Królestwo niebieskie i królestwo Boże

   Są dwa szczególne miejsca przebywania Boga. Jedno to jest niebo, a drugie – dusza człowieka. Niebo, w którym mieszka Pan, jest zwane królestwem niebieskim. Dusza zaś jest zwana królestwem Bożym. Królestwo Boże przyrównane zostało przez Pana do ziarnka gorczycy i do zaczynu zakwaszającego mąkę (Łk 13,18-21). Królestwo Boże jest w ludziach (Łk 17,21). Królestwo niebieskie jest na zewnątrz człowieka, a królestwo Boże wewnątrz człowieka. Pewną różnicę między królestwem niebieskim a królestwem Bożym wykazał Pan Jezus, kiedy w Poemacie Boga-Człowieka (VII, 38. Pożegnanie z dziełem; Katowice: Vox Domini, 1999) powiedział: „W czasach modernizmu (…) chcę, aby Kościół Święty (…) miał dodatkowy materiał do zwalczania tych, którzy zaprzeczają: (…) doskonałości Mojej nauki, która była taką od początku i nie ukształtowała się przez kolejne przemiany, lecz jako taka została dana: nauka o Chrystusie, o czasie Łaski, o Królestwie Niebieskim i o Królestwie Bożym w was. To Dobra Nowina, Boska, doskonała, niezmienna dla wszystkich spragnionych Boga”.

   Św. Izaak powiedział: „Staraj się wejść do izdebki swego wnętrza, a zobaczysz skarbiec niebiański. Jeden i drugi przybytek są bowiem jednym. Przez to samo wejście dostrzeżesz je oba” (Filokalia: Teksty o modlitwie serca, Wydawnictwo M, Kraków 2002).

Por. Przypowieść o budowaniu Królestwa Bożego.