Wyczucie pustyni

Na pustyni ducha jest jeszcze jedno zjawisko. Ponieważ ona milczy i nie pyta, stała się bardzo wyczulona na bicie serca Boga i odczytuje Jego skryte pragnienia. Więc nie jest tak, aby ta pustynia była zamknięta, nieżyzna albo odosobniona. To taka dziwna pustynia, Boża pustynia. Ona jest pokorna, współgra z Boskim sercem, nie nadyma się, nie pyszni. Bo jak powiedziała Najświętsza Panna siostrze Faustynie: „Prawdziwą wielkością duszy jest kochać Boga i upokarzać się w Jego obecności, całkowicie zapomnieć o sobie i za nic się mieć, bo wielki jest Pan, lecz tylko w pokornych ma upodobanie, pysznym zawsze się sprzeciwia” (Dzienniczek 1711).