Mądrość człowieka i mądrość ducha

   Jezus powiedział, że „mądrość człowieka polega na nawróceniu się” (Poemat Boga-Człowieka III, 5. Głoszenie Dobrej Nowiny w Sychar, Vox Domini, Katowice 2000, s. 29). Nawrócenie się jest mocą mądrości, bo jest oddaniem się czystości i oczyszczeniem. Im czystszym się stajesz, tym mądrość staje się jaśniejsza. A „mądrość ducha to miłość do Boga Prawdziwego i Jego Prawdy”, jak powiedział Jezus (Poemat Boga-Człowieka III, 5, s. 29). Mądrość ducha jest mądrością doskonalszą od mądrości człowieka. Mądrość duchowa jest wypełnieniem ludzkiej mądrości. Człowiek na początku się nawraca i oczyszcza, a później widzi Boga i Jego prawdę – to, do czego się nawracał – i zaczyna to miłować.
   Te dwie mądrości – mądrość człowieka i mądrość ducha – polegają na czystości i ubóstwie, które są prawami zakonnymi. W końcu, jako wynik umiłowania prawdy powstaje prawdziwy miłosny czyn. Ta czynna mądrość jest posłuszeństwem – wypełnieniem Bożej woli – najdoskonalszym prawem zakonnym. Jest ona poczęciem Boga w świecie. Posłuszeństwo jest więc duchowym poczęciem. Na nim opiera się zakon. Od niego zakon bierze początek. Jest ono zakonem zakonu – początkiem początku – prawdziwym życiem, rzeczywistością nieba.