Bojaźń Boga

    Bojaźń Boga to szacunek do Niego, przejęcie się Jego Wielkością, zauważenie własnej ograniczoności wobec Jego Bezmiaru, to osłupienie przed Tym, który jest niewyobrażalny, niewymowny i niepojęty.
    W prostym znaczeniu bojaźń Boga to pamiętanie o Bogu i unikanie takich czynności, które są Mu niemiłe – unikanie grzechu, żeby nie być doświadczonym później ciężkimi cierpieniami. Gdy człowiek jest bardziej dojrzały, zaczyna unikać grzechu już nie ze względu na ciężkie następstwa, ale przez to, żeby nie obrażać Miłości, którą jest Bóg. To unikanie grzechu też bywa nazywane bojaźnią Boga. Zważa się tutaj na to, że On jest stale Obecny.
    Bojaźń Boga jest nazywana także początkiem mądrości (Ps 111[110],10; Syr 1,14). To dlatego, że przez zauważenie własnej głupoty i przejęcie się własną nieświadomością wobec Wszechwiedzącego Boga, zaczyna się szukać drogi mądrości.
    Bojaźń Boga nie ma nic wspólnego z poczuciem bycia zastraszonym. Człowiek wobec Boga ma stać wyprostowany, śmiały i pogodny, a bojaźń ma być pełnym godności szacunkiem, powagą wobec Jego Świetlistej Osoby.
    Człowiek też korzy się przed Bogiem, poznając swoją nicość i wspominając na swoje błędy, ale z tego ukorzenia ma powstawać oczyszczony i odnowiony przez dobrotliwość Boga, przed którym się ukorzył. Także to korzenie nie ma nic wspólnego z poczuciem bycia zastraszonym. Ono wynika bardziej z poczucia własnej nicości, słabości, bezradności, i jest proszeniem o wsparcie.