Gabriel Leopolita

   Leopolita Gabrjel Zawieszko, dominikanin za czasów króla Zygmunta III, ur. we Lwowie, tamże wstąpił do zakonu ś. Dominika; słynął z wymowy, był prowincjałem swego zakonu i kaznodzieją przy kościele Panny Marji w Krakowie; um. 1649. Napisał: Historja o Jonaszu dla rozmyślania najdroższej męki Pana Jezusa, Lwów 1618; Zwierciadło pokutujących, zbiór 10 kazań zawierających nauki moralne i przykłady wzięte z życia ś. Magdaleny; Wąż miedziany, albo rozmyślanie najdroższej Męki Jezusowej, Lwów 1618; Księgi ćwiczenia chrześcijańskiego, ib. 1619; Przysmaki duchowne gorczyca i kwas (8 kazań), ib. 1618; Oratorjum pałacu duchownego, Jaworów 1619 (20 kazań i wykład modlitwy pańskiej). Kazania L’y zawierają wiele zwrotów moralnych, malujących wybornie ówczesne obyczaje.

Michał Nowodworski (wyd.), Encyklopedja kościelna, t. 12, Warszawa 1879, s. 143.