Ludzka prośba

Jakub i Jan

zapragnęli usiąść

jeden przy prawym,

a drugi przy lewym

boku Jezusa.

(Mk 10,35-40)

Słyszeli wcześniej:

„Proście,

a będzie wam dane” (Mt 7,7; Łk 11,9).

Słowo mielili

w sercach

i tak się rozochocili,

że doszli

do najlepszego –

być u boku Jezusa.

A jeszcze nie wiedzą,

co to za bycie.

Więc stękają:

„Pragniemy,

żebyś nam uczynił

to, o co Cię poprosimy”.

Już przypuszczają,

że Jezus wysłucha.

Przecież obiecał,

że będzie im dane

to, o co poproszą.

Więc mówią:

„daj nam”,

gdyż wcześniej powiedział,

że będzie dane.

Często

byli blisko Jezusa

i tak ośmieleni

dobrotliwą Obecnością

rozpieścili się i wyrazili

zuchwałą prośbę

bycia najbliżej.