(10) List do Kościoła w Koryncie: Bądźmy godni naszego powołania

[s. 37:]

Bądźmy godni naszego powołania

   29. (1) Zbliżmy się więc do Pana z duszą świętą, wznosząc ku Niemu ręce czyste i nieskalane. Kochajmy naszego Ojca łaskawego i miłosiernego, który uczynił nas swoim wybranym dziedzictwem. (2) Tak bowiem jest napisane: „Kiedy Najwyższy rozgraniczał narody, kiedy rozdzielał [s. 38:] synów Adama, wtedy ludom granicę wytyczał według liczby aniołów Bożych. Częścią zaś Pana stał się Jakub, Jego wydzielonym dziedzictwem Izrael”.¹⁰¹ (3) A w innym miejscu czytamy: „Oto Pan bierze dla siebie lud spośród ludów, tak jak człowiek bierze pierwociny ze swego klepiska. A z ludu owego wyjdzie święte świętych”.¹⁰²
   30. (1) Skoro więc jesteśmy świętym dziedzictwem, czyńmy wszystko to, co uświęca. Unikajmy obmów, uścisków nieczystych i bezwstydnych, pijaństwa, pogoni za nowostkami, wstrętnych żądz, nienawistnego cudzołóstwa i obrzydłej pychy. (2) „Bóg bowiem, powiedziane jest, sprzeciwia się pysznym, a pokornym udziela łaski”.¹⁰³ (3) Przebywajmy zatem z tymi, którym Bóg swej łaski udzielił. Przyobleczmy się w zgodę, żyjąc w pokorze i umiarkowaniu, trzymając się z dala od wszelkich plotek i obmowy, okazując swą sprawiedliwość w czynach, a nie w słowach. (4) Powiedziano bowiem: „Ten, kto mówi dużo, także i dużo usłyszy. Czyż wymowny człowiek ma uważać się za sprawiedliwego? (5) Błogosławiony zrodzony z kobiety i żyjący krótko. Nie wypowiadaj zbyt wielu słów”.¹⁰⁴ (6) Chluba nasza niech będzie w Bogu, a niech nie przychodzi od nas, bo Bóg nawiedzi tych, co sami się chwalą. (7) Niechaj inni świadczą o naszym dobrym postępowaniu tak, jak świadczyli o naszych ojcach, mężach sprawiedliwych.¹⁰⁵ (8) Bezwstyd, bezczelność i zuchwalstwo dla przeklętych przez Boga, życzliwość, pokora i łagodność u tych, którym Bóg błogosławi.
   31. (1) Idźmy więc za błogosławieństwem Bożym i przyjrzyjmy się, jakie są jego drogi. Rozważmy rozwój¹⁰⁶ wydarzeń od samego początku. (2) Z jakiego powodu otrzymał błogosławieństwo nasz ojciec, Abraham? Czy nie dlatego, że przez wiarę postępował zgodnie ze sprawiedliwością i prawdą?¹⁰⁷ (3) Izaak dał się poprowadzić z ufnością na ofiarę, ponieważ wiedział, co się zdarzy.¹⁰⁸ (4) Jakub pokornie opuścił swoją [s. 39:] ziemię ze względu na brata, udał się do Labana i był tam sługą. I dano mu dwanaście bereł Izraela.¹⁰⁹
   32. (1) Jeśli rozważymy dokładnie jeden po drugim dary, jakich mu Bóg udzielił, poznamy ich wspaniałość. (2) Od Jakuba¹¹⁰ bowiem pochodzą wszyscy kapłani i lewici, służący przy ołtarzu Bożym; od niego pochodzi Pan Jezus według ciała;¹¹¹ od niego królowie, książęta i przywódcy w pokoleniu Judy, a i pozostałe jego berła niemałą cieszą się sławą zgodnie ze słowami obietnicy Bożej: „Twoje potomstwo będzie jak gwiazdy na niebie”.¹¹²
   (3) Wszyscy zatem zdobywają wielkość i chwałę nie sami z siebie ani przez swoje czyny ani przez sprawiedliwe postępowanie, lecz z woli Boga. (4) Tak więc i my, z woli Jego powołani w Jezusie Chrystusie, jesteśmy usprawiedliwieni nie sami z siebie ani przez naszą mądrość ani rozum ani pobożność ani przez nasze uczynki, choć nawet wypełniamy je w czystości serca, lecz przez wiarę.¹¹³ To przez nią Bóg Wszechmogący usprawiedliwia wszystkich ludzi od początku świata. Jemu chwała na wieki wieków. Amen.
   33. (1) Jak więc mamy postępować, bracia? Zaniechamy czynienia dobrze i wyrzekniemy się miłości? Oby Pan nigdy nie dozwolił, by coś takiego z nami się stało! Wręcz przeciwnie, spieszmy z gorliwością i zapałem spełniać wszelkie dzieła dobre. (2) Sam bowiem Stwórca i Władca wszechświata raduje się swoimi dziełami.¹¹⁴ (3) Przez swą potęgę nieskończoną utwierdził niebiosa i w swej niepojętej mądrości ustalił w nich porządek. Oddzielił ziemię od otaczającej ją wody i osadził na bezpiecznych podwalinach własnej woli. Swym rozkazem powołał do istnienia zwierzęta, które się na niej poruszają, a przygotowawszy wcześniej morze i morskie zwierzęta wyznaczył im granice mocą swoją. (4) Nadto zaś wszystko swymi świętymi i nieskalanymi rękami jako odbicie własnego obrazu ukształtował człowieka, istotę najdoskonalszą i najwyższą. (5) Oto tak bowiem mówi Bóg: „Uczyńmy człowieka na nasz obraz i nasze podobieństwo. I stworzył Bóg człowieka, stworzył mężczyznę i niewiastę”. (6) A ukończywszy te wszystkie rzeczy, uznał je za dobre, pobłogosławił i rzekł: „Rośnijcie i rozmnażajcie się”.¹¹⁵ (7) Popatrzcie, wszyscy sprawiedliwi uznali swoje dobre dzieła za ozdobę i sam Pan dobrymi dziełami przyozdobił się i rozradował. (8) Mając [s. 40:] więc taki przykład bez ociągania podejmijmy wolę Jego: z całej naszej siły weźmy się do dzieła sprawiedliwości.
 

*

   29. 1. Προσέλθωμεν οὖν αὐτῷ ἐν ὁσιότητι ψυχῆς, ἁγνὰς καὶ ἀμιάντους χεῖρας αἴροντες πρὸς αὐτόν, ἀγαπῶντες τὸν ἐπιεικῆ καὶ εὔσπλαγχνον πατέρα ἡμῶν, ὃς ἐκλογῆς μέρος ἡμᾶς ἐποίησεν ἑαυτῷ. 2. Οὕτω γὰρ γέγραπται· «Ὅτε διεμέριζεν ὁ ὕψιστος ἔθνη, ὡς διέσπειρεν υἱοὺς Ἀδάμ, ἔστησεν ὅρια ἐθνῶν κατὰ ἀριθμὸν ἀγγέλων θεοῦ. Ἐγενήθη μερὶς κυρίου λαὸς αὐτοῦ Ἰακώβ, σχοίνισμα κληρονομίας αὐτοῦ Ἰσραήλ.» 3. Καὶ ἐν ἑτέρῳ τόπῳ λέγει· «Ἰδού, κύριος λαμβάνει ἑαυτῷ ἔθνος ἐκ μέσου ἐθνῶν, ὥσπερ λαμβάνει ἄνθρωπος τὴν ἀπαρχὴν αὐτοῦ τῆς ἅλω· καὶ ἐξελεύσεται ἐκ τοῦ ἔθνους ἐκείνου ἅγια ἁγίων.»
   30. 1. Ἁγία οὖν μερὶς ὑπάρχοντες ποιήσωμεν τὰ τοῦ ἁγιασμοῦ πάντα, φεύγοντες καταλαλιάς, μιαράς τε καὶ ἀνάγνους συμπλοκάς, μέθας τε καὶ νεωτερισμοὺς καὶ βδελυκτὰς ἐπιθυμίας, μυσεράν τε μοιχείαν καὶ βδελυκτὴν ὑπερηφανίαν. 2. «Θεὸς γάρ, φησίν, ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσιν χάριν.» 3. Κολληθῶμεν οὖν ἐκείνοις, οἷς ἡ χάρις ἀπὸ τοῦ θεοῦ δέδοται· ἐνδυσώμεθα τὴν ὁμόνοιαν ταπεινοφρονοῦντες, ἐγκρατευόμενοι, ἀπὸ παντὸς ψιθυρισμοῦ καὶ καταλαλιᾶς πόρρω ἑαυτοὺς ποιοῦντες, ἔργοις δικαιούμενοι καὶ μὴ λόγοις. 4. Λέγει γάρ· «Ὁ τὰ πολλὰ λέγων καὶ ἀντακούσεται· ἢ ὁ εὔλαλος οἴεται εἶναι δίκαιος; 5. Εὐλογημένος γεννητὸς γυναικὸς ὀλιγόβιος. Μὴ πολὺς ἐν ῥήμασιν γίνου.» 6. Ὁ ἔπαινος ἡμῶν ἔστω ἐν θεῷ καὶ μὴ ἐξ αὐτῶν· αὐτεπαινετοὺς γὰρ μισεῖ ὁ θεός. 7. Ἡ μαρτυρία τῆς ἀγαθῆς πράξεως ἡμῶν διδόσθω ὑπ’ ἄλλων, καθὼς ἐδόθη τοῖς πατράσιν ἡμῶν τοῖς δικαίοις. 8. Θράσος καὶ αὐθάδεια καὶ τόλμα τοῖς κατηραμένοις ὑπὸ τοῦ θεοῦ· ἐπιείκεια καὶ ταπεινοφροσύνη καὶ πραΰτης παρὰ τοῖς ηὐλογημένοις ὑπὸ τοῦ θεοῦ.
   31. 1. Κολληθῶμεν οὖν τῇ εὐλογίᾳ αὐτοῦ καὶ ἴδωμεν, τίνες αἱ ὁδοὶ τῆς εὐλογίας. Ἀνατυλίξωμεν τὰ ἀπ’ ἀρχῆς γενόμενα. 2. Τίνος χάριν ηὐλογήθη ὁ πατὴρ ἡμῶν Ἀβραάμ, οὐχὶ δικαιοσύνην καὶ ἀλήθειαν διὰ πίστεως ποιήσας; 3. Ἰσαὰκ μετὰ πεποιθήσεως γινώσκων τὸ μέλλον ἡδέως προσήγετο θυσία. 4. Ἰακὼβ μετὰ ταπεινοφροσύνης ἐξεχώρησεν τῆς γῆς αὐτοῦ δι’ ἀδελφὸν καὶ ἐπορεύθη πρὸς Λαβὰν καὶ ἐδούλευσεν, καὶ ἐδόθη αὐτῷ τὸ δωδεκάσκηπτρον τοῦ Ἰσραήλ.
   32. 1. Ὃ ἐάν τις καθ’ ἓν ἕκαστον εἰλικρινῶς κατανοήσῃ, ἐπιγνώσεται μεγαλεῖα τῶν ὑπ’ αὐτοῦ δεδομένων δωρεῶν. 2. Ἐξ αὐτοῦ γὰρ ἱερεῖς καὶ λευῗται πάντες οἱ λειτουργοῦντες τῷ θυσιαστηρίῳ τοῦ θεοῦ· ἐξ αὐτοῦ ὁ κύριος Ἰησοῦς τὸ κατὰ σάρκα· ἐξ αὐτοῦ βασιλεῖς καὶ ἄρχοντες καὶ ἡγούμενοι κατὰ τὸν Ἰούδαν· τὰ δὲ λοιπὰ σκῆπτρα αὐτοῦ οὐκ ἐν μικρᾷ δόξῃ ὑπάρχουσιν, ὡς ἐπαγγειλαμένου τοῦ θεοῦ, ὅτι· «Ἔσται τὸ σπέρμα σου ὡς οἱ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ.» 3. Πάντες οὖν ἐδοξάσθησαν καὶ ἐμεγαλύνθησαν οὐ δι’ αὐτῶν ἢ τῶν ἔργων αὐτῶν ἢ τῆς δικαιοπραγίας ἧς κατειργάσαντο, ἀλλὰ διὰ τοῦ θελήματος αὐτοῦ. 4. Καὶ ἡμεῖς οὖν, διὰ θελήματος αὐτοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ κληθέντες, οὐ δι’ ἑαυτῶν δικαιούμεθα οὐδὲ διὰ τῆς ἡμετέρας σοφίας ἢ συνέσεως ἢ εὐσεβείας ἢ ἔργων ὧν κατειργασάμεθα ἐν ὁσιότητι καρδίας, ἀλλὰ διὰ τῆς πίστεως, δι’ ἧς πάντας τοὺς ἀπ’ αἰῶνος ὁ παντοκράτωρ θεὸς ἐδικαίωσεν· ᾧ ἔστω ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
   33. 1. Τί οὖν ποιήσωμεν, ἀδελφοί; ἀργήσωμεν ἀπὸ τῆς ἀγαθοποιΐας καὶ ἐγκαταλίπωμεν τὴν ἀγάπην; Μηθαμῶς τοῦτο ἐάσαι ὁ δεσπότης ἐφ’ ἡμῖν γε γενηθῆναι, ἀλλὰ σπεύσωμεν μετὰ ἐκτενείας καὶ προθυμίας πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἐπιτελεῖν. 2. Αὐτὸς γὰρ ὁ δημιουργὸς καὶ δεσπότης τῶν ἁπάντων ἐπὶ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ ἀγαλλιᾶται. 3. Τῷ γὰρ παμμεγεθεστάτῳ αὐτοῦ κράτει οὐρανοὺς ἐστήρισεν καὶ τῇ ἀκαταλήπτῳ αὐτοῦ συνέσει διεκόσμησεν αὐτούς· γῆν τε διεχώρισεν ἀπὸ τοῦ περιέχοντος αὐτὴν ὕδατος καὶ ἥδρασεν ἐπὶ τὸν ἀσφαλῆ τοῦ ἰδίου βουλήματος θεμέλιον, τά τε ἐν αὐτῇ ζῷα φοιτῶντα τῇ ἑαυτοῦ διατάξει ἐκέλευσεν εἶναι· θάλασσαν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ζῷα προετοιμάσας ἐνέκλεισεν τῇ ἑαυτοῦ δυνάμει. 4. Ἐπὶ πᾶσι τὸ ἐξοχώτατον καὶ παμμέγεθες, ἄνθρωπον, ταῖς ἱεραῖς καὶ ἀμώμοις χερσὶν ἔπλασεν τῆς ἑαυτοῦ εἰκόνος χαρακτῆρα. 5. Οὕτως γάρ φησιν ὁ θεός· «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν ἡμετέραν. Καὶ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς.» 6. Ταῦτα οὖν πάντα τελειώσας ἐπῄνεσεν αὐτὰ καὶ ηὐλόγησεν καὶ εἶπεν· «Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε.» 7. Ἴδωμεν, ὅτι ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς πάντες ἐκοσμήθησαν οἱ δίκαιοι, καὶ αὐτὸς δὲ ὁ κύριος ἔργοις ἀγαθοῖς ἑαυτὸν κοσμήσας ἐχάρη. 8. Ἔχοντες οὖν τοῦτον τὸν ὑπογραμμὸν ἀόκνως προσέλθωμεν τῷ θελήματι αὐτοῦ· ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος ἡμῶν ἐργασώμεθα ἔργον δικαιοσύνης.

Przypisy:
101  Pwt 32,8-9; w tekście hebr. czytamy w w. 8: „ludom granice wytyczał według liczby synów Boga”; wg Septuaginty każdy lud ma swego opiekuńczego anioła, por. Syr 17,17.
102  Tekst nieznany.
103  Prz 3,34; Jk 4,5; 1 P 5,5.
104  Hi 11,2-3.
105  Tj. o świętych mężach Starego Testamentu.
106  Dsł. „rozwińmy to, co wydarzyło się od początku”.
107  Por. Rdz 12,2n; Ga 3,6-9.
108  W okresie kształtowania się Nowego Testamentu istniała tradycja żydowska, według której Izaak miał dobrowolnie zgodzić się na ofiarę z życia, a przez swe zrozumienie jej wielkości i znaczenia w pewien sposób zdawał się chrześcijanom zapowiadać ofiarę Chrystusa.
109  Dwanaście bereł lasek to symbol dwunastu pokoleń Izraela.
110  Dsł. „od niego”, może jednak chodzić tylko o Jakuba.
111  Por. Rz 9,4.
112  Rdz 15,5; 22,17; 26,4.
113  Por. Rz 3,28.30; Ga 2,16; 3,8-11; Ef 2,8.
114  Por. Rdz 1,6-7.
115  Rdz 1,26-27 oraz 1,22.28.
 
Źródło:

Przekład polski:
Święty Klemens [Klemens Rzymski], List do Kościoła w Koryncie, w: Ojcowie apostolscy, tłum. Anna Świderkówna, seria Pisma starochrześcijańskich pisarzy, t. 45, Warszawa 1990.

Wydanie greckie:
Clément de Rome, Épìtre aux Corinthiens, w: Sources chrétiennes 167, Paris 1971.

Przepisanie:
Jakub Szukalski (zapis polski), A. Jaubert (zapis grecki)
 

⋘ + ⋙