(51) Cztery Ewangelie i Poemat Boga-Człowieka: Błogosławieństwo ubogich w duchu

   Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. (Mt 5,3)

   Błogosławieni [jesteście], ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. (Łk 6,20)

   Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι,

   ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. (Mt 5,3)

   Μακάριοι οἱ πτωχοί,

   ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ. (Łk 6,20)

   Błogosławiony jestem, będąc ubogi w duchu, bo wtedy Królestwo Niebieskie do mnie należy!

(…)

   „Błogosławiony jestem, będąc ubogi w duchu”.

   O, szatańska gorączko bogactw, do jakiego obłędu doprowadzasz i bogatych, i biednych! Bogacz żyje dla swego złota – nikczemnego bożka swego zrujnowanego ducha. Nędzarz żyje nienawiścią do bogacza, który posiada złoto, i nawet jeśli fizycznie nie staje się zabójcą, to wypowiada przekleństwa pod adresem bogatych, życząc im wszelkiego zła. Nie wystarczy nie popełniać zła. Trzeba jeszcze nie chcieć go popełnić. Niewiele różni się od tego, kto rzeczywiście zabija, ten kto przeklina, życząc nieszczęścia i śmierci, bo ma on w sobie pragnienie ujrzenia, jak ginie znienawidzony przez niego człowiek. Zaprawdę powiadam wam: pragnienie jest tylko powstrzymywanym działaniem, jak owoc poczęcia już uformowany, lecz nie wydany na świat. Złe pragnienie zatruwa i niszczy, gdyż trwa dłużej niż gwałtowne działanie i zakorzenia się głębiej niż samo działanie.

   Ten, kto jest ubogi w duchu, jeśli jest materialnie bogaty, nie grzeszy z powodu złota, lecz przez nie doprowadza do swego uświęcenia: bo dzięki złotu dokonuje czynów miłości. Kochany i błogosławiony podobny jest do źródeł, ratujących podróżnych na pustyniach i ofiarowujących siebie bez skąpstwa, szczęśliwych, że mogą dawać siebie dla przyniesienia ulgi rozpaczającym.

   Ten, kto rzeczywiście jest ubogi, raduje się w biedzie i miły jest mu jego chleb. Jest radosny, bo umyka przed gorączką złota. We śnie nie ma koszmarów i wstaje wypoczęty, aby spokojnie zabrać się do pracy, która jest dla niego lekka, bo wykonuje ją bez chciwości i bez zawiści.

   Człowiek może być bogaty materialnie dzięki złotu, a duchowo – z powodu uczuć. Pod określeniem ‘złoto’ kryją się nie tylko monety, lecz także domy, pola, klejnoty, meble, stada – wszystko, co zapewnia materialny dostatek życia. Bogactwo duchowe może się zawierać w więziach pokrewieństwa lub małżeństwa, przyjaźniach, bogactwach intelektualnych, stanowiskach publicznych.

   Jak widzicie, aby należeć do pierwszej kategorii⁵⁷ wystarczy, że biedny powie: „O! Co do mnie wystarczy mi nie zazdrościć temu, kto posiada. Jestem w porządku, bo jestem biedny i przez to siłą rzeczy – w porządku”. Co zaś do drugiej grupy,⁵⁸ także biedak musi czuwać nad sobą, [by doń nie należeć]. Nawet najbiedniejszy z ludzi może stać się w sposób grzeszny bogatym w duchu. Kto przywiązuje się w sposób nieumiarkowany do czegoś, ten grzeszy.

   Powiecie: „Czyż więc mamy znienawidzić dobro przydzielone nam przez Boga? Po co więc nakazuje nam miłować ojca, matkę, małżonkę, dzieci? Dlaczego mówi: ‘będziesz miłował twego bliźniego jak siebie samego’?” Trzeba dokonać rozróżnienia. Mamy kochać ojca, matkę, małżonkę, bliźniego, lecz tak, jak Bóg to określił: „jak siebie samych”. Boga zaś mamy kochać ponad wszystko i całą swą istotą. Nie możemy kochać Boga tak, jak kochamy najbliższych, najdroższych: tę, bo nas wykarmiła swą piersią, tamtą, bo śpi na naszej piersi i rodzi nam dzieci. Boga mamy kochać całą naszą istotą, to znaczy całą naszą zdolnością miłowania, która istnieje w człowieku: miłością dziecięcą, miłością oblubieńczą, miłością przyjacielską i – och! nie gorszcie się – także miłością ojcowską. Tak, o sprawy Boże winniśmy troszczyć się tak jak ojciec o swe dzieci, dla których czuwa on z miłością nad swoimi dobrami i powiększa je, zajmuje się i troszczy o ich wzrost fizyczny, intelektualny, o ich powodzenie w świecie.

   Miłość nie jest złem i nie może stać się złem. Łaski, jakich Bóg nam udziela, nie są złem i nie mogą stać się złem. One są miłością. Z miłości są udzielane. Z miłością trzeba używać bogactw uczuciowych i dóbr, jakich Bóg nam udziela. Tylko ten, kto nie czyni z nich bóstw – lecz środki, by służyć Bogu w świętości – ujawnia, że nie posiada grzesznego przywiązania do tych dóbr. Wtedy praktykuje święte ubóstwo ducha, który wszystkiego się pozbawia, aby być bardziej wolnym dla zdobycia Boga – Świętego, Najwyższego Dobra. Zdobyć Boga znaczy posiąść Królestwo Niebieskie. (III (cz. 1-2), 30: 24 maja 1945. A, 5129-5144)

57  Czyli ubogich w duchu.

58  Czyli bogatych w duchu.

   Beato me se sarò povero di spirito perché mio allora è il Regno dei Cieli!

(…)

   Beato me se sarò povero di spirito. Oh! delle ricchezze, arsura satanica, a quanti deliri tu porti! Nei ricchi, nei poveri. Il ricco che vive per il suo oro: l'idolo infame del suo spirito rovinato. Il povero che vive dell'odio al ricco perché egli ha l'oro, e se anche non fa materiale omicidio lancia i suoi anatema sul capo dei ricchi, desiderando loro male d'ogni sorta. Il male non basta non farlo, bisogna anche non desiderare di farlo. Colui che maledice augurando sciagure e morti non è molto dissimile da colui che materialmente uccide, poiché ha in lui il desiderio di veder perire colui che odia. In verità vi dico che il desiderio non è che un atto trattenuto, come un concepito da ventre già formato ma non ancora espulso. Il desiderio malvagio avvelena e guasta, poiché permane più a lungo dell'atto violento, più in profondità dell'atto stesso. Il povero di spirito se è ricco non pecca per l'oro, ma del suo oro fa la sua santificazione poiché ne fa amore. Amato e benedetto, egli è simile a quelle sorgive che salvano nie deserti e che si danno, senza avarizia, liete di potersi dare per sollevare le disperazioni. Se è povero, è lieto nella sua povertà, e mangia il suo pane dolce della ilarità del libero dall'arsione dell'oro, e dorme il suo sonno scevro da incubi, e sorge riposato al suo sereno lavoro che pare sempre leggero se viene fatto senza avidità e invidia. Le cose che fanno ricco l'uomo sono l'oro come materia, gli affetti come morale. Nell'oro sono comprese non solo le monete ma anche le case, i campi, i gioielli, i mobili, le mandre, tutto quanto insomma fa materialmente doviziosa la vita. Nelle affezioni: i legami di sangue o di coniugio, le amicizie, le dovizie intellettuali, le cariche pubbliche. Come vedete, se per la prima categoria il povero può dire: "Oh! Per me! Basta che io non invidi chi ha e poi sono a posto perché io sono povero e perciò a posto per forza", per la seconda anche il povero ha da sorvegliarsi, potendo, anche il più miserabile fra gli uomini, divenire peccaminosamente ricco di spirito. Colui che si affeziona smoderatamente ad una cosa, ecco che pecca. Voi direte: "Ma allora dobbiamo odiare il bene che Dio ci ha concesso? Ma allora perché comanda di amare il padre e la madre, la sposa, i figli, e dice: 'Amerai il tuo prossimo come te stesso? Distinguete. Amare dobbiamo il padre e la madre e la sposa e il prossimo, ma nella misura che Dio ha dato: " come noi stessi ". Mentre Dio va amato sopra ogni cosa e con tutti noi stessi. Non amare Dio come amiamo fra il prossimo i più cari, questa perché ci ha allattato, l'altra perché dorme sul nostro petto e ci procrea i figli, ma amarlo con tutti noi stessi, ossia con tutta la capacità di amare che è nell'uomo: amore di figlio, amore di sposo, amore di amico e, oh! non vi scandalizzate! e amore di padre. Sì, per l'interesse di Dio dobbiamo avere la stessa cura che un padre ha per la sua prole, per la quale con amore tutela le sostanze e le accresce, e si occupa e preoccupa della sua crescita fisica e culturale e della sua riuscita nel mondo. L'amore non è un male e non lo deve divenire. Le grazie che Dio ci concede non sono un male e non lo devono divenire. Amore sono. Per amore sono date. Occorre con amore usarne di queste ricchezze che Dio ci concede in affetti e in bene. E solo chi non se ne fa degli idoli ma dei mezzi per servire in santità Dio, mostra di non avere un attaccamento peccaminoso ad esse. Pratica allora la santa povertà dello spirito, che di tutto si spoglia per essere più libero di conquistare Iddio santo, suprema Ricchezza. Conquistare Dio, ossia avere il Regno dei Cieli. (3, 170)

Przekład polski Ewangelii: Biblia Tysiąclecia, wyd. V, Pallottinum, Poznań 2007 (Mt, Mk, Łk: tłum. o. Walenty Prokulski TJ; J: tłum. ks. Jan Drozd SDS)

Zapis grecki: wyd. Nestle-Aland 28

Przekład polski Poematu Boga-Człowieka napisanego przez Marię Valtortę: Ewa Bromboszcz (I-IV, VI-VII), ks. Michał Kaszowski (V), Vox Domini, Katowice (I: bez roku, II: 2010, III, cz. 1-2: 2000, cz. 3-4: 2002, IV, cz. 1-2: 2003, cz. 3-4: 2004, cz. 5-6: 2005, V: 2000, VI: 1998, VII: 1999)

Zapis włoski: Maria Valtorta, L’Evangelo come mi e' stato rivelato, Edizioni Paoline, Pisa 2001