o kacerstwo.

6  Walens heretyk Cesarz od P. Boga skarany.

Źródło:

Ks. Piotr Skarga, Żywoty Świętych Stárego y Nowego Zakonu, ná káʒ̇dy dzień przez cáły rok, Kraków 1605, pomocniczo: Kraków 1598

Transkrypcja typu „B”: Jakub Szukalski

⋘ + ⋙

(137) Cztery Ewangelie i Poemat Boga-Człowieka: Praca w winnicy

   1 Albowiem królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. 2 Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy. 3 Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, 4 i rzekł do nich: „Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. 5 Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił. 6 Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: „Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” 7 Odpowiedzieli mu: „Bo nas nikt nie najął”. Rzekł im: „Idźcie i wy do winnicy”. 8 A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: „Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych”. 9 Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. 10 Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze. 11 Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, 12 mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekotę”. 13 Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czyż nie o denara umówiłeś się ze mną? 14 Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. 15 Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” 16 Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi. (Mt 20,1-16)

   1 Ὁμοία γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ, ὅστις ἐξῆλθεν ἅμα πρωῒ μισθώσασθαι ἐργάτας εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. 2 συμφωνήσας δὲ μετὰ τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τὴν ἡμέραν ἀπέστειλεν αὐτοὺς εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. 3 καὶ ἐξελθὼν περὶ τρίτην ὥραν εἶδεν ἄλλους ἑστῶτας ἐν τῇ ἀγορᾷ ἀργοὺς 4 καὶ ἐκείνοις εἶπεν· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον δώσω ὑμῖν. 5 οἱ δὲ ἀπῆλθον. πάλιν [δὲ] ἐξελθὼν περὶ ἕκτην καὶ ἐνάτην ὥραν ἐποίησεν ὡσαύτως. 6 περὶ δὲ τὴν ἑνδεκάτην ἐξελθὼν εὗρεν ἄλλους ἑστῶτας καὶ λέγει αὐτοῖς· τί ὧδε ἑστήκατε ὅλην τὴν ἡμέραν ἀργοί; 7 λέγουσιν αὐτῷ· ὅτι οὐδεὶς ἡμᾶς ἐμισθώσατο. λέγει αὐτοῖς· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα. 8 Ὀψίας δὲ γενομένης λέγει ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος τῷ ἐπιτρόπῳ αὐτοῦ· κάλεσον τοὺς ἐργάτας καὶ ἀπόδος αὐτοῖς τὸν μισθὸν ἀρξάμενος ἀπὸ τῶν ἐσχάτων ἕως τῶν πρώτων. 9 καὶ ἐλθόντες οἱ περὶ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν ἔλαβον ἀνὰ δηνάριον. 10 καὶ ἐλθόντες οἱ πρῶτοι ἐνόμισαν ὅτι πλεῖον λήμψονται· καὶ ἔλαβον [τὸ] ἀνὰ δηνάριον καὶ αὐτοί. 11 λαβόντες δὲ ἐγόγγυζον κατὰ τοῦ οἰκοδεσπότου 12 λέγοντες· οὗτοι οἱ ἔσχατοι μίαν ὥραν ἐποίησαν, καὶ ἴσους ἡμῖν αὐτοὺς ἐποίησας τοῖς βαστάσασιν τὸ βάρος τῆς ἡμέρας καὶ τὸν καύσωνα. 13 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς ἑνὶ αὐτῶν εἶπεν· ἑταῖρε, οὐκ ἀδικῶ σε· οὐχὶ δηναρίου συνεφώνησάς μοι; 14 ἆρον τὸ σὸν καὶ ὕπαγε. θέλω δὲ τούτῳ τῷ ἐσχάτῳ δοῦναι ὡς καὶ σοί· 15 [ἢ] οὐκ ἔξεστίν μοι ὃ θέλω ποιῆσαι ἐν τοῖς ἐμοῖς; ἢ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρός ἐστιν ὅτι ἐγὼ ἀγαθός εἰμι; 16 οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι. (Mt 20,1-16)

   Posłuchajcie przypowieści.

   Pewien pan wyszedł o świcie, żeby nająć robotników do swej winnicy, i umówił się z nimi, że otrzymają denara za dzień.

   W porze tercji wyszedł znowu, rozmyślając nad tym, że najęci robotnicy nie byli dość liczni. Widząc na innym miejscu placu bezczynnych robotników, którzy czekali na zatrudnienie, wziął ich i rzekł: „Idźcie do mojej winnicy, a dam wam to, co obiecałem innym”. I tamci poszli.

   Wyszedł w porze seksty i nony. Ujrzał jeszcze innych, i powiedział do nich: „Czy chcecie pracować w mojej posiadłości? Daję jednego denara za dzień moim pracownikom”.

   Oni zgodzili się i poszli.

   Wyszedł wreszcie około godziny jedenastej i ujrzał innych, którzy próżnowali przy zachodzącym słońcu. „Cóż tutaj robicie, tak próżnując? Czy wam nie wstyd trwać tak przez cały dzień bezczynnie?” – zapytał ich. „Nikt nas nie najął na dzień. Chcieliśmy pracować i zarobić na chleb, lecz nikt nas nie zawołał do swojej winnicy”. „Dobrze, ja was najmuję do mojej winnicy. Idźcie, a otrzymacie zapłatę innych”. Mówił tak, gdyż był dobrym panem i litował się nad poniżeniem swego bliźniego.

   Nadszedł wieczór i skończono prace. Człowiek ów wezwał zarządcę i powiedział mu: „Zawołaj pracowników i daj im zapłatę według tego, co ustaliłem, zaczynając od ostatnich, którzy są najbardziej potrzebujący, bo przez cały dzień nie mieli pożywienia. Oni to, z wdzięczności za moją litość, pracowali więcej od wszystkich. Obserwowałem ich. Niech idą na spoczynek, na jaki dobrze zasłużyli, i niech się radują z [bliskimi] owocami swej pracy”. I zarządca uczynił to, co pan nakazał, dając każdemu po denarze.

   Przyszli na końcu ci, którzy pracowali od pierwszych godzin dnia. Byli zaskoczeni, że i oni otrzymali tylko jednego denara. Uskarżali się między sobą i przed zarządcą, który im rzekł: „Takie otrzymałem polecenie. Idźcie na skargę do pana, a nie do mnie”. Udali się więc do niego i powiedzieli: „Nie jesteś sprawiedliwy! Pracowaliśmy dwanaście godzin, najpierw w rosie, potem w słońcu, a potem znowu w wilgoci wieczora, a ty dałeś nam tę samą zapłatę, jak tym próżniakom, którzy pracowali tylko jedną godzinę!... Dlaczego?” A jeden z nich nawet, podniósłszy głos, oświadczył, że został oszukany i niegodnie wykorzystany.

   „Przyjacielu, w czym ci uchybiłem? Co ustaliłem z tobą o świcie? Jeden dzień stałej pracy za jednego denara zapłaty. Prawda?”

   „To prawda. Ale dałeś tyle samo tym, którzy tak mało pracowali...”

   „Czyż nie zgodziłeś się na taką zapłatę, która wydawała ci się godziwa?”

   „Tak, przyjąłem ją, bo inni dawali jeszcze mniej”.

   „Czy znęcałem się tutaj nad tobą?”

   „Nie, uczciwie [mówię, że] nie”. [– odpowiedział robotnik.]

   „Pozwoliłem ci na długi odpoczynek w ciągu dnia i na posiłek, prawda? Dałem ci trzy posiłki. A nie umawialiśmy się, że będziesz jadł i wypoczywał. Prawda?” [– pytał dalej właściciel winnicy.]

   „Tak, tego nie ustaliliśmy”. [– przyznał najęty do pracy robotnik.]

   „Dlaczego więc to przyjąłeś?”

   „Ależ... Powiedziałeś sam: ‘Wolę tak postąpić, żebyście nie byli zbyt zmęczeni, kiedy wrócicie do siebie’. I to wydawało nam się aż nazbyt piękne... Twój posiłek był dobry, to była [dla nas] oszczędność, to była...”

   „To była łaska, jakiej wam udzieliłem darmo. Nikt nie mógł tego wymagać. Prawda?”

   „To prawda”. [– przyznaje robotnik.]

   „Zatem wyróżniłem was. Dlaczego więc się uskarżacie? To ja powinienem skarżyć się na was, bo – pojąwszy, że macie do czynienia z dobrym panem – pracowaliście niedbale. Ci zaś, którzy przyszli po was i skorzystali tylko z jednego posiłku oraz ci ostatni, którzy nie otrzymali go wcale, pracowali bardziej gorliwie. Wykonali w krótszym czasie tę samą pracę, jaką wy wykonaliście w ciągu dwunastu godzin. Oszukałbym was, gdybym – żeby ich opłacić – odebrał wam połowę zapłaty. Nie [zrobiłem] tego. Zatem weź to, co ci się należy, i odejdź. Czy przyszedłeś, żeby mi narzucić swoją wolę? Czynię to, co chcę i to, co jest sprawiedliwe. Nie bądź zły i nie doprowadzaj mnie do niesprawiedliwości. Ja jestem dobry”. [– powiedział właściciel winnicy.]

   O, wy wszyscy, którzy Mnie słuchacie, zaprawdę powiadam wam, że Bóg Ojciec przedstawia wszystkim ludziom te same warunki i obiecuje tę samą zapłatę. Ten, kto gorliwie oddaje się na służbę Panu, zostanie przez Niego potraktowany sprawiedliwie, nawet jeśli nie ma wiele pracy, gdyż bliska jest jego śmierć. Zaprawdę powiadam wam, że nie zawsze pierwsi będą pierwszymi w Królestwie Niebieskim. Tam ujrzy się tych, którzy byli ostatnimi, jak stają się pierwszymi, i innych, którzy byli pierwszymi, jak stają się ostatnimi. Tam ujrzy się wielu ludzi, którzy nie należeli do Izraela, bardziej świętych niż liczni z Izraela. Przyszedłem wezwać wszystkich ludzi, w imię Boga. Ale choć wielu jest wezwanych, niewielu jest wybranych, gdyż nieliczni są ci, którzy pragną Mądrości.

   Nie jest mądrym ten, kto żyje według świata i ciała, a nie [według woli] Boga. Taki nie jest mądrym ani dla ziemi, ani dla Nieba. Na ziemi bowiem ściąga na siebie wrogość, kary i wyrzuty sumienia, Niebo zaś traci na całą wieczność. (IV, cz. 1-2, 17: 13 listopada 1945. A, 6957-6980)

   Udite una parabola.

   Un padrone, allo spuntare di un giorno, uscì per assoldare degli operai per la sua vigna e pattuì con loro un denaro al giorno.

   Uscito all’ora di terza nuovamente e pensando che i lavoratori presi ad opra erano pochi, vedendo sulla piazza altri sfaccendati in attesa di chi li prendesse, li prese e disse: “Andate nella mia vigna e vi darò quello che ho promesso agli altri”. E quelli andarono.

   Uscito a sesta e a nona ne vide altri ancora e disse loro: “Volete lavorare alle mie dipendenze? Io do un denaro al giorno ai miei lavoratori”. Quelli accettarono e andarono.

   Uscito infine verso l’undecima ora, vide altri stare dimessi all’ultimo sole. “Che fate qui, così oziosi? Non vi fa vergogna stare senza fare nulla per tutto il giorno?” chiese loro.

   “Nessuno ci ha presi a giornata. Avremmo voluto lavorare e guadagnarci il cibo. Ma nessuno ci chiamò alla sua vigna”.

   “Ebbene, io vi chiamo alla mia vigna. Andate ed avrete la mercede degli altri”. Così disse, perché era un buon padrone ed aveva pietà dell’avvilimento del suo prossimo.

   Venuta la sera e finiti i lavori, l’uomo chiamò il suo fattore e disse: “Chiama i lavoratori e paga la loro mercede, secondo che ho fissato, cominciando dagli ultimi, che sono i più bisognosi non avendo avuto nel giorno cibo che gli altri hanno una o più volte avuto e che, anche, sono quelli che per riconoscenza verso la mia pietà hanno più di tutti lavorato; io li osservavo, e licenziali, che vadano al riposo meritato, godendo con i famigliari i frutti del loro lavoro”. E il fattore fece come il padrone ordinava, dando ad ognuno un denaro.

   Venuti per ultimi quelli che lavoravano dalla prima ora del giorno, rimasero stupiti di avere essi pure un solo denaro e fecero delle lagnanze fra di loro e col fattore, il quale disse: “Ho avuto quest’ordine. Andate a lagnarvi dal padrone e non da me”. E quelli andarono e dissero: “Ecco, tu non sei giusto! Noi abbiamo lavorato dodici ore, prima fra la guazza e poi al sole cocente e poi daccapo all’umido della sera, e tu ci hai dato come a quei poltroni che hanno lavorato una sola ora!… Perché ciò?”. E uno specialmente alzava la voce, dicendosi tradito e sfruttato indegnamente.

   “Amico, e in che ti fo’ torto? Cosa ho pattuito con te all’alba? Una giornata di continuo lavoro e per mercede di un denaro. Non è vero?”.

   “Sì, è vero. Ma tu lo stesso hai dato a quelli, per tanto lavoro di meno…”.

   “Tu hai acconsentito a quella mercede parendoti buona?”.

   “Sì. Ho acconsentito perché gli altri davano anche meno”.

   “Fosti seviziato qui da me?”.

   “No, in coscienza no”.

   “Ti ho concesso riposo lungo il giorno e cibo, non è vero? Tre pasti ti ho dato. E cibo e riposo non erano pattuiti. Non è vero?”.

   “Sì, non erano pattuiti”.

   “Perché li hai accettati?”.

   “Ma... Tu hai detto: ‘Preferisco così per non farvi stancare tornando alle case. E a noi non parve vero… Il tuo cibo era buono, era un risparmio, era…”.

   “Era una grazia che vi davo gratuitamente e che nessuno poteva pretendere. Non è vero?”.

   “È vero”.

   “Dunque vi ho beneficati. Perché allora vi lamentate? Io dovrei lamentarvi di voi che, comprendendo di avere a che fare con un padrone buono, lavoravate pigramente, mentre costoro, venuti dopo di voi, con beneficio di un solo pasto, e gli ultimi di nessun pasto, lavorarono con più lena, facendo in meno tempo lo stesso lavoro fato da voi in dodici ore. Traditi vi avrei se vi avessi dimezzata la mercede per pagare anche questi. Non così. Perciò piglia il tuo e vattene. Vorresti in casa mia venirmi ad imporre ciò che ti pare? Io faccio ciò che voglio e ciò che è giusto. Non volere essere maligno e tentarmi all’ingiustizia. Buono io sono”.

   O voi tutti che mi ascoltate, in verità vi dico che il Padre Iddio a tutti gli uomini fa lo stesso patto e promette l’uguale mercede. Chi con solerzia si mette a servire il Signore sarà trattato da Lui con giustizia, anche se poco sarà il suo lavoro per prossima morte. In verità vi dico che non sempre i primi saranno i primi nel Regno dei Cieli, e che là vedremo degli ultimi essere primi e dei primi essere ultimi. Là vedremo uomini, non d’Israele, santi più di molti di Israele. Io sono venuto a chiamare tutti, in nome di Dio. Ma se molti sono i chiamati pochi sono gli eletti, perché pochi sono coloro che vogliono la Sapienza. Non è sapiente chi vive del mondo e della carne e non di Dio. Non è sapiente né per la terra, né per il Cielo. Perché sulla terra si crea nemici, punizioni, rimorsi. E per il Cielo perde lo stesso in eterno. (5, 329)

Przekład polski Ewangelii: Biblia Tysiąclecia, wyd. V, Pallottinum, Poznań 2007 (Mt, Mk, Łk: tłum. o. Walenty Prokulski TJ; J: tłum. ks. Jan Drozd SDS)

Zapis grecki: wyd. Nestle-Aland 28

Przekład polski Poematu Boga-Człowieka napisanego przez Marię Valtortę: Ewa Bromboszcz (I-IV, VI-VII), ks. Michał Kaszowski (V), Vox Domini, Katowice (I: bez roku, II: 2010, III, cz. 1-2: 2000, cz. 3-4: 2002, IV, cz. 1-2: 2003, cz. 3-4: 2004, cz. 5-6: 2005, V: 2000, VI: 1998, VII: 1999)

Zapis włoski: Maria Valtorta, L’Evangelo come mi e' stato rivelato, Edizioni Paoline, Pisa 2001

 

⋘ ⋙

Wyznanie niewiary

    Piosenka Johna Lennona, w której śpiewa „nie wierzę w Boga… nie wierzę w Jezusa” jest śpiewana tak przejmująco, tak mocno, tak szczerze, że współczuję temu jego wyznaniu niewiary. Schodzi ono w istocie do głębi tego, czym człowiek jest sam z siebie: „wierzę w siebie… sen się skończył”. To stan żałosnego człowieka pozostawionego niełasce, samotnego. Doświadczenie Johna jest też moim doświadczeniem, doświadczeniem każdego człowieka, ponieważ każdy w jakiejś chwili swego życia zaparł się Boga – każdy kiedyś uwierzył tylko w siebie, kończąc z marzeniami.

    Wyznanie niewiary Johna było tak silne, że oburzyło pewnego nierozumnego, który nie umiał uznać tej ciemnej strony człowieczeństwa w sobie. Chory człowiek uczynił ze zdrowego, męczennika niewiary. Ta niewiara jednak była prawdą, prawdą skrywaną w każdym człowieku, bardzo ciężką do przyjęcia. Więc i mnie porusza wyznanie niewiary, lecz porusza do płaczu, do żalu nad sobą i żalu nad ludzką słabością.

    Wyznaję: w pewnej chwili i ja powiedziałem „nie wierzę w Boga” i wielka w tym moja wina. Porusza mnie to do głębi. Chciałbym, aby ta chwila była wymazana, abym się nigdy nie narodził dla tej chwili. O mój Boże najsłodszy, jak wielka Twoja miłość, że czynisz mnie nowym stworzeniem, w którym niepamięć staje się lekarstwem, w którym ubierasz mnie w siebie, przeobrażasz dogłębnie i już nawet nie jestem stworzeniem, ale kimś na Twoje podobieństwo. Jakże to niepojęte…

    Mam nadzieję, że John wyznawał tylko, że nie wierzy w wyobrażenie Boga, wyobrażenie Jezusa, jakie ludzie sobie zwykle tworzą. Gdzieś indziej wydawał się wierzyć w Tego, który jest niepojęty, kiedy śpiewał: „Wyobraź sobie, że nie ma niebios, nad nami tylko niebo” (Imagine there’s no heaven, above us only sky). Wyznawał więc jakieś niebo nad niebiosami albo zwykłe niebo nad nami i w tym przyjmował Boga, choć jeszcze niewyraźnego. Spoczywaj w pokoju, Johnie.