poniedziałek, 27 listopada 2017

Wartość szczątków

Odłóżcie wszystkie pozostałości, ażeby służyły do jutra. (Wj 16,23)

Przekład z języka hebrajskiego: Jakub Szukalski

wtorek, 21 listopada 2017

Ze zdziałanego dzieła

   Chrystus dokonał Tajemnicy, zawisając na krzyżu. Dokonał Sakramentu. Tajemnica stała się skuteczna przez zdziałane dzieło (ex opere operato). Okazała się łaską nawet dla tych, którzy jej nie przyjęli z wiarą. Łaska właśnie stanęła wprost przed oczami wszystkich – wiernych i niewiernych. Przyjęcie jej lub odrzucenie nie osłabiło jej siły. Zdziałane dzieło było doskonałe samo w sobie. Po wszystkie czasy ani wiara go nie wzmocni, ani niewiara nie osłabi. Wiara wzmocni tylko działanie łaski w wierzącym. Niewiara udaremni tylko działanie łaski w niewierzącym. Łaska jednak pozostaje skuteczna sama w sobie – ona wciąż jest czynna i stoi zarówno przed wierzącymi, jak i niewierzącymi.

   Przykład. Rodzice wydali na świat Janka. Janek dorósł i stał się Janem. Józek, który znał Janka, kiedy ten był jeszcze dzieckiem, spotkał go ponownie po dziesiątkach lat, kiedy stał się już dorosłym i podstarzałym człowiekiem. Otóż Jan rozpoznał Józefa, że jest Józkiem z jego dzieciństwa, ale Józef nie rozpoznał Jana, że jest Jankiem z jego dzieciństwa. Czy to zmieniło coś w życiu i skuteczności Jana albo Józefa? Jan pozostał Janem, a Józef Józefem. Jan swoim rozpoznaniem nie sprawił, że Józef stał się bardziej rzeczywisty, a Józef swoim nierozpoznaniem nie sprawił, że Jan stał się mniej rzeczywisty. Zatem wiara czy niewiara nie zmienia rzeczywistości i skuteczności Sakramentu, tak jak rozpoznanie czy nierozpoznanie nie zmienia rzeczywistości i skuteczności osoby. Mimo to, wyraźnie Jan nie pojawił się już w życiu Józefa – w jego świecie nie powstał już więcej. Nie przestał jednak być żywym i obecnym Janem w życiu osobistym i wobec świata.

poniedziałek, 20 listopada 2017

sobota, 18 listopada 2017

Puszczenie Słowa

Tak jak nasienie
nie wyda na świat życia,
jeśli nie będzie puszczone
i nie dostanie się do łona kobiety,
tak też i Słowo
nie zrodzi zbawienia,
jeśli nie będzie puszczone
i nie dostanie się do serca człowieka.

Puszczaj Słowo,
tak jak je otrzymałeś.

piątek, 17 listopada 2017

czwartek, 16 listopada 2017

Rozumne zabicie wiary

Zepsuli wiarę
nie jestem już człowiekiem
a podmiotem działającym
podmiotem wierzącym
racjonalizmem
czymś abstrakcyjnym
i niepojętym dla żywych

środa, 15 listopada 2017

(78) Cztery Ewangelie i Poemat Boga-Człowieka: Uzdrowienie sługi setnika

   5 Gdy [Jezus] wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, 6 mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi». 7 Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go». 8 Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. 9 Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: Idź! – a idzie; drugiemu: Przyjdź! – a przychodzi; a słudze: Zrób to! – a robi». 10 Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę, powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. 11 Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze wschodu i z zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim. 12 A synowie królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz w ciemność; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów». 13 Do setnika zaś Jezus rzekł: «Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś. I o tej godzinie jego sługa odzyskał zdrowie». (Mt 8,5-13)

   1 Gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów do słuchającego [Go] ludu, wszedł do Kafarnaum. 2 Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. 3 Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. 4 Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: «Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył – mówili – 5 miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę». 6 Jezus przeto zdążał z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół ze słowami: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. 7 I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. 8 Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: Idź! – a idzie; drugiemu: Przyjdź! – a przychodzi; a mojemu słudze: Zrób to! – a robi». 9 Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się nad nim, i zwróciwszy się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: «Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu». 10 A gdy wysłańcy wrócili do domu, zastali sługę zdrowego. (Łk 7,1-10)

   5 Εἰσελθόντος δὲ αὐτοῦ εἰς Καφαρναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν 6 καὶ λέγων· κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. 7 καὶ λέγει αὐτῷ· ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. 8 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς, ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. 9 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ’ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ· πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ· ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου· ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. 10 ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασεν καὶ εἶπεν τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, παρ’ οὐδενὶ τοσαύτην πίστιν ἐν τῷ Ἰσραὴλ εὗρον. 11 Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσιν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, 12 οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. 13 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῃ· ὕπαγε, ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς [αὐτοῦ] ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ. (Mt 8,5-13)

   1 Ἐπειδὴ ἐπλήρωσεν πάντα τὰ ῥήματα αὐτοῦ εἰς τὰς ἀκοὰς τοῦ λαοῦ, εἰσῆλθεν εἰς Καφαρναούμ. 2 Ἑκατοντάρχου δέ τινος δοῦλος κακῶς ἔχων ἤμελλεν τελευτᾶν, ὃς ἦν αὐτῷ ἔντιμος. 3 ἀκούσας δὲ περὶ τοῦ Ἰησοῦ ἀπέστειλεν πρὸς αὐτὸν πρεσβυτέρους τῶν Ἰουδαίων ἐρωτῶν αὐτὸν ὅπως ἐλθὼν διασώσῃ τὸν δοῦλον αὐτοῦ. 4 οἱ δὲ παραγενόμενοι πρὸς τὸν Ἰησοῦν παρεκάλουν αὐτὸν σπουδαίως λέγοντες ὅτι ἄξιός ἐστιν ᾧ παρέξῃ τοῦτο· 5 ἀγαπᾷ γὰρ τὸ ἔθνος ἡμῶν καὶ τὴν συναγωγὴν αὐτὸς ᾠκοδόμησεν ἡμῖν. 6 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐπορεύετο σὺν αὐτοῖς. ἤδη δὲ αὐτοῦ οὐ μακρὰν ἀπέχοντος ἀπὸ τῆς οἰκίας ἔπεμψεν φίλους ὁ ἑκατοντάρχης λέγων αὐτῷ· κύριε, μὴ σκύλλου, οὐ γὰρ ἱκανός εἰμι ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην μου εἰσέλθῃς· 7 διὸ οὐδὲ ἐμαυτὸν ἠξίωσα πρὸς σὲ ἐλθεῖν· ἀλλ’ εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήτω ὁ παῖς μου. 8 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν τασσόμενος ἔχων ὑπ’ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ· πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ· ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου· ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. 9 ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασεν αὐτὸν καὶ στραφεὶς τῷ ἀκολουθοῦντι αὐτῷ ὄχλῳ εἶπεν· λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. 10 Καὶ ὑποστρέψαντες εἰς τὸν οἶκον οἱ πεμφθέντες εὗρον τὸν δοῦλον ὑγιαίνοντα. (Łk 7,1-10)

   Idąc od wsi, Jezus wchodzi do Kafarnaum. Z Nim jest dwunastu czy raczej jedenastu apostołów, bo nie ma Jana. Następują zwyczajowe pozdrowienia ludzi o bardzo zróżnicowanym wyrazie: od bardzo prostych, dziecięcych, do bardzo nieśmiałych, niewieścich, po ekstatyczne pozdrowienia cudownie uzdrowionych oraz ciekawskich lub ironicznych. Ich rodzaje są różne.
   Jezus odpowiada na wszystkie, zgodnie ze sposobem, w jaki jest pozdrawiany: głaska dzieci, błogosławi niewiasty, uśmiecha się do uzdrowionych, okazuje głęboki szacunek każdemu. Jednak tym razem do zwykłych pozdrowień dołącza się pozdrowienie miejscowego, jak sądzę, centuriona. Pozdrawia Go swoim:
   «Witaj, Nauczycielu!»
   Jezus odpowiada słowami:
   «Niech Bóg przyjdzie do ciebie».
   Tłum zbliża się, ciekawy, jaki przebieg będzie miało spotkanie. Rzymianin mówi:
   «Już od wielu dni czekam na Ciebie. Nie rozpoznajesz mnie, a ja byłem pomiędzy słuchającymi Cię na górze. Byłem ubrany po cywilnemu. Nie pytasz, po co przyszedłem?»
   «Nie. Czego chcesz ode Mnie?»
   «Mamy rozkaz pilnować tych, którzy gromadzą ludzi. Zbyt wiele razy Rzym pożałował, że zezwalał na spotkania szlachetne z pozoru. Patrząc jednak na Ciebie i słuchając Cię myślałem o Tobie jako o... jako o... Mam chorego sługę, Panie. Leży w moim domu na łożu, sparaliżowany z powodu choroby kości i straszliwie cierpi. Nasi lekarze nie potrafią go uzdrowić. Zaprosiłem waszych, żeby przyszli, bo są to choroby, pochodzące od zepsutego powietrza tych okolic, i oni potrafią je leczyć ziołami z rozpalonych brzegów, gdzie stoją wody, zanim pochłonie je piasek morski. Odmówili przyjścia. Sprawia mi to wielki ból, bo to wierny sługa».
   «Przyjdę i uzdrowię go».
   «Nie, Panie. Nie proszę Cię o tak wiele. Jestem poganinem, dla was – brudem. Jeśli hebrajscy lekarze obawiają się zanieczyszczenia wejściem do mojego domu, to o ileż bardziej zanieczyściłbyś się Ty, który jesteś boski. Nie jestem godzien, byś wszedł pod mój dach. Lecz jeśli powiesz jedno słowo z tego miejsca, mój sługa wyzdrowieje, bo Ty kierujesz wszystkim, co istnieje. Ja jestem człowiekiem mającym nad sobą wielu zwierzchników. Z nich pierwszym jest Cezar. Dla nich muszę robić, myśleć, działać, jak mi przykazano. Ja sam mogę z kolei wydawać rozkazy żołnierzom, których mam pod sobą. Jeśli mówię jednemu: „Idź”, drugiemu: „Przyjdź”, a słudze: „Zrób to”, pierwszy idzie tam, dokąd go posyłam, drugi przychodzi, bo go wzywam, trzeci robi to, co każę. Tobie, który jesteś Tym, który jest, choroba będzie natychmiast posłuszna i odejdzie».
   «Choroba to nie człowiek...» – zauważa Jezus.
   «Ty także nie jesteś człowiekiem, lecz Człowiekiem. Ty możesz więc rozkazywać nawet cząsteczkom i gorączkom, bo wszystko jest poddane Twojej władzy».
   Możni z Kafarnaum odciągają Jezusa na bok i mówią Mu:
   «To Rzymianin, lecz wysłuchaj go, bo to dobry człowiek. Szanuje nas i oddaje przysługi. Pomyśl, że to właśnie on pozwolił nam zbudować synagogę i utrzymuje żołnierzy w karności, aby nie wyśmiewali nas w szabat. Udziel mu tej łaski z miłości do tego miasta, żeby się nie zasmucił i nie rozgniewał i żeby jego życzliwość nie zamieniła się w nienawiść do nas».
   Po wysłuchaniu jednego, potem drugiego, Jezus odwraca się z uśmiechem do centuriona:
   «Idź przodem. Pójdę z tobą».
   Jednak centurion znowu mówi:
   «Nie, Panie. Powiedziałem Ci: to byłby dla mnie wielki zaszczyt, gdybyś wszedł pod mój dach, lecz nie zasługuję na tak wiele. Powiedz tylko jedno słowo, a mój sługa wyzdrowieje».
   «Niech więc tak będzie. Idź z wiarą. W tej chwili gorączka go opuszcza i życie powraca do jego członków. Postępuj tak, by i do twojej duszy wstąpiło Życie. Idź».
   Centurion żegna Go po wojskowemu, skłania się i odchodzi.
   Jezus patrzy, jak żołnierz odchodzi, a potem zwraca się do obecnych i mówi:
   «Zaprawdę, mówię wam, nie znalazłem tak wielkiej wiary w Izraelu. O, to prawda! „Lud kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką. Nad mieszkańcami mrocznej krainy śmierci, wzeszło Światło”. I jeszcze: „Mesjasz po wzniesieniu Swego sztandaru nad narodami zjednoczy je”. O! Moje Królestwo! Naprawdę ku tobie napłynie nieskończona liczba! Liczniejsi będą niż wszystkie wielbłądy i dromadery Madianu i Efy i niż tragarze złota i kadzidła Saby; bardziej liczni niż wszystkie stada Kedaru i barany Nebajotu będą ci, którzy przyjdą do ciebie. I serce Moje rozpłynie się z radości na widok przychodzących do Mnie ludów morza i potęgi narodów. Wyspy czekają na Mnie, by Mnie adorować, i synowie cudzoziemców wzniosą mury Mojego Kościoła, którego bramy będą zawsze otwarte, by przyjmować królów i moc narodów i aby je we Mnie uświęcić. To, co widział Izajasz,67 wypełni się! Mówię wam, że liczni przyjdą ze Wschodu i z Zachodu i zasiądą razem z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w Królestwie Niebieskim, podczas gdy synowie Królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz, w ciemności, gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów».
   «Prorokujesz więc, że poganie będą równi synom Abrahama?»
   «Nie równi, lecz – wyżsi. Niech wam nie będzie przykro z tego powodu, bo to wasza wina. Nie Ja, lecz Prorocy to mówią, a znaki już to potwierdzają. Teraz niech kilku z was idzie do domu centuriona, aby stwierdzić, czy jego sługa jest uzdrowiony, jak wiara Rzymianina na to zasługiwała. Idźcie. Być może w domu są chorzy, którzy czekają na Moje przybycie».
   Jezus z apostołami i kilku innymi [osobami] idzie w kierunku domu, w którym zwykle przebywa, kiedy jest w Kafarnaum. Wielu ciekawych spieszy hałaśliwie do domu centuriona. (III (cz. 1-2), 37: 2 czerwca 1945. A, 5231-5234)

67  Por. Iz 60. (Przyp. wyd.)

   Venendo dalla campagna Gesù entra in Cafarnao. Sono con Lui solo i dodici, anzi gli undici apostoli, perché non c'è Giovanni. I soliti saluti della gente su una gamma molto varia di espressioni, da quelli che sono tutta semplicità dei bambini, a quelli un poco timidi delle donne, a quelli estatici dei miracolati, fino a quelli curiosi o ironici. Ce ne sono per tutti i gusti. E Gesù risponde a tutti, a seconda di come è salutato: con carezze ai piccoli, benedizioni alle donne, sorrisi ai miracolati, e rispetto profondo per gli altri. Ma questa volta alla serie si unisce il saluto del centurione del luogo, credo. Lo saluta col suo: «Salve, Maestro!» al quale Gesù risponde col suo: «Dio venga a te».
   Il romano prosegue, mentre la folla si accosta curiosa di vedere come va l'incontro:
   «Sono più giorni che ti aspetto. Tu non mi riconosci fra gli ascoltatori del Monte. Ero vestito da cittadino. Non mi chiedi perché ero venuto?».
   «Non te lo chiedo. Che vuoi da Me?».
   «L'ordine è di seguire coloro che tendono assembramenti, perché troppe volte Roma dovette pentirsi di avere concesso riunioni di apparenza onesta. Ma, vedendo e udendo, ho pensato a Te come a... come a... Ho un servo malato, Signore. Egli giace nella mia casa, nel suo letto, paralizzato da un male nelle ossa, e soffre terribilmente. I nostri medici non lo guariscono. I vostri, che ho invitato a venire perché sono mali che vengono dalle arie corrotte di queste regioni, e voi li sapete curare con le erbe del suolo febbricoso della sponda dove stagnano le acque prima di esser bevute dalle arene del mare, si sono rifiutati di venire. Ne ho dolore perché è un servo fedele».
   «Io verrò e te lo guarirò».
   «No, Signore. Non chiedo che Tu faccia tanto. Sono pagano, sudiciume per voi. Se i medici ebrei temono contaminarsi col porre piede nella mia casa, con più ragione essa è contaminazione a Te che sei divino. Io non sono degno che Tu entri sotto il mio tetto. Ma se Tu dici da qui una sola parola il mio servo guarirà, perché Tu comandi a tutto quanto è. Ora se io che sono un uomo sottoposto a tante autorità, la prima delle quali è Cesare, per cui devo fare, pensare, agire come mi è comandato, posso a mia volta comandare ai soldati che ho sotto il mio comando, e se dico ad uno: "Va'", all'altro: "Vieni", e al servo: "Fa' questo", uno va dove lo mando, l'altro viene perché lo chiamo, il terzo fa quello che dico, Tu, che sei Chi sei, sarai tosto ubbidito dalla malattia ed essa se ne andrà».
   «Non è un uomo la malattia...» obbietta Gesù.
   «Neppur Tu sei un uomo, ma sei l'Uomo. Puoi dunque comandare anche agli elementi e alle febbri perchétutto è soggetto al tuo potere».
   Dei maggiorenti di Cafarnao prendono in disparte Gesù e gli dicono: «Egli è romano, ma Tu ascoltalo perché è uomo dabbene che ci rispetta e ci aiuta. Pensa che ha fatto fabbricare proprio lui la nostra sinagoga e tiene in rispetto i suoi soldati perché non ci sbeffeggino nei sabati. Fàgli dunque grazia per amore della tua città, acciò egli non resti deluso ed irritato ed il suo amore non si volga in odio per noi».
   E Gesù, ascoltati questi e quello, si volge sorridendo al centùrione dicendo: «Va' avanti che vengo».
   Ma il centurione torna a dire: «No, Signore, io l'ho detto: molto onore sarebbe se Tu entrassi sotto il mio tetto, ma non merito tanto; di' solo una parola e il mio servo sarà guarito».
   «E sia. Va' con fede. In questo istante la febbre lo lascia e la vita torna alle membra. Fa' che alla tua anima pure venga la Vita. Va'».
   Il centurione saluta militarmente, e poi si inchina e se ne va. Gesù lo guarda andare e poi si rivolge ai presenti e dice: «In verità vi dico che non ho trovato tanta fede in Israele. Oh! è pur vero! "Il popolo che camminava nelle tenebre vide una gran luce. Sopra coloro che abitavano nell'oscura regione di morte la Luce è spuntata", e ancora: "Il Messia, alzata la sua bandiera sulle nazioni, le riunirà". Oh! Regno mio! Veramente a te affluiranno in numero sterminato! Più che tutti i cammelli e i dromedari di Madian e di Efa, e i portatori d'oro e incenso di Saba, più che tutti i greggi di Cedar e gli arieti di Nabaiot saranno numerosi coloro che verranno a te, ed il mio cuore si dilaterà di gioia vedendo venire a Me i popoli del mare e le potenze delle nazioni. Me aspettano le isole per adorarmi, e i figli degli stranieri edificheranno le mura della mia Chiesa della quale sempre staranno aperte le porte ad accogliere i re e la forza delle nazioni ed a santificarli in Me. Questo che Isaia ha visto, ecco si compirà! Io vi dico che molti verranno da oriente e occidente e sederanno con Abramo, Isacco e Giacobbe nel Regno dei Cieli, mentre i figli del Regno saranno gettati nelle tenebre esteriori, dove sarà pianto e stridor di denti».
   «Tu dunque profetizzi che i gentili saranno pari ai figli d'Abramo?».
   «Non pari: superiori. Non vi rincresca che perché ciò è vostra colpa. Non Io, ma i Profeti lo dicono, ed i segni già lo confermano. Ora alcuno di voi vada verso la casa del centurione per constatare che il suo servo è guarito come la fede del romano lo meritava. Venite. Forse nella casa vi sono malati che attendono la mia venuta».
   E Gesù, con gli apostoli e qualche altro, perche i piu si precipitano curiosi e schiamazzanti verso la casa del centurione, si dirige alla solita casa dove sosta nei giorni che è a Cafarnao. (3, 177)

Przekład polski Ewangelii: Biblia Tysiąclecia, wyd. V, Pallottinum, Poznań 2007 (Mt, Mk, Łk: tłum. o. Walenty Prokulski TJ; J: tłum. ks. Jan Drozd SDS)

Zapis grecki: wyd. Nestle-Aland 28

Przekład polski Poematu Boga-Człowieka napisanego przez Marię Valtortę: Ewa Bromboszcz (I-IV, VI-VII), ks. Michał Kaszowski (V), Vox Domini, Katowice (I: bez roku, II: 2010, III, cz. 1-2: 2000, cz. 3-4: 2002, IV, cz. 1-2: 2003, cz. 3-4: 2004, cz. 5-6: 2005, V: 2000, VI: 1998, VII: 1999)

Zapis włoski: Maria Valtorta, L’Evangelo come mi e' stato rivelato, Edizioni Paoline, Pisa 2001

wtorek, 14 listopada 2017

(29) Żywoty Świętych: Polikarp ze Smyrny

Męczeństwo i żywot Ś. Polikarpa
Biskupa Smirneńskiego,
pisany od Euzebiusza w Kościelnej historiej lib. 4. cap. 14. 15. Wspomina go Ireneus lib. 2. cap. 3.
 Cierpiał około roku Pańskiego, 160. Umęczony roku 169.1

   Polikarpus, jako pisze Ireneus,2 nie tylo był uczeń Apostołów świętych, ale też i posłaniec ich do Azjej, aby tam Smirneńskim Biskupem był – którego w młodości swej widziałem, prawi, oczyma swemi, bo był długowieczny a stary – tego nauczając, co sam miał od Apostołów, toż też Kościołowi zostawując – co sama prawda jest. 3To świadczą wszystkie kościoły w Azjej, i Biskupowie, którzy szli następując po Polikarpie, który pewniejszy był bez pochyby i stateczniejszy świadek prawdy, niżli Walentyn abo Marcjon, i inny rodzaj tych, którzy tak wiele i tak jadowitych sekt przynieśli.
   Ten za czasu Aniceta Rzymskiego Kościoła Biskupa, do Rzymu przyszedszy – wiele ludzi od błędów kacerskich, o których mówim, odwiódł, i do Kościoła świętego i prawej wiary przywiódł – i jawnie nauczał, iż tę samę prawdę od Apostołów wziął, którą Kościół podaje. Są ci którzy od niego słyszeli – 4iż Jan ś. uczeń Pański, gdy w Efezie do łaźniej przyszedł, a Cherynta heretyka w niej ujźrzał – wnetże nazad wyszedł, i tych którzy z nim byli upominał: uciekajcie, mówi, a prędko, aby się ta łaźnia w której jest Cherynt nieprzyjaciel prawdy Bożej, wnetże nie zapadła. Tenże Polikarpus gdy się z nim Marcjon spotkał, i rzekł mu: poznaj mię proszę cię. A on odpowiedział: Znam cię iżeś pierworodny syn diabelski. 5Bo tak się Apostołowie i uczniowie ich heretyków strzegli, iż i gadać z takiemi niechcieli, którzy prawdę swemi zdradliwemi wymysły fałszowali. Jako i ś. Paweł upomina:6 Heretyckiego człowieka, chroń się potym, gdy go raz abo dwa przestrzeżesz, wiedząc iż przewrócony jest – i będąc swym sumnieniem potępiony, grzeszy. Jest i tego Polikarpa list do Filippensów pilnie napisany – z którego wiary, jego wyrażony obraz i przepowiadanie nauki, ci którzy chcą, a na swoje zbawienie baczność mają, obaczyć jawnie mogą. Póty są słowa Ireneuszowe.
   Mówi zaś Euzebius: Gdy Antonius Pius dwudziesty i wtóry rok państwa swego przeżył – syn jego M. Aurelius verusktórego też Antonim zwano, z bratem Lucjusem na państwo nastąpili. Tego czasu Polikarpus, gdy w Azjej wielkie prześladowania nawałności nastały, męczeństwem wiek swój skończył – o którego zeszciu, pismo jest aż do tego naszego czasu zachowane, Kościoła Smirneńskiego, którego był Biskupem Polikarpus, tymi słowy.
   Kościół Boży który jest w Smirnie, Kościołowi który jest w Filomeliej, i wszytkim świętym, i Katolickim kościołom, po wszytkim świecie miłosierdzie, pokój, i miłość Boga Ojca i Pana naszego Jezu Chrysta. Pisalichmy wam o męczennikach innych, i o ś. Polikarpie, który ogień prześladowania kościelnego, krwią swoją, przez męczeństwo wylaną, ugasił – wiele świętych męczenników niezwyciężone, żadnym morderstwem, serce pokazali. 7Drudzy tak długo bici byli, iż żyły i stawy wszytkie potargane w nich były – i wnętrzne członki daleko w ciele pokryte na oczy się wszytkim ukazowały. Drudzy na ostrych skorupach, i kamyczkach morskich dręczeni byli – i cokolwiek sposobów do męczenia wymyślone być mogły, te cierpieli. Drudzy okrutnym źwierzom i bestiom pomiatani byli. Gdy na jakie męstwo ich poganie patrzyli, niezmiernym podziwieniem zdumiewali się.
   8A miedzy inemi młodzieniec jeden Germanikus, prawie wielkością serca swego, i niezwyciężoną na śmierć, która jest z przyrodzenia straszliwa, statecznością, za pomocą Bożą pierwszym był. Namawiał go długo urząd aby pomniał na młode lata swoje, a na tak szkaradnej śmierci ich nie tracił. Lecz on skoro na się wywarte bestie ujźrzał, sam się na nie rzucił, i pobudkę im do swego męczeństwa i korony dawał. 9Ale niejaki z Frygiej Kwintus, gdy ujźrzał okrutny źwierz i ono straszliwe męczenie, serce stracił – i przelększy się, zbawienia swego odstąpił. Po czym się pokazało, iż niemądrą radą, i nie z prawego serca, ale upornie z nagłym wiatrem popędzony, na męczeństwo do sądu sam przyszedł. I dał jasny przykład, aby drudzy nieopatrznie w tę się rzecz tak wielką nie wdawali.
   Polikarpus gdy o tych męczeństwach słyszał, a dowiedział się, iż lud pospolity pogański, jawnie przy inych męczeństwach wołał na sędziego: szukaj Polikarpa a wygładzaj niezbożne – aczkolwiek miał wolą w mieście zostać, wszakże gdy go Chrześcianie prosili, aby uchodził, do wsi jednej uciekł, i tam kilka dni będąc, na modlitwie, pilnie o pokój Kościołowi (bo ten miał zwyczaj) P. Boga prosił. 10A trzeciego dnia przed pojmaniem swoim, miał takie przez sen widzenie. Zdało mu się iż wezgłówko pod jego głową znagła zapalone gorzało, i zaraz ocknąwszy się, do przytomnych rzecze: w ogniu za P. Jezusa Chrystusa spalon być mam, to mi takie widzenie ukazuje. I potym rychło oni którzy go z pilnością od urzędu szukali, do tej wsi, gdzie on był, przyszli – i pojmawszy dwoje chłopiąt, biczmi je przymusili, aby im Polikarpa ukazali. I ukazali go w jednej komorze na górze – 11z którego miejsca mogąc wnetże uciec, niechciał, mowiąc: niech się zstanie wola Boża. Gdy usłyszał iż poń słudzy idą, szczedł przeciw im po wschodziech, i mile je a wesoło przywitał. A słudzy którzy go przedtym nie widzieli, patrząc na siwiznę i zgrzybiałą starość jego, i na onę pokorną a cichą twarz jego, dziwując się, sami do siebie mówili: Trzebali było takiej skwapliwości w szukaniu starca tego? I kazał Polikarp stół dla nich nagotować – i prosił ich aby ochotnie jedli, a jemu jednej godziny na modlitwę użyczyli. Na co gdy mu zezwolili, gorąco się P. Bogu modlił, dziękując za wszytko co się około niego działo od młodości, za małe rzeczy i wielkie, sławne i niesławne – a Kościół Boży po wszystkim świecie rozszerzony pilnie Panu Bogu zalecał.
   Gdy już był czas do drogi, włożyli Polikarpa na osła i nieśli do miasta w dzień Sobotny Wielkonocny. Zajachali mu drogę dwa zacni Senatorowie Herodes i Nicetas, i wziąwszy go na wóz miedzy się, radzili mu tylo słowne wiary ś. odstąpienie. Azaż to wielka rzecz, mówili, wyrzec: Panie Cesarzu, i ofiarować, i tak śmierci uść. Na te słowa ś. Polikarpus milczał, aż kiedy nalegali, tedy rzekł: Nigdy tego co mi radzicie nie uczynię. 12A oni zwątpiwszy o nim, złe mu słowa zadając, z wozu go prędko zrzucili, tak iż sobie nogę obraził. Na onę ranę nic niedbał. Gdy był przywiedziony na sąd, lud krzyknął, radość dając znać, iż Polikarp pojman. A on inszy głos Pana naszego z nieba usłyszał w te słowa: Mężnym bądź Polikarpie, a wielkim sercem konaj. Ten głos i ini z naszych słyszeli. Tedy go spyta sędzia: Tyś jest Polikarpus? I gdy się wyznał – rzecze: użal się starości twej, a upamiętaj się a mów: zagub niezbożne. Tedy Polikarpus poważną twarzą, oczy w niebo podniózszy, a ręce na lud ściągnąwszy, rzekł: Zagub niezbożne. Rzecze mu sędzia dalej: przysięż, a przy się Chrystusa i łaj Jemu, a ja ciebie wypuszczę. 13Rzecze Polikarpus: Już Mu służę ośmdziesiąt lat i sześć, a nic mi złego nie uczynił – jakoż ja Króla mego który mię do tego czasu zachował bluźnić mam słowy niepoczciwemi? Daj mi z tym pokój – ja Chrześcianin jestem. Rzecze sędzia: Wypuszczę na cię okrutne bestie. Odpowie święty: Wypuść, ja swego nie odstąpię lepszego za gorsze. Rzecze sędzia: Dam cię spalić. Odpowie święty: Tym mi ogniem grozisz który gaśnie – a o onym niewiesz, w którym niezbożni i niewierni na wieki gorzeć będą. Nie mieszkaj – czyń co chcesz. Tedy zawołać woźnemu sędzia kazał: Polikarpus Chrześcianinem się być zna. Co słysząc Pogaństwo i Żydowie z nimi zawołają: Ten jest wszytkiej Azjej doktor, ociec Chrześciański, burzyciel bogów naszych – wołali aby żywego w ogień wrzucił.
   Gdy był nagotowany ogień – Polikarpus rozpasować się i suknią z siebie, nakoniec i trzewiki zdejmować począł. A katowie żelaza i gwoździe, któremi go przykować chcieli aby się na ogniu nie ruszył, gotowali. A święty zawoła na nich: Przykowywać mię nie trzeba – ten który mi cierpliwości w ogniowym płomieniu użyczy – ten mi też to da, iż się w nim na żadną stronę nie ruszę. Tedy go gwoźdźmi nie przybijali, ale tylo związali. I włożyli siwego starca, jako barana przewyborniejszego miedzy wszytką trzodą, związanego ku ofierze na drwa one, aby z niego wdzięczne Bogu ubłaganie było. 14I modlił się Polikarp, mówiąc: Dziękuję Panie, iżeś mię miedzy Twoje męczenniki i świadki poczytać raczył – iż piję kusz męki Chrystusa Twego, i boleścim Jego uczestnikiem, abym też i zmartwychwstania i żywota wiecznego był. Przyjmisz i tę ofiarę moję, za tłustą i wieczną oczom Twoim – jakoś Ty sam przejźrzał i naznaczył i spełnił, prawdziwy Bóg. Przetoż Cię sławię i chwalę, przez Jezusa Chrystusa Syna Twego wiecznego Biskupa, przez którego Tobie z Nim w Duchu Ś. cześć ninie i na wieki wieków. Amen.
   15Skoro rzekł, Amen – słudzy ogień podniecili – który gdy się wysoko ku górze płomieniem podniósł, cudo się zstało, na które wszyscy patrzyli. Bo ogień uczynił sobie jako sklep, ze wszystkich stron około ciała wydęty, jako płachty od wiatru stał. A on we śrzodku stanął, nie jako ciało zgorzeniu podległe, ale jako przeciścione w ogniu złoto. I owszem z onego ognia, takąśmy wonność czuli, która wszytkie drogie kadzenia przechodziła. Gdy to widziało Pogaństwo, krzyknęli na kata aby z bliska przystąpiwszy mieczem go przebił. Co gdy uczynił, tak wiele krwie wytoczył, iż wszytek ogień zalała. Co było w wielkim podziwieniu u pogaństwa, iż poznali jaka jest różność miedzy wiernemi a niewiernemi.
   Był ten Polikarpus przedniejszy człowiek czasów tych, Biskup kościoła Smirneńskiego Katolickiego, Doktor od Apostołów idący, i Prorok ś. Bo co rzekł, zstało się abo zstać musiało. Żydowie potym namówili starostę, aby nam jego ciała nie dawał, powiadając, będą go za Boga chwalić, jako i onego ukrzyżowanego. 16Niewiedzą nędzni, iż to być nie może, abyśmy my onego Chrystusa, który za wszytkiego świata zbawienie na krzyżu umarł, odstąpić, a innego kogo za Boga chwalić mieli. Bo onemu jako prawemu Synowi Bożemu, cześć dajem Boską – a męczenniki jako ucznie i naśladowce Pańskie, prze ich niewymowną miłość, którą własnemu Królowi i mistrzowi pokazali, słusznie obłapiamy – których w pobożności uczniami, a w chwale wiecznej uczestnikami być pragniem. 17Tedy setnik spalić ciało obyczajem pogańskim kazał, a myśmy kości jego, nad drogie kamienie kosztowniejsze, i nad złoto czystsze, z popiołu wybrawszy, na przystojne i uczciwe miejsce schowali. 18Gdzie dzień męczeństwa jego z weselem obchodzić będziem – i dla pamiątki tych, którzy taką dla Chrystusa pracę podjęli, i na posilenie i przyprawienie stateczności tych, którzy taką śmiercią Chrystusa wyznawać będą – któremu cześć i chwała na wieki. Amen.

   19Naśladują pogaństwo heretykowie, potwarzając nas, abyśmy Święte za bogi mieli, i Chrystusowi je równali bałwochwalstwo strojąc, że je tak wielce czcimy, i o modlitwę ich prosim. Przypatrz się tu tak dawnej około tego nauce kościelnej, a prawdzie Bożej. Obacz jako i kości Świętych w uczciwości z starodawna miano. Lecz to heretyctwo wszytko podeptać chce, i podeptali nie tylo kości Świętych, ale sam Przenaświętszy Sakrament. Prawdę Bożą z uporu poniżyć chcą – do tej ślepoty przyszli, i drudzy idą, iż to na się za pomstę, obalili, w czym Kościół Boży potwarzali. Bo Chrystusowe Nowochrzczeńcy jawnie bluźniąc Bóstwo, szczeremi są bałwochwalcy – w Chrystusa wierząc, a za Boga Go nie mając. I tak Boga się prząc w Trójcy jedynego, do pogaństwa z Turki i z Tatary idą. Tak chytro czart ich uporu i niepokalanej hardości używając, kończą to płótno, na które przez Lutra prząść począł – a oni się w tym niebożęta nie czują. 
 
1  XXVI. Ianuar. Stycznia. Mart. R. 26. Ianua.
2  Iren. li. 2. cap. 3.
Successją Biskupów stary Ireneus prawdy Katolickiej dochodzi.
Jan ś. w jednym domu z heretykiem być niechciał.
Heretyckiego towarzystwa jako się święci strzegli.
6  Tt 3.
Cierpliwość męczeńska.
Germanikus młodzieniec w mękach stały.
Kwintus wdający się sam w męczeństwo, wytrwać go nie mógł.
10  Widzenie Polikarpa ś. przez sen.
11  Gdy śś. o wolej Bożej na męczeństwo wiedzieli, nie uciekali.
12  Zrzucony z wozu ś. Polikarpus.
13  Nabożne i godne uważenia słowa.
14  Modlitwa ś. Polikarpa na spalenie położonego.
15  Cudo przy spaleniu ś. Polikarpa.
16  Nauka o czczeniu śś. której dzisiejszy heretykowie rozumieć nie chcą.
17  Kości śś. czczenie jako drogie kamienie.
18  Święta świętych.
19  Obrok duchowny.

Źródło:
Ks. Piotr Skarga, Żywoty Świętych Stárego y Nowego Zakonu, ná káʒ̇dy dzień przez cáły rok, Kraków 1605, pomocniczo: Kraków 1598
Transkrypcja typu „B”: Jakub Szukalski

sobota, 11 listopada 2017

piątek, 10 listopada 2017

Widoczne nieskończoności

   Przyroda pokazuje, że dwie są drogi nieskończone – jedna ku górze, druga ku dołowi. Na przykład światło z jednej strony zmierza do ultrafioletu, a z drugiej do podczerwieni. Dźwięk z jednej strony zmierza do zakresu ultradźwięków, a z drugiej do zakresu infradźwięków. Ciepło (promieniowanie elektromagnetyczne) z jednej strony zmierza do gorąca, a z drugiej do zimna. Jedna z dróg prowadzi do zysku, a druga do straty. Ta, która prowadzi do zysku bywa nazywana dobrą, a która do straty – złą. Nawet więc w przyrodzie można zauważyć nieskończone dobro i nieskończone zło.
   Przyroda okazuje się nieskończona, ponieważ nie można w niej określić żadnych granic wzrostu i spadku (robi się to w celach użytecznych, ale to nie jest przypadek, który tutaj omawiamy). Granice umowne położone są tam, gdzie kończy się doświadczenie – gdzie nic już nie można dowieść za pomocą doświadczenia albo badania czy sprawdzianu. Ale patrząc na własność ruchu, stwierdza się, że zjawisko przestępuje granice, mimo że nie można tego zauważyć. Za pomocą rozumnego wniosku widzi się ciągłość ruchu wykraczającą poza doświadczenie i widzenie.
   Co innego mówi Orygenes (O zasadach II, 9, 1), twierdząc, że powinniśmy „uznać iż na owym początku Bóg uczynił taką ilość stworzeń rozumnych albo umysłowych (…) – jaka w Jego przewidywaniu mogła być wystarczająca. Z całą pewnością Bóg je stworzył po ustaleniu ich określonej liczby; wbrew przekonaniu niektórych ludzi nie należy bowiem sądzić, że stworzenia nie mają końca, bo gdzie nie ma końca, tam nie można niczego pojąć ani określić; gdyby tak było, to Bóg nie mógłby stworzeń objąć ani uporządkować”.
   Tak uważa Orygenes. Człowiek jednak, nie może stwierdzić w prawdzie, co Bóg może – jaki jest Jego zakres pojmowania, określania, obejmowania, porządkowania. To Nieskończoność. Wobec tego można sobie wyobrazić, że nie przeszkadza Bogu stwarzanie bez końca. Nie gubi On przy tym rachuby. Nic nie wymyka się Jego pojęciu i Jego wiedzy. Istoty stworzone, swymi wąskimi umysłami nie potrafią pojąć i zliczyć, ale dla Boga nic nie jest niepojęte i niezliczone. Ciągłe więc namnażanie i uszczuplanie w niczym Mu nie przeszkadza i nie odbiera Mu Jego panowania nad wszystkim. Jego moc i wiedza niewyobrażalnie przekraczają moce i wiadomości stworzeń.

czwartek, 9 listopada 2017

Olśniewające ruchy

Na czystym błękitnym niebie
cienie gasną
na czystym błękitnym niebie
jezioro jasne
świecące błyszczące milion oczów
wzywające mnie „podejdź i tańcz”
więc skaczę i modlę się
by od światła nie wychylić się
i jak cień albo promień się nie zdławić
w jakiś dzień święty świecący
wyrabiam postawę
pływam bez obawy
skaczę się śmieję
i na chwilę zostaję
święci ludzie podejdźcie a igrajcie
święci aniołowie drogę swą rozjaśniajcie
świećcie świećcie patrzcie w niebo
płyńcie płyńcie piosenka właśnie płynie
z serca
Niezmierzonego Światła
jest właśnie na wietrze
więc zamknijcie się
i świećcie


Zapis wcześniejszy w języku angielskim:
 
Shining Movements

On clear blue sky
shadows fade
on clear blue sky
a clear lake
shining glittering million eyes
calling me "come up and dance"
so i jump and pray
not to fall in lights astray
and fade as a shadow or a ray
on some shining holy day
i make up my pose
i drift with no cause
i jump smile
and stay awhile
holy people come up and play
holy angels light up your way
shine shine look at the sky
flow flow song just flows
from heart
of Immeasurable Light
it's right now on air
so shut up
and play

środa, 8 listopada 2017

Moje oddawanie

   Nie mam żadnej własności, wszystko co mam to dary. Więc niczego nie zatrzymuję, a wszystko oddaję zgodnie z przeznaczeniem darów. Wszystkie rzeczy to dary, oddaję je więc śmiało. Choć w mym domu otaczają mnie rzeczy, książki, płyty. Wiem, że zostały tylko położone na chwilę, abym wyciągnął z nich żywotne składniki i ulepił chleb życia. Ich też nie zatrzymuję, choć same zostają. Przyjdzie czas, że same odejdą. Wtedy śmiało je oddam, jak wszystko, razem z mą duszą i ciałem, Bogu Jedynemu i potrzebującym duszom.

wtorek, 7 listopada 2017

poniedziałek, 6 listopada 2017

(77) Cztery Ewangelie i Poemat Boga-Człowieka: Wypełnianie woli Bożej

   21 Nie każdy, kto mówi Mi: Panie, Panie!, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. 22 Wielu powie Mi w owym dniu: Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia? 23 Wtedy oświadczę im: Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości. (Mt 7,21-23)

   Czemu to wzywacie Mnie: Panie, Panie!, a nie czynicie tego, co mówię? (Łk 6,46)

   21 Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι· κύριε κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. 22 πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· κύριε κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι ἐπροφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; 23 καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ποχωρετε π’ μο ο ργαζόμενοι τὴν νομίαν. (Mt 7,21-23)

   Τί δέ με καλεῖτε· κύριε κύριε, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω; (Łk 6,46)

   Miłujcie wolę Bożą. Miłujcie ją bardziej niż waszą własną wolę i podążajcie za nią wbrew pokusom i potęgom sił tego świata, ciała i demona. Także te rzeczy mają swoją wolę. Zaprawdę powiadam wam, że bardzo nieszczęśliwy jest ten, kto im się poddaje. Nazywacie Mnie Mesjaszem i Panem. Mówicie, że Mnie kochacie, i wychwalacie Mnie. Idziecie za Mną i to wydaje się wam miłością. Jednak zaprawdę powiadam wam, że nie wszyscy spośród was wejdą do Królestwa Niebieskiego. Nawet wśród Moich najdawniejszych i przyszłych uczniów będą tacy, którzy doń nie wejdą, bo nie będą czynić woli Mego Ojca, lecz swoją wolę lub wolę swego ciała, świata, demona.
   To nie ci, którzy Mi mówią: „Panie! Panie!” wejdą do Królestwa Niebieskiego, lecz ci, którzy czynią wolę Mojego Ojca. Jedynie oni wejdą do Królestwa Bożego. Nadejdzie dzień, kiedy Ja, który do was mówię, stanę się Sędzią – po tym, jak byłem Pasterzem. Niech Mój aktualny wygląd was nie zwodzi. Dziś Moja laska [pasterska] gromadzi wszystkie rozproszone dusze i jest ona łagodna, by was zaprosić do wejścia na pastwiska Prawdy. Kiedyś laska zostanie zastąpiona berłem Króla-Sędziego i Moja moc będzie zupełnie inna. To nie z łagodnością, lecz z nieubłaganą sprawiedliwością oddzielę wtedy owce nakarmione Prawdą od tych, które pomieszały Prawdę z Błędem lub karmiły się samym Błędem.
   Jeden raz i potem jeszcze jeden raz uczynię to. I biada tym, którzy pomiędzy pierwszym a drugim pojawieniem się przed Sędzią nie oczyszczą się. Ci nie będą już mogli się oczyścić z trucizny. Ta trzecia kategoria nie oczyści się. Żadna udręka nie będzie ich mogła oczyścić. Chcieli jedynie Błędu i pozostaną w Błędzie. Będą jednak pomiędzy nimi i tacy, którzy powiedzą jęcząc: „Jak to, Panie? Czyż nie prorokowaliśmy w Twoje Imię i czyż w Twoje Imię nie wyrzucaliśmy demonów i w Twoje Imię nie dokonywaliśmy licznych cudów?”
   A wtedy Ja powiem im jasno: „Tak, ośmieliliście się przyoblec w Moje Imię, aby wydawać się takimi, jakimi nie jesteście. Chcieliście, by wasz satanizm uchodził za życie w Jezusie. Jednak owoc waszych dzieł was oskarża. Gdzie są ci, których ocaliliście? Kiedy wypełniły się wasze proroctwa? Do czego doprowadziły egzorcyzmy? Kto był wspólnikiem waszych cudów? O! Mój Nieprzyjaciel jest bardzo potężny! Jednak nie jest potężniejszy ode Mnie. On wam pomagał, lecz po to, by mieć większą zdobycz, i przez waszą pracę poszerzył sobie krąg tych, którzy wpadli w herezję. Tak, czyniliście cuda pozornie większe niż te, których dokonywali prawdziwi słudzy Boży, nie będący komediantami zadziwiającymi tłumy, lecz pokorą i posłuszeństwem budzący zdumienie aniołów. Oni, Moi prawdziwi słudzy, przez swe ofiary nie wywołują duchów, lecz ujarzmiają je w sercach; oni, Moi prawdziwi słudzy, nie narzucają się ludziom, lecz duszom ludzkim ukazują Boga. Wypełniają tylko wolę Ojca i prowadzą innych do czynienia tego tak jak fala popychająca falę, która ją poprzedza, i pociągająca tę, która idzie za nią. Nie sadowią się na tronach mówiąc: „Patrzcie!” Oni, Moi prawdziwi słudzy, wypełniają to, co Ja mówię, myśląc jedynie o tym, by to zrobić. Ich dzieła noszą Moją pieczęć niezrównanego pokoju, łagodności, ładu. Dlatego mogę wam powiedzieć: ci są Moimi sługami, was zaś nie znam. Odejdźcie daleko ode Mnie, wy wszyscy, którzy czynicie nieprawość.” To powiem wtedy i będzie to słowo straszliwe. Usiłujcie nie zasłużyć sobie na nie i idźcie bezpieczną drogą posłuszeństwa, które choć uciążliwe, jednak prowadzi ku chwale Królestwa Niebieskiego. Teraz cieszcie się spoczynkiem szabatowym, chwaląc Boga z całego serca. Pokój niech będzie z wami. (III (cz. 1-2), 36: 1 czerwca 1945. A, 5222-5229)

   Amate la volontà di Dio. Amatela più della vostra e seguitela contro le seduzioni e le potenze delle forze del mondo, della carne e del demonio. Anche queste cose hanno la loro volontà. Ma in verità vi dico che è ben infelice chi ad essi si piega. Voi mi chiamate "Messia" e "Signore". Voi dite di amarmi e mi osannate. Voi mi seguite e ciò pare amore. Ma in verità vi dico che non tutti fra voi entreranno meco nel Regno dei Cieli. Anche fra i miei più antichi e prossimi discepoli vi saranno di quelli che non vi entreranno, perché molti faranno la loro volontà o la volontà della carne, del mondo e del demonio, ma non quella del Padre mio. Non chi mi dice: "Signore! Signore!" entrerà nel Regno dei Cieli, ma coloro che fanno la volontà del Padre mio. Questi soli entreranno nel Regno di Dio. Verrà un giorno in cui Io che vi parlo, dopo essere stato Pastore, sarò Giudice. Non vi lusinghi l'aspetto attuale. Ora il mio vincastro aduna tutte le anime disperse ed è dolce per invitarvi a venire ai pascoli della Verità. Allora il vincastro sarà sostituito dallo scettro del Giudice Re e ben altra sarà la mia potenza. Non con dolcezza ma con giustizia inesorabile Io allora separerò le pecore pasciute di Verità da quelle che mescolarono Verità ad Errore o si nutrirono solo di Errore. Una prima volta e poi una ancora Io farò questo. E guai a coloro che fra la prima e la seconda apparizione davanti al Giudice non si saranno purgati, non potranno purgarsi dai veleni. La terza categoria non si purgherà. Nessuna pena potrebbe purgarla. Ha voluto solo l'Errore e nell'Errore stia. Eppure allora fra questi vi sarà chi gemerà: "Ma come, Signore? Non abbiamo noi profetato in tuo nome, e in tuo nome cacciato i demoni, e fatto in tuo nome molti prodigi?". Ed Io allora molto chiaramente dirò ad essi: "Sì. Avete osato rivestirvi del mio Nome per apparire quali non siete. Il vostro satanismo lo avete voluto far passare per vita in Gesù. Ma il frutto delle vostre opere vi accusa. Dove sono i vostri salvati? Le vostre profezie dove si sono compiute? I vostri esorcismi a che hanno concluso? I vostri prodigi che compàre ebbero? Oh! ben egli è potente il Nemico mio! Ma non è da più di Me. Vi ha aiutati ma per fare maggior preda, e per opera vostra il cerchio dei travolti nell'eresia si è allargato. Sì, avete fatto prodigi. Ancor più apparentemente grandi di quelli dei veri servi di Dio, i quali non sono istrioni che sbalordiscono le folle, ma umiltà e ubbidienze che sbalordiscono gli angeli. Essi, i miei servi veri, con le loro immolazioni non creano i fantasmi, ma li debellano dai cuori; essi, i miei servi veri, non si impongono agli uomini, ma agli animi degli uomini mostrano Iddio. Essi non fanno che fare la volontà del Padre e portano altri a farla, così come l'onda sospinge e attira l'onda che la precede e quella che la segue, senza mettersi su un trono per dire: 'Guardate'. Essi, i miei servi veri, fanno ciò che Io dico, senza pensare che a fare, e le loro opere hanno il mio segno di pace inconfondibile, di mitezza, di ordine. Perciò posso dirvi: questi sono i miei servi; voi non vi conosco. Andatevene lungi da Me voi tutti, operatori di iniquità Questo dirò Io allora. E sarà tremenda parola. Badate di non meritarvela e venite per la via sicura, benché penosa, dell'ubbidienza verso la gloria del Regno dei Cieli. Ora godetevi il vostro riposo del sabato lodando Dio con tutti voi stessi. La pace sia con tutti voi. (3, 176)

Przekład polski Ewangelii: Biblia Tysiąclecia, wyd. V, Pallottinum, Poznań 2007 (Mt, Mk, Łk: tłum. o. Walenty Prokulski TJ; J: tłum. ks. Jan Drozd SDS)

Zapis grecki: wyd. Nestle-Aland 28

Przekład polski Poematu Boga-Człowieka napisanego przez Marię Valtortę: Ewa Bromboszcz (I-IV, VI-VII), ks. Michał Kaszowski (V), Vox Domini, Katowice (I: bez roku, II: 2010, III, cz. 1-2: 2000, cz. 3-4: 2002, IV, cz. 1-2: 2003, cz. 3-4: 2004, cz. 5-6: 2005, V: 2000, VI: 1998, VII: 1999)

Zapis włoski: Maria Valtorta, L’Evangelo come mi e' stato rivelato, Edizioni Paoline, Pisa 2001

sobota, 4 listopada 2017

(28) Żywoty Świętych: Nawrócenie Pawła

O Nawróceniu dziwnym
wielkiego Apostoła Pawła Ś.
Kazanie krótkie.1

   Jako ten święty Apostoł, nad porzuceniem Żydowskiego tak Bogu umiłowanego narodu, i nad przyzwaniem do wiary pogaństwa, tak w grzechach i w bałwochwalstwie sprośnego, zdumiewając się nad skrytą i tajemną radą Bożą, krzyknął mówiąc: O głębokości skarbów mądrości i wiadomości Bożej, jako są niezrozumiane sądy Jego, i niewybadane drogi Jego – tak my też na to dziwne nawrócenie tego Apostoła ś. patrząc, prze wielkie zdziwienie zawołać możem: O jakie zakryte a tajemne są rady Boga naszego, który z prześladownika, męczennika – z bluźnierce, wyznawcę – z Faryzeusza, Apostoła – z błędnika, Doktora – z wilka, owcę uczynić dziś raczył. Kto się tego spodziewać mógł, aby z tak podłego naczynia, tak wybrane zstać się miało – a ten który na gniew służył, tak hojnie nad sobą i prawie rzeką wylane miłosierdzie odnieść miał? Aczkolwiek na taką nieprzystępną światłość sądów Bożych i łaski nad grzesznymi, patrząc nam wzrok ślepieje – wszakże z daleka, i jako przez spary poglądać na nie serce pragnie, i o pożytku duchownym sobie tuszy, i sama jej wdzięczność niewymowna, spuszczać oczu nie każe. Gdy się pomału przypatrzym, czemu i dla czego Pan Jezus, i inych błędników zaniechawszy, tego taką światłością, i mocą przycisnął – a gdy powieść i porządek tego przedziwnego nawrócenia z samych ust tego to Apostoła usłyszym, nie małe zbudowanie w Bogu wziąć możem. W jednym i tymże grzechu, może być grzeszącego złość więtsza jednego, niżli drugiego. Bo barziej ten grzeszy, który wiadomie w złym sumnieniu, i z uporu hardego źle czyni – niżli ten, który niewiadomie w błędnym sumnieniu i bez uporu w grzechu leży. Oni Farużowie wiadomie barzo Chrystusa i Kościół Jego prześladowali. Oni co mówili:2 Ten człowiek wiele cudów czyni. (Cuda znali, a prawdy cuda czyniącego znać z złości niechcieli.) Oni co patrząc na to, gdy Łazarza czterodniowego Chrystus mocą swego Bóstwa wskrzesił, zabić go, aby prawdzie świadectwo zginęło, chcieli3 – oni co zmartwychwstanie Chrystusowe prawdziwe, i od ich strażej wyznane, pieniądzmi fałsz kupując, zagasić usiłowali,4 z szczerej złości nie z żadnej niewiadomości grzeszyli.
   5Lecz w Pawle świętym takowej złości nie było – tak iż sam o sobie śmie mówić:6 Byłem, powiada – bluźniercą, prześladownikiem, i hańbicielem – alem dostąpił miłosierdzia, przeto żem niewiadomie czynił, w niedowiarstwie. Acz ta niewiadomość wymówki nie ma. Bo winien był wierzyć, i tym cudom, które abo po Apostolech, abo po Szczepanie świętym baczyć, abo od innych słuchać o nich mógł. Przeto i sam się do wielkiego grzechu swego zna, i przed wszytkim go światem opowiadając, zań się wstydzi i żałuje – chociaż wiedział, iż mu już był na chrzcie świętym odpuszczon. Co jeszcze i z tego więcej znać – iż żaden podobno z onych prześladowników, Biskupów i Faryzeuszów, wiernych Chrystusowych po miastach postronnych, i cudzych królestwach, do zabijania nie szukał, jako ten Paweł – dla tego powiada, ś. Chryzostom, iż ini swej tylo próżnej sławy i docześnego dobra przestrzegając, Kościół Boży uciskali – nie szukając w tym czci i chwały Bożej, i przetoż ich staranie, tak potężne być nie mogło, jako tego Szawła, który z uprzejmego serca, ale z omylnej głowy, mniemał aby w tym, wedle słów Pańskich, wielką P. Bogu posługę czynił – gdy święte Jego zabijał, i tak się o Stary Zakon, i Mojzesza zastawiał – i wszytkie siły swoje na to był obrócił – iż się o nim rzec mogło, to co też on o innych mówił:7 O Boga się gniewają – ale nie wedle umiejętności. Inni w złym sumnieniu Kościół Chrystusów prześladowali, aby swego łakomstwa, świętokupstwa, rozkoszy, bronili – i za dobre i święte, będąc wewnątrz jako smrodliwe groby, miani byli. 8Lecz ten Apostoł sam o sobie mówi,9 iż się zawżdy w dobrym sumnieniu przed Bogiem zachował – a pobożnie wedle wolej i Zakonu Bożego żyć chciał. 
   10Skąd się baczyć może, iż daleko trudniejsze jest nawrócenie takim heretykom, którzy wiedząc, i w swym sumnieniu znając, iż prawda Katolicka, Kościoła Apostolskiego, Rzymskiego, szczera i nieprzemożona, i Duchem Bożym podana jest, sprzeciwić się jej dla samego uporu, i hardości swej śmieją – którzy na pokrywanie swego sumnienia, rozpustności cielesnej, drapiestwa, lichwy, złupienia dóbr kościelnych wiarę sobie jaką chcą przędą – a w wielkich grzechach leżąc, czystą i świętą Ewangelią, niezbożność swoję zakryć chcą. Tacy i nawiętszej światłości Bożej i ogromienia Jego nie przyjmują – ani do niej, aby się złe uczynki ich, w których zawżdy leżeć myślą, nie pokazały, jako Pan mówi, nie idą.
   Źle czynił i wielce grzeszył Paweł ś. iż onego objaśnienia, które oświeca wszelkiego człowieka na świat przychodzącego, nie przyjmował11 – iż się kazaniem i cudy Apostolskimi nie poruszał, iż na Szczepanowę mądrość i onę twarz Anielską baczenia niemiał, iż się oną ochotną śmiercią męczenników, i modlitwą ich za sobą, do obaczenia prawdy nie przywodził – wszakże iż nie do końca była zła wola jego, a z ślepoty więcej, niżli z złości i krnąbrności grzeszył – 12ruszył P. Bóg hojniejszej skarbnice nań łaski swojej – wedle natury jego twardej, dając mu osobliwszy do upamiętania obyczaj. Bo jako sadownik wedle natury drzewa, jedne owoce sam ręką swoją zbiera, jako wiśnie, brzoskwinie i ine jagody miękkie – drugie trzęcie, jako gruszki i jabłka – a drugie kijem obija, jako Włoskie orzechy – tak P. Bóg miękczejsze serca, samym kazaniem i przykłady, jako Magdalenę, Mateusza, Zacheusza – twardsze pogrożeniem, jako Abimelecha,13 Ezechiasza14 – jeszcze twardsze kazaniem i srogim zgromieniem, jako tego Apostoła, do pokuty i upamiętania przywodzi. Do czego mu też, jako Augustyn ś. mówi,15 modlitwa Szczepana ś. pomogła. 16By się był, powiada, Szczepan za Pawła mężobójcę swego nie modlił – Kościółby był tak wielkiego Apostoła nie miał. O tymże dziwnym obyczaju nawrócenia swego, niechaj nam sam powie, wdzięczniej nam będzie z jego ust słyszeć – gdyż powieść jego wielką ma słodkość i rozliczne smaki duchowne – stojąc tedy związany przed starostą Rzymskim i królem Agrypą i Biskupy a Farużmi onemi, wyznawa wielki grzech swój w pokucie.
   Mniemałem, powiada,17 iżem się słusznie na imię Jezusa Nazareńskiego targać miał, prześladowałem Chrześciany jako i wy teraz, o śmierć przyprawując – a na gardło ich, jako jaki szalony i w postronnych miastach szukając. Jam i na onego świadka Chrystusowego niewinnego Szczepana, srogą śmierć zezwalał, i strzegłem szat tych którzy go zabijali. O z jaką to żałością i łez wylaniem mówił i wspominał Apostoł – gdy mu na myśl przychodziła onych zabitych, świętobliwość, niewinność, cierpliwość, cichość – gdy je jako baranki na zakłócie prowadził, a oni zań za swego mordercę, Boga proszą. 18I wziąłem listy, powiada, od nawyższych kapłanów do Damaszku, abych je powiązane wlec mógł na zabicie do Jeruzalem. Jednak nie czynił swowolnie, ale urzędownie. Na pohańbienie tych dzisiejszych prześladowników Kościoła Bożego, którzy bez urzędu, bez mocy i władzej duchownej i świeckiej, kościoły łupią, plebanie pustoszą, kapłany wymiatają, dobra kościelne sobie świętokradzkim obyczajem przywłaszczają – żadnego na nas przekonania i rozkazania urzędowego, i niesprawiedliwego nakoniec, nie mając – nie wstydzą się tak bezbożnych postępków swoich. A gdym był, mówi Apostoł, blisko Damaszku w południe, widziałem światłość z nieba jaśniejszą niżli słońce, która mię ogarnęła, tak iżem paść na ziemię musiał. I usłyszałem głos ku mnie: Szawle Szawle czemu mię prześladujesz? Jakoby rzekł: comci złego uczynił? Jam dla ciebie krew moję rozlał, a ty krew członków moich rozlewasz? Jam ciebie tak zamiłował, a ty mnie nienawidzisz? Ja ciebie stracić i wnet zabić i do piekła posłać słusznie mogę, a przedsię tobie przepuszczam, a twego upamiętania czekam – a ty się w tym niesłusznym okrutnym roźlewaniu krwie sług moich pohamować niechcesz? Obaczże, wierny Chrześcianinie, iż nie mówi Pan Jezus: wierz w mię, chcę abyś moim uczniem był, mocą to i siłą na tobie wymóc i wystraszyć chcę – 19abyś rozumiał, iż i w onym powołaniu takim, miał wolną wolą, a władnął ją jako chciał, a nie poniewolnie, jako szatański Kalwin i szkoła Zwingliańska uczy, w Chrystusa uwierzył. Tylo mu Zbawiciel nasz niewinność swoję i swoich członków przekłada, i moc swoję oznajmuje mówiąc: widzisz iż ze mną nie wygrasz, trudno ciału na ostre żelazo bić, wielka jest a nieprzemożona siła moja. Na woli twej czynić to, abo owo.
   A on dopiero spytał: któżeś Ty jest Panie? Widzę Cię jako Pana i Boga w wielkim Majestacie. Izaliś Ty nie Ten jest, o którego się ja Zakon zastawiam, aby od tych Chrześcian poniżony, i spustoszony nie był? Zatem usłyszał: Jam jest Jezus z Nazaret którego ty prześladujesz. Nie rzekł, jako mówi Grzegorz ś.20 – Jam jest Bóg, Syn Boży, Słowo przedwieczne – ale raczej rzekł: Jam jest z onego podłego miasteczka Nazaret, ubogi on ciesielski syn nazwany, zelżony, zmęczony, ukrzyżowany, którym się ty brzydzisz. Niewiesz iż w onej mej zelżywości taka jest sława – w onej mej podłości, taki majestat – w onej ludzkiej naturze takie Bóstwo. Wzgardziłeś podłością moją, oglądajże teraz zacność moję, wzgardziłeś Panem nieba po ziemi chodzącego, bójże się teraz onego podłego człowieka, na niebie królującego. Taką namową, która zsobą miała takie zjawienie, nie zniewoloną myśl swoję, ale barzo wolną wolą pokazał Apostoł, gdy rzekł: A cóż mi czynić mój Panie każesz? Już Cię znam za Pana i Boga mego, otom gotów czynić wolą Twoję. 21Widzisz ochotne i dobrowolne powstanie. A bacz jaka jest różność miedzy Kaimem i Pawłem. Kaimowi także Pan Bóg złość jego na oczy wyrzucił, do pokuty go wzywał, i słowy gromił – izali tak zgromione wolą swoję w pokucie, w posłuszeństwo Boże podał? Nie podał. Bo był człowiek serca złośliwego, a niechciał się dobrowolnie do serdecznej skruchy uciekać. Nie tak Paweł ś. – ale wnetże się z duszą i ciałem Panu swemu na posługę ofiarował, mówiąc: wszytko czynię co każesz, a będę wiernym sługą Twoim.
   Gdy się tak ukorzył, niechciał Chrystus w uszach jego zwierzchnych więcej z nim mówić – 22ale go do ludzi i urzędnika swego odesłał, do Ananiasza, aby go nauczył wolej Bożej. A chociaż mu na duszy wielkie skarby dał, i tajemnic mu się P. Bóg wielkich w zachwyceniu, aż do trzeciego nieba, zwierzył – wszakże ludziom się ukorzyć kazał – iż bez urzędników Chrystusowych widomych, Chrześcianinem i członkiem Kościoła Jego być, i grzechów odpuszczenia mieć nie mógł. Jako i on Setnik Korneliusz, którego Anielskim widzeniem uczciwszy Pan Bóg, do Piotra ś. odesłał.23 Niech się wstydzą fałszywych, a nie z Boga postępków swoich dzisiejszy heretykowie, którzy okrom Kościoła i urzędników jego widomych, 24prawdą się Chrystusową chlubić śmieją, i Duch Ś. i skarby łaski Jego (nie biorąc ich przez Sakramenty i ręce Chrystusowych namiestników, podawców i szafarzów) sobie przypisują. Gdyby im prawdziwy Chrystus do serca mówił, a światłość im swoję objawił – pewnieby je do Piotra i Ananiasza, to jest do kościelnych sprawców widomych jako i Pawła odesłał – bo On jest mądrość ona, która wszytko porządnie i w słodkości sprawuje.25 Ale znać iż Chrystusa nie znają, a kogoś innego do serca przyjmują – który Kościołem i zwierzchnością Bożą gardzić, a swemu tylo rozumowi dufać, i swej wolej używać każe.
   Odesłany Apostoł ślepym na oczy, przez trzy dni i nocy nie jedząc ani pijąc zostawał. Lecz na duszy wielką światłość w pokucie brał, modląc się Bogu, a uważając sobie wielkość grzechów swoich, i bogactwo nieprzebranej łaski Boskiej nad sobą. A Ananiasz wezwany od Chrystusa, bał się iść do niego. Tak się było okrucieństwo Pawłowe wsławiło, iż jako owce przed wilkiem, wierni przed nim uciekali. A Pan Jezus o onej mu wielkiej i prędkiej odmianie powiedział: Już możesz się go nie bać, zstał mi się już pokornym i poddanym, i modlitwę ku mnie czyni – a ja go uczynię sobie naczyniem przebranym, w które wleję słodką wonność imienia mego, aby ją roznosił po wszytkim świecie, przed Królmi i narodami, i syny Izraelskimi – a ja mu ukażę, jako wiele dla imienia mego cierpieć ma. 26Z czego obaczyć możem, iż w tym powołaniu, zaraz Pawłowi ś. ukazał P. Chrystus wszytkie prace, męki, kamionowania, biczowania, głody, zimna, ubóstwo, i inne dochody na urząd Apostolski – kamienie, powrozy, więzienia, uciekania, zelżywości, sromocenia – naostatek śmierć haniebną na tym świecie – dając mu na wolą, jeśliby się takiej służby Jego podjąć chciał.
   A błogosławiony Apostoł, chwyciwszy się za krzyż Chrystusów, z wielkiej miłości ku Niemu zawołał:27 A co mię już od Ciebie, Odkupicielu mój, odstraszyć i oddzielić może, potym gdym poznał wielkie i słodkie imię Twoje? Izali ucisk jaki, i nędza? Izali głód i nagość? Izali jaka niebezpieczność? Izali jakie prześladowanie? Izali miecz i śmierć? Co dzień umrzeć dla Ciebie gotów jestem, niechaj będę u Ciebie jako owca na zabicie – a to wszytko zwyciężę dla Ciebie, któryś mię tak zamiłować raczył. Boże daj nam taką w miłości Chrystusowej uprzejmość – abychmy tu w służbie Jego, innych dochodów i czynszów na tym świecie nie szukali – a na onę się tylko zapłatę wieczną robiąc w dobrym, oglądali.
   Szedł tedy Ananiasz do Pawła mówiąc: Saule, bracie mój, P. Jezus któryć się w drodze ukazał, posłał mię do ciebie, abyś przejźrzał, i napełnił się Duchem Ś. Tedy wnet przejźrzał, i ochrzczony jest od niego – i posiliwszy ciało swe pokarmem, już nauczony i wyćwiczony prędko od Boga samego, długo czekać nie mógł, aby tego nie wyznał co wierzył, a przed wszytkim się światem nie opowiedział, odwoływając pierwsze złe postępki swoje. I szedł zarazem do Zboru Żydowskiego, gdzie czekali od niego Żydowie zwykłego bluźnierstwa na Chrystusa. A on Ducha Bożego pełny, widzenie opowiedać, grzech swój z płaczem wyznawać, i z Pisma mądrze wywodzić począł – iż ten któregom prześladował, jest Syn Boży, i prawdziwy Chrystus nasz, w Zakonie nam obiecany. Zdumieli się barzo Żydowie, i sprzeciwiać się prawdzie poczęli – a on je tym więcej przepierał, i ku zawstydzeniu nieumiejętność ich i ślepotę na oczy im kładąc, przywodził. 28Nie wiele ich podobno na ten czas nawrócił. Bo nie tak rychło do dobrego przywieść się ludzie dadzą, jako rychło zepsować się grzechem i kacerstwem dopuszczą. I owszem w Damaszku ledwie śmierci od Żydów uszedł. Tak się byli nań spiknęli, i straż u wszystkich bran postawili, iż zabit pewnie być miał, by go byli wierni przez mur w koszu nie spuścili.
   Uczże się namilejszy bracie i siostro w Bogu, o wielkim miłosierdziu Bożym, w nawiętszych grzechach nie rozpaczać. Bo sam ten Apostoł daje tę przyczynę, tak wielkiej łaski Bożej nad sobą. Dlatego, powiada,29 dostąpiłem miłosierdzia, w wielkich grzechach moich, aby na mnie Chrystus pokazał, jako jest cierpliwy, nie skwapliwy, a łacno odpuszczający, ku nauce i posileniu tym wszytkim, którzy weń uwierzą na żywot wieczny. Ucz się nikim, by był nagrzeszniejszy, nie gardzić, a na skrytą radę Bożą około nas pamiętać. Ozywajmy się na wołanie i napominanie Pańskie, gdy też słowa do nas mówi: czemu mię prześladujesz, a ze mną wojnę wiedziesz, czyniąc przeciwko rozkazaniu memu, taki a taki grzech? Czemu mię w członkach zabijasz, gdy mię nie karmisz, ani jałmużnami twemi odżywiasz, a to coś mej potrzebie i swemu zbawieniu winien, marnie utracasz? Poddajmy Panu Jezusowi uprzejmość wolej naszej, mówiąc z Dawidem: Gotowo serce moje gotowo, czynić wolą świętą Twoję Panie – uczynię wszytko co każesz, jedno Twoja łaska niechaj mię prowadzi – a łaskawa ręka Twoja niechaj odmieni twardość serca mego. Błogosławiony który się tak z szczerości podaje – wnet na taki głos dobrej wolej, spuszcza P. Bóg światłość i pomoc swoję (by jedno na wykonaniu naszym i pilności a pracej nie schodziło) za przyczyną wielkiego tego Apostoła, który bywszy sam w grzechach, niedostatki grzesznych rozumie, i za nie się wstawia – przed wielkim majestatem Pana i Boga naszego Jezusa Chrystusa, któremu z Ojcem i z Duchem Ś. Wieczna cześć i chwała na wieki wieków. Amen.
 
1  XXV. Ianuar. Stycznia.
2  J 11.
3  J 12.
4  Mt 28.
Czym różne było prześladowanie Pawła ś. od inych Farużów.
6  1 Tm 1.
7  Rz 10.
Paweł ś. dobre sumnienie zachował.
9  Dz 23.
10  Jakim heretykom trudne nawrócenie.
11  J 1. [U Skargi mylnie „Ioan: 3”. Tak w obu wydaniach – z r. 1598 i r. 1605. Wyraźnie chodzi tutaj o zdania, mówiące o Świetle, które przyszło do swoich, a swoi Go nie przyjęli. Przyp. J.Sz.]
12  Rozmaite powołanie Boże do pokuty.
13  Rdz 20.
14  Iz 38.
15  Ser. de S. Stephano
16  Modlitwa ś. Szczepana Pawłowi ś. pomogła.
17  Dz 22.
18  Urzędownie czynił ś. Paweł.
19  Wolnie uwierzył w Chrystusa Paweł ś. nie poniewolnie.
20  In Iob. lib. 33. cap. 32.
21  Różność miedzy Kaimem i Pawłem ś. w rozmowie Bożej.
22  Odesłany Paweł ś. do ludzi.
23  Dz 10.
24  Duch Chrystusów do urzędu kościelnego ukazuje.
25  Mdr 8.
26  Dochody urzędu Apostolskiego.
27  Rz 8.
28  Rychlej do złego człowiek się da przywieść.
29  1 Tm 1.

Źródło:
Ks. Piotr Skarga, Żywoty Świętych Stárego y Nowego Zakonu, ná káʒ̇dy dzień przez cáły rok, Kraków 1605, pomocniczo: Kraków 1598
Transkrypcja typu „B”: Jakub Szukalski