Głosiciel Dobrej Wieści

Powiedz mi, czym jest Dobra Nowina? Jest zbawieniem. Człowiek siejąc więc Dobrą Nowinę, daje zbawienie. A dając zbawienie, sam staje się Zbawicielem. Nie sam, jakoby sam z siebie, ale dzieje się to dzięki Bożej łasce zasianej w Dobrej Wieści i ufności położonej w tej niezawodnej zapowiedzi.

Pismo, Tradycja i Życie

Nie jest Pismo Święte ważniejsze od Tradycji, ani od Życia, ani Tradycja ważniejsza od Pisma i Życia, ani Życie ważniejsze od Pisma i Tradycji. Wszystkie na równi są ważne. To tak jakby korzeń, łodyga i owoc. Pismo jest korzeniem, Tradycja łodygą, a Życie owocem, ale wszystkie razem stanowią całość rośliny i nie można powiedzieć, że jedno jest ważniejsze od drugiego. Tradycja wyrasta z Pisma i jest w nim zakorzeniona – bez niego usycha. Życie rodzi się w Tradycji wyrosłej z Pisma, ale może zostać oderwane od Tradycji i Pisma i nadal pozostawać żywe i skuteczne bez nich. Życie już samo w sobie przejęło to, co miało Pismo i Tradycja, i rozwija nowe Życie w odpowiednich warunkach. Ale tego Życia nie byłoby bez Pisma i Tradycji. Mówię tu o życiu w Kościele na ziemi. W życiu niebiańskim są jeszcze inne możliwości, nadprzyrodzone i niepojęte.

Musza miłość

Jeśli jesteś muchą

i lecisz do kogoś z miłością

uważaj abyś nie dostał klapsa

Takie latające bzykacze

kochające nieumiejętnie

szybko tracą swe życie

Ścieżka Jezusa

Wielu jest takich, co próbują zagłuszyć Jezusa, ale On cichy i pokornego serca i tak trafia do cichych i pokornych serc.

Mała miłość

Wielu jest takich

co porzucają przyjaciół

zostawiają ludzi

a wybierają psy

bo zdolni są tylko

do małej przyrodzonej miłości

(75) Cztery Ewangelie i Poemat Boga-Człowieka: Mocny dom

   24 «Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. 25 Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. 26 Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. 27 Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».

   28 Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. 29 Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie tak jak ich uczeni w Piśmie. (Mt 7,24-29)

   46 Czemu to wzywacie Mnie: „Panie, Panie!”, a nie czynicie tego, co mówię? 47 Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wypełnia je. 48 Podobny jest do człowieka, który buduje dom: wkopał się głęboko i fundament założył na skale. Gdy przyszła powódź, wezbrana rzeka uderzyła w ten dom, ale nie zdołała go naruszyć, ponieważ był dobrze zbudowany. 49 Lecz ten, kto usłyszał, a nie wypełnił, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. Gdy rzeka uderzyła w niego, od razu runął, a ruina owego domu była wielka. (Łk 6,46-49)

   24 Πᾶς οὖν ὅστις ἀκούει μου τοὺς λόγους τούτους καὶ ποιεῖ αὐτούς, ὁμοιωθήσεται ἀνδρὶ φρονίμῳ, ὅστις ᾠκοδόμησεν αὐτοῦ τὴν οἰκίαν ἐπὶ τὴν πέτραν· 25 καὶ κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέπεσαν τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἔπεσεν, τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν. 26 Καὶ πᾶς ὁ ἀκούων μου τοὺς λόγους τούτους καὶ μὴ ποιῶν αὐτοὺς ὁμοιωθήσεται ἀνδρὶ μωρῷ, ὅστις ᾠκοδόμησεν αὐτοῦ τὴν οἰκίαν ἐπὶ τὴν ἄμμον· 27 καὶ κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέκοψαν τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ ἔπεσεν καὶ ἦν ἡ πτῶσις αὐτῆς μεγάλη.

   28 Καὶ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς λόγους τούτους, ἐξεπλήσσοντο οἱ ὄχλοι ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ· 29 ἦν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς αὐτῶν. (Mt 7,24-29)

   46 Τί δέ με καλεῖτε· κύριε κύριε, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω; 47 Πᾶς ὁ ἐρχόμενος πρός με καὶ ἀκούων μου τῶν λόγων καὶ ποιῶν αὐτούς, ὑποδείξω ὑμῖν τίνι ἐστὶν ὅμοιος· 48 ὅμοιός ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδομοῦντι οἰκίαν ὃς ἔσκαψεν καὶ ἐβάθυνεν καὶ ἔθηκεν θεμέλιον ἐπὶ τὴν πέτραν· πλημμύρης δὲ γενομένης προσέρηξεν ὁ ποταμὸς τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἴσχυσεν σαλεῦσαι αὐτὴν διὰ τὸ καλῶς οἰκοδομῆσθαι αὐτήν. 49 ὁ δὲ ἀκούσας καὶ μὴ ποιήσας ὅμοιός ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδομήσαντι οἰκίαν ἐπὶ τὴν γῆν χωρὶς θεμελίου, ᾗ προσέρηξεν ὁ ποταμός, καὶ εὐθὺς συνέπεσεν καὶ ἐγένετο τὸ ῥῆγμα τῆς οἰκίας ἐκείνης μέγα. (Łk 6,46-49)

   Długo do was mówiłem, Moje dzieci. Słuchajcie Moich słów. Ten, kto ich słucha i wprowadza w życie, podobny jest do męża roztropnego, który – chcąc zbudować dom – wybrał teren kamienisty. Z pewnością będziecie się trudził przy budowaniu fundamentów. Trzeba mu będzie używać kilofa i dłuta, stwardnieją mu ręce i zmęczy plecy. Jednak potem będzie mógł wylać zaprawę wapienną w pęknięcia skały i położyć na niej cegły – ściśle jak na murze fortecy – i powstanie dom solidny jak skała. Przyjdzie niepogoda, huragany, deszcze i sprawią, że wyleją rzeki, albo będą nań dąć wiatry i uderzać weń fale. Ten dom wszystko przetrwa. Tak jest z tym, którego wiara ma solidne podstawy. Przeciwnie, ten kto słucha – nie pozwalając jednak, by [słowo] wniknęło weń i nie usiłując wyryć Moich słów w swoim sercu, bo wie, że musiałby sobie zadać wiele trudu, doświadczać cierpienia, wykorzenić zbyt wiele rzeczy – podobny jest do tego, kto z lenistwa i głupoty buduje swój dom na piasku. Kiedy tylko przyjdzie niepogoda, szybko wzniesiony dom równie szybko się zawali, a głupiec popatrzy, przygnębiony, na rumowisko i zniszczenie posiadłości. Pozostaną tu tylko ruiny – jeszcze do naprawienia, jednak przy wielkim nakładzie wydatków i trudu. W przypadku budowli ducha – która się wali, bo została źle wzniesiona – nic już nie zostaje do odbudowania. W przyszłym życiu już się nie buduje. Biada temu, kto może pokazać jedynie zwaliska!

   Skończyłem. Schodzę teraz w stronę jeziora. Błogosławię was w imię Boga Jednego w Trójcy. Niech Mój pokój będzie z wami. (III (cz. 1-2), 34: 12 sierpnia 1944. A, 5184-5211 i 3296-3303)

   Molto vi ho detto, figli miei. Ascoltate le mie parole; chi le ascolta e le mette in pratica è paragonabile ad un uomo riflessivo che, volendo costruire una casa, scelse un luogo roccioso. Certo faticò a costruire le basi. Dovette lavorare di piccone e scalpello, incallirsi le mani e stancarsi le reni. Ma poi poté colare le sue calcine negli spacchi della roccia e mettervi i mattoni serrati come in una muraglia di fortezza, e la casa crebbe solida come un monte. Vennero le intemperie, i nubifragi, le piogge fecero traboccare i fiumi, i venti fischiarono, le onde percossero, ma la casa resistette a tutto. Così è colui che ha una ben fondata fede. Invece chi ascolta con superficialità e non si sforza di incidersi nel cuore le mie parole, perché sa che per fare ciò dovrebbe fare fatica, provare dolore, estirpare troppe cose, è simile a chi per pigrizia e stoltezza edifica la sua casa sulla rena. Non appena vengono le intemperie, la casa, presto costruita, presto cade, e lo stolto si guarda desolato le sue macerie e la rovina del suo capitale. E qui è più che una rovina, riparabile ancora con spesa e fatica. Qui, crollato l'edificio mal costruito di uno spirito, nulla più vi resta per riedificarlo. Nell'altra vita non si edifica. Guai a presentarsi là con delle macerie! Ho finito. Ora Io scendo verso il lago e vi benedico nel nome di Dio uno e trino. La mia pace sia con voi. (3, 174)

Przekład polski Ewangelii: Biblia Tysiąclecia, wyd. V, Pallottinum, Poznań 2007 (Mt, Mk, Łk: tłum. o. Walenty Prokulski TJ; J: tłum. ks. Jan Drozd SDS)

Zapis grecki: wyd. Nestle-Aland 28

Przekład polski Poematu Boga-Człowieka napisanego przez Marię Valtortę: Ewa Bromboszcz (I-IV, VI-VII), ks. Michał Kaszowski (V), Vox Domini, Katowice (I: bez roku, II: 2010, III, cz. 1-2: 2000, cz. 3-4: 2002, IV, cz. 1-2: 2003, cz. 3-4: 2004, cz. 5-6: 2005, V: 2000, VI: 1998, VII: 1999)

Zapis włoski: Maria Valtorta, L’Evangelo come mi e' stato rivelato, Edizioni Paoline, Pisa 2001

(26) Żywoty Świętych: Anastazy Pers

Męczeństwo i żywot Ś. Anastazego Persjanina,

pisany przez Symeona Metafrasta.

Cierpiał około roku Pańskiego, 610. Umęczon roku Pańskiego, 627.¹

   Gdy on krzyż i drzewo, na którym wisiało odkupienie nasze, od króla perskiego Kozdrasa pojmane – wielkim postrachem Persjany, i wszytko państwo ich przestraszyło – tak iż wszyscy niewierni Boga się Chrześciańskiego bali, mówiąc: Bóg Chrześciański na Persją idzie – ²szerzyła się sława śmierci, żywota i cudów Pana naszego Zbawiciela, miedzy Persjany – i niektórym światłość wiary naszej w sercu świecić i k sobie je pociągać poczęła. Tak iż nie bez wielkiego pożytku, rozsławienia czci Chrześciańskiej, ono drzewo święte tam przemieszkiwało. Miedzy inemi pożytek jego był, ten chwalebny męczennik Anastazjus – który będąc synem jednego Maga, abo czarnoksiężnika, dobrze w rzemięśle ojcowskim ćwiczonym – gdy usłyszał o krzyżu, wzbudziło się serce jego, i ogniem Ducha Ś. zapaliło – iż się barzo pilnie on młodzieniec pytać począł, coby to był za krzyż? A gdy mu powiadano, iż to drzewo jest na którym Bóg Chrześciański umarł – pytał się, dla czegoby umarł, skąd przyszedł, jako w śmierci został? I jednego z drugiego dowiadując się, skarb już sobie wiary świętej zbierał. A służąc żołnierską już młodzieńcem, z wojskiem Perskim aż do Kalcedonu zaszedł. Skąd gdy Persy Heraklius Cesarz poraził, iż nazad musieli – on miedzy Chrześciany został w Hierapolu, i tam się u jednego złotnika rzemięsła uczył – woląc miedzy Chrześciany rzemieśnikiem być, niżli się do bogatego ojca, i domu, w którym służba czartowska, i grzechy kwitnęły, wrócić. Tak mu był Chrystusów krzyż zasmakował, iż go chciał uczestnikiem być. ³Tam między Chrześciany mieszkając, do chrztu świętego przyszedł – i wziął imię Anastazjus, będąc pierwej zwany Magundat.

   Postępując dalej w cnotach Chrześciańskich, gdy ociec jego chrzesny Heliasz kapłan, po ośmdziesiątym dniu, w którym się już godziło nowochrzczonym wychodzić, spytał go, jakoby stan swój wieść chciał? Powiedział, iż zakonnym być, a dla Pana swego, wieczne ubóstwo i ciasny żywot wieść miał wolą. Na co rad przyzwolił Heliasz, znając go już (jako mówią) po skórze, iż się do doskonałego stanu i do wielkiej służby Bożej miał. ⁴I zalecił go nie daleko od Jeruzalem do klasztoru ś. Anastazego, także jako i on nazwanego. Gdy się barzo dobrze zachował, i w domowych posługach, około kuchniej, i ogrodu, i w duchownych nabożeństwach – ⁵nauczywszy się Greckiego języka, w czytaniu żywotów świętych barzo się kochał, a na to rad uszy podnosił – a zwłaszcza gdy czytał męczenników świętych wojny i cierpliwości, już w sercu ich się cnocie dziwując, takiego ich szczęścia uczestnikiem być pragnął. ⁶Tak iż nic więcej, jedno one żywoty męczenników, nie czytał. Skusił go potym czart, domowe jemu dobre mienie, i ono ojcowskie czarnoksięskie rzemiosło, na pamięć przywodząc, a myśl jego targając. Lecz za radą swoich w duchu mistrzów, wszytkie czartowskie sieci potargał. I przez siedm lat w onym klasztorze wielki sobie skarb cnót świętych Chrześciańskich i doskonałych zebrał.

   ⁷Po siedmi leciech, w nocy śpiąc takie miał widzenie – zdał się być na jednej wysokiej górze, i przyszedł do niego niejaki mąż, podając mu kusz wina, złotem i drogimi kamieńmi oprawiony, mówiąc: Pij – i wziął, i wypił, i uczuł jakąś dziwną słodkość, i pociechę niewypowiedzianą – i zrozumiał jeszcze śpiąc, iż ten napój i kielich znaczył męczeński koniec, na który powołanym się być od Boga poznał. Ocknąwszy się, tedy był wielce w duchu uweselon – iż mu P. Bóg w tak pewnej nadziei doczekać dał tego, czego wielce pragnął. ⁸Potym na Jutrznią idąc w dzień Wielkonocny, spowiednika swego do Zakrystiej przyzwał, i prawie go żegnać począł z wielkim płaczem – za naukę i skarby duchowne dziękując. Tyś mnie, rzekąc, ojcze miły, z pogańskiej ciemności wyrwał, i przywiodłeś mię do tej światłości Chrześciańskiej, w której znam Pana i Boga mego Jezusa Chrystusa – tyś mnie i do naśladowania drogi tej doskonałej zakonnej przyprawił – a jam się tobie i temu świętemu towarzystwu nie tak zachował, jako wdzięcznemu takiego dobrodziejstwa przystało. Wiele grzechów moich miedzy wami popełnionych znosiliście w miłości – wydziękować się Bogu za tę łaskę nie mogę. A iż czas mój przychodzi, iż się rozdzielić z wami ciałem mam – proszę błogosław mi, a grzechów moich zapomni. A ten się mistrz jego zdziwi: i czemuż mię żegnasz, rzecze, a gdzie iść masz? A on mu z wielkim a gorącym wzdychaniem sen powie – i dołoży, iż już pewnie umrzeć miał, abo przyrodzoną śmiercią, abo inaczej – a nie śmiał dołożyć o męczeńskiej nadziei i oczekawaniu onej korony, aby mu jako myśli nie rozerwał. On go cieszył uprzejmie, nie każąc mu o tym myślić. Jutrznią potym śpiewali, i tego dnia Anastazjus nachwalebniejszą się świątością opatrzył.

   ⁹A mało śpiąc przyszłej nocy, niewiedząc jako miał oną chuć do męczeństwa ugasić, a słodkości wina onego, którego był w widzeniu skosztował, użyć – potajemnie z klasztora poszedł – nic zsobą, okrom szat w których chodził, nie biorąc. Wyszedszy, bieżał miedzy Persjany – i widząc niektóre Magi abo burtniki próżnościam onym i diabelskim zabobonom służące – karać ich począł, powiadając, żem ja też był także w tych błędach, a oświecony Duchem Chrystusowym jestem – i znam Boga jednego, i Syna Jego Jezusa Chrystusa, a temi się diabelskiemi kuglarstwy i omamieniem brzydzę – i wam to radzę, abyście gniewu Bożego ujść, i żywot on bez końca mieć mogli. To mówił święty, ale na ten czas nic nie pomógł, jedno sobie koronę gotował. ¹⁰Bo oni Persowie wnet go do starosty Marzabana odnieśli, który go pojmać i w więzieniu mieć kazał. A dowiedziawszy się iż jest Persa, i rodzaj jego znając – namawiał go pilnie, aby się do ojcowskiej wiary wrócił. Ale mu stale swój umysł oznajmiał – iżby wolał tysiąc śmierci podjąć, niżliby miał prawdy poznanej odstąpić.

   ¹¹I kazał go okować, z drugim pospołu, na takąż mękę potępionym – a kamienie do muru nosić – a tym czasem do króla pisał, coby z nim czynić kazał. Widząc go tak nędznym drudzy jego sąsiedzi, którzy dom i naród jego znali – wielce się z niego urągali – i nogami gdy one ciężary nosił, popychali. A on rad dla Pana swego, naśmiewiska one i wzgardy odnosił – pomniąc, jakie też samemu Panu Jezusowi Żydowie czynili. Potym ten Marzaban gdy go baczył tak jako pierwej statecznego – bić go knutlami kazał, tak długo, ażby się Chrystusa zarzekł. ¹²Na tę mękę szedł dobrowolnie – tylo prosił aby go słudzy nie trzymali – obiecując im leżeć, i obracać się, jako i pókiby kazali. Bo dobrowolna jest, powiada, męka moja – ja dla Pana tego, w którego wierzę i krzyż Jego noszę, cierpieć tak pragnę, jako w letnim upaleniu wody, i jako jakiej wielkiej rozkoszy. A druga, żeby z niego suknią wielebnego zakonu zjęli, a w gołe ciało bili. Żebych ja tylo i ciało moje zelżywość miało – a zakon święty Chrześciański i żywot Mniski, nic w tym takim znaku zelżon nie był. Tak sobie wielce ważył nie tylo wiarę świętą i zakon – ¹³ale i znaki powołania Chrześciaństwa doskonałego. I był tak srodze zbity – a w onym okrutnym bólu, i męce, ani się ruszył, ani wołał, ani stękał. Jedno do swego Pana, dla którego cierpiał, serce i oczy podnosił – trzymany był mocno nie rękoma, ale męstwem niezwyciężonego serca swego – i przyrodzoną boleść, wolną wolą swoją w Bogu zwyciężał – a niniejszą nędzę, przyszłą nadzieją cieszył.

   Gdy widział Marzaban iż nic nie wygrał, a cierpliwości się męczennikowi przyczyniało – przestać onego bicia rozkazał, a królem mu Perskim groził – temi go pęcherzynami jakoby jakie dziecię strasząc. Napiszę, powiada, do króla, że cię gardłem karać każe. A co ja dbam, odpowiedział Anastazjus, i owszem tego pragnę. Gdy się to działo, dowiedział się on mistrz jego w klasztorze, iż jest więźniem Chrystusowym. O Boże mój jako się uradował – jako go modlitwie braterskiej zalecał, jako z nim być w więzieniu onym pragnął. A jednak na jego pociechę dwu z braciej do niego wysłali. Siedział męczennik w ciężkich okowach, do nogi drugiego o łotrostwo posadzonego, przypięty. To mu było naciężej, iż gdy w pułnocy wedle zwyczaju (którego i w tak zły czas nie opuszczał) modlitwy czynić miał, iż musiał onego towarzysza obudzić. ¹⁴Co mu się zdało przeciw miłości bliźniego spracowanego, i wtejże nędzy, którą sam czuł na sobie, aby go budzić i jego odpoczynieniu przeszkadzać miał. Przeto szyję tylo do modlitwy podnosił, a nogi nie ruszał, niechcąc mu się przykrzyć. Gdy miał on już starosta od króla odpis, co z świętym męczennikiem czynić miał – wezwawszy Anastazego ś. rzekł: Tylo już słowem się Chrystusa zaprzy, a idź gdzie chcesz – Chrześcianinemli i Mnichem, abo Kabalistą być chcesz, to na twej wolej będzie. ¹⁵A on rzecze: Nie daj tego Panie Jezu Chryste, aby się usta moje, bluźnieniem imienia Twego mazać miały.

   Potym mu rzecze tajemnie: Podobno się wstydzisz przed temi Persjany, i statku twego szanujesz – już ja to przyjmę a wolno cię puszczę, gdy tylo przedemną samym a dwiema świadki, wiarę Chrześciańską odwołasz. ¹⁶A on rzecze, ani ty, ani żywe które stworzenie nie doczeka tego, abych się miał Ciebie Panie Jezu Chryste, i przez sen zaprzeć. Gdy widział niezwyciężony statek, rzekł starosta: otóż cię do króla związanego poślę. Odpowie Anastazjus ś. – I bez wiązania tambych szedł. Wierzże mi iż nic poniewolnie nie cierpię. I posadzić go kazał do więzienia. Po kilkanaście dni posłał go do Persjej do króla. A jeden brat z klasztoru onego był wyprawion z nim, od wiernych, dla jego posługi – iżeby mógł żywym świadkiem być, a im o jego końcu oznajmić. Gdy przyszli do Persjej, posadzić go z złoczyńcami król kazał – a posławszy do niego, pytał, czemu ojcowską wiarę wzgardził, wiedząc iż Bóg Chrześciański miedzy łotry ukrzyżowany jest? On odpowiedział: prawda, ukrzyżowany – ale z dobrej wolej swej. ¹⁷Bo dla nas z nieba zstąpił, a jako Bóg cuda czynił – i po śmierci, naszę śmierć zwojowawszy, w niebo wstąpił, i króluje na wieki – a światłość w serca ludzkie posyła, aby sprośność czartowską obaczyli, a nie służyli dalej stworzeniu, ale Stworzycielowi. A jako się wy swego bałwochwalstwa wstydzić jeszcze niechcecie? A słońce, miesiąc, i ogień za boga macie? Za czym i górom, i lasom, i innemu stworzeniu, cześć boską dajecie. A co głupszego być może, jako to, aby nierozumnemu stworzeniu człowiek, który panem jest tego wszytkiego kłaniać się, i temu jako Bogu ofiarę czynić miał?

   Gdy widzieli iż na to jemu nic powiedzieć nie mogli – obiecować od króla dary wielkie poczęli. Na co on nic niedbał, i namniej myśli skłonić niechciał. ¹⁸Tedy kazano go kijmi okrutnie bić, i potym golenie jego w prasie ściskać. I po kila dni zasię także te jemu męki zadawali. A widząc iż był nieużyty – jeszcze go zawiesić za jednę rękę, a u jednej nogi wielki kamień uwiązać, i tak przez dwie godzinie trzymać kazali. ¹⁹A widząc wielki statek jego, i niewysłowioną cierpliwość – radzili królowi aby sobie sromoty dalej nie czynił. I kazał król stracić ś. Anastazego, a z nim innych Chrześcian siedmdziesiąt, tych które z nim było z Cezareej przywiedziono. I wiedziono je nad rzekę, i tam przed oczyma ś. Anastazego, dawiono je powrozy, i miotano w wodę. Za każdym mówili katowie Anastazemu: tak tobie będzie, co króla słuchać a zacnym u niego być niechcesz. A on w niebo oczy podnosząc i drugich posilając mówił: O P. Jezu Chryste, jeszczem ja więcej dla Ciebie cierpieć, i w sztuki rozsiekany być pragnął. A teraz już zapłatę mi gotujesz, a krótką tą śmiercią, miedzy święte Twoje męczenniki, mnie poczytać i do onego wiecznego pokoju wzywać raczysz. To mówiącego także zadawili – głowę na znak śmierci uciąwszy, Królowi ukazali. Ciało jego od Chrześcian tajemnych, i onego brata jemu przydanego, zachowane – potym do Jeruzalem, nakoniec do Rzymu przeniesione jest. Gdzie z wielką uczciwością przed Rzymem u wód Salvias leży.²⁰ Na którem miejscu Bernat ś. klasztor swój potym założył, na cześć jednorodnemu Synowi Bożemu, który z Ojcem i z Duchem Świętym króluje na wieki. Amen.

   ²¹Jaki jest pożytek czytania żywotów Świętych, i jako się w tym Chrześcianie pilni zbawienia swego kochali, pokazało się na tym Świętym, który się do męczeństwa takim pośrzodkiem pobudził. Powiem jeden temu równy przykład, który ś. Augustyn kładzie²² – jego słowa są które tam położył. Gdy cesarz, prawi, był w Trewirze, i na widokach i gonitwach zabawiał się po obiedzie – kila par dworzanów jego szli na przechadzkę do ogrodów, przy murze miejsckim uczynionych – tam dwa chodząc pospołu, trafili do jednej chałupki, gdzie niegdy mieszkali słudzy Boży, w duchu ubodzy, jakowych jest królestwo niebieskie – ²³i tam naleźli księgi, w których był wypisany żywot świętego Antoniego z Egyptu – które gdy jeden z nich czytał, zdziwił się, i zapalać się wnet do jego onego żywota począł, aby opuściwszy żołnierstwo, Bogu służył. A był człowiek w sprawach świetckich barzo dzielny. Tedy wnetże napełnił się świętą ku Bogu miłością, i zawstydził się żywota swego. I gniewając się sam na się, wejźrzawszy na towarzysza, rzekł: Powiedz mi co wżdy za koniec u tych panów naszych i za wysługę mieć możem? Na cóż wżdy tak barzo pracujem? Najwiętsza nas wysługa potka, gdy nas Cesarz za swoje przyjaciele poczyta. Byśmy dobrze już ku temu przyszli – a długoż to trwać może? Małoli odmian, niestatku i bojaźni, w takim szczęściu, do którego przez tak trudną drogę idziem – a przez wielkie niebezpieczności do więtszych się garniem? A długoż wżdy tego ma być? Lecz jeśli zechcę, dziś Bożym przyjacielem być, i pewniejszą a nigdy nieodmienną wysługę mieć u Niego mogę. To mówiąc oczy do czytania obracał, a serce na nowy żywot odmieniał – ²⁴i postanowiwszy stateczną w sobie myśl, rzecze towarzyszowi: już ja świetckiej nadzieje wszytkiej odstępuję – chcę Bogu służyć, a dziś to począć, i z tego miejsca nie wychodzić. Ty niechceszli mi takiego żywota pomagać, proszę cię niechciej mi do niego przeszkadzać. A on zaraz rzecze: nie odstąpię cię wierny towarzyszu, a tegoć żołnierstwa, za którym taka idzie zapłata, pomóc chcę. I tak zostali w onej chałupce. Drudzy towarzysze szukając ich, gdy je tam naleźli, wzywali ich do domu, powiadając iż już wieczór. A oni o swym postanowieniu powiedzieli – radząc też im, aby toż uczynili, abo je w pokoju zostawili. ²⁵Oni nad nimi płakali, ale się sami do tego przywieść nie dali – radzi widzieli taką ich odmianę, i zalecając się ich modlitwie, serce w ziemi utopione mając, do dworu się wrócili – a ci dwa serce w niebo przybite mając, w chałupce onej zostali. Obadwa już mieli panny w małżeństwo zmówione. ²⁶Które gdy się dowiedziały, iż ich oblubieńcy tak uczynili, samy też dziewictwo swoje Bogu poślubiły. Póty są słowa świętego Augustyna – z których gdy je uważysz, wiele się nauczyć, i czytanie żywotów Świętych dobrze sobie zalecić możesz. 

 

1  XXIII. Ianuar. Stycznia. Mart. R. 22. Ianua.

2  Drzewo Krzyża ś. z jakim pożytkiem w Persjej przemieszkało.

3  Ochrzczony ś. Anastazjus.

4  Anastazjus został zakonnikiem.

5  Pożytek czytania żywotów świętych.

6  Patrz co się o tym mówi w Obroku.

7  Widzenie Anastazego ś. o koronie męczeńskiej.

8  Anastazjus ś. jako żegna mistrza swego.

9  Bieżał ś. Anastazjus miedzy niewierne męczeństwa dla Chrystusa pragnąc.

10  Pojmany ś. Anastazjus.

11  Okowany z towarzyszem.

12  O dwie rzeczy w mękach prosił Anastazjus ś.

13  Dziwne a gorące czci Chrześciańskiej zamiłowanie.

14  Miłość ku bliźniemu i w czynieniu modlitwy.

15  Usty samemi Chrystusa się zaprzeć nie godzi.

16  I przez sen Chrystusa się zaprzeć boi.

17  Wolne wyznanie ś. męczennika.

18  Męki okrutne.

19  Męczenników siedmdziesiąt z ś. Anastazym straconych.

20  Ad aquas Salvias extra mænia.

21  Obrok duchowny.

22  Confess. lib. 8. c. 6.

23  Czytanie żywotów śś. jako jest pożyteczne.

24  Nie odwłoczna pokuta.

25  Małżeństwa i żon zmówionych odstąpili pokutujący.
26  Poświęcenie panieńskiego dziewictwa.

Źródło:

Ks. Piotr Skarga, Żywoty Świętych Stárego y Nowego Zakonu, ná káʒ̇dy dzień przez cáły rok, Kraków 1605, pomocniczo: Kraków 1598

Transkrypcja typu „B”: Jakub Szukalski