Dwa początki

   Dwa są początki. Początek w świecie (Rdz 1-2,4) i początek w duchu (J 1,1-5). Pierwszy to początek stworzony, a drugi niestworzony. W tych dwóch początkach zawierają się wszystkie początki, których jest mnóstwo.
   Czyści patrzą na początki, aby mieć czyste poznanie. Pytają dlaczego i szukają powodu dla wszystkiego. Wynajdują pierwotne wzorce w swej pamięci, aby uczynić z nich prawo i podać je jako przykład dla ludzi nieświadomych. Czyści, sami zakochani w prawie, dają przykład swą osobą w życiu, odzwierciedlając w rzeczywistości pierwotnie czyste wzorce wydobyte z ducha.
   Czystość patrzy na początek, na czyste źródło. Czystość ogląda wszystko – całą rzeczywistość – i patrzy w tym wszystkim na początki – kiedy rzeczy były jeszcze czyste – i na czasy, kiedy stały się skażone. Czysty poznaje więc rzeczywistość (prawdę) przez oglądanie – oglądanie bezpośrednie, wzięte wprost z (poznania) rzeczywistości i oglądanie pośrednie przez słowa i znaki. Czysty przez oglądanie wspomina pierwotne czystości, w których znajduje źródło dla oczyszczania.
   Osiągnięcie czystości jest więc sprawą mądrości, jasnego poznania wyróżniającego dobre od złego, aby móc powrócić do prawdziwie dobrego.
   Czyści to dusze kapłańskie i zakonne. Poznają oni dzieje, biorą przykład z rzeczywistości przez rozmyślanie. Dla nich jest więc Pięcioksiąg, wszystkie księgi dziejów i Ewangelia, aby opierając się na przykładzie, znajdowali czyste wzorce, przyjmowali je do serca i odbijali je dla świata swą postawą, słowem i czynem.
   Ponieważ umieją określić skąd co wyszło, potrafią określić rzeczywistość – jaka jest dana sprawa. I tak z dobrego ziarna wyrasta dobry owoc, a ze złego zły albo wcale nic nie wyrasta.