Eklezyjastes (4)

ROZDZIAŁ IV

Verti me ad alia et vidi calumnias, etc.

   W inszą-m się stronę udał – i widziałem

Fałsze, obmowy, jakich nie słyszałem,

Które na świecie ludzie obojętni

Czynią – na Boskie sądy nie pamiętni

I łzy niewinnych, i przy tym nikogo,

Kto by pocieszył, kiedy nędznych srogo

Niesprawiedliwe przycisnęły mocy,

A nikt im słusznej nie dodał pomocy.

Przyznałem wtenczas, że bardziej szczęśliwi

W swym grobie zmarli – niż na świecie żywi,

I że szczęśliwszy, co się nie urodził,

Nad którym jeszcze zły świat nie przewodził.

   Uważyłem też, jak człowiek pracuje,

Jak mętną myślą umysł swój morduje,

Jako fortele i dowcipy biegłe

Jawniej bliźniego zazdrości podległe.

I to jest marność – z troskliwym kłopotem

Starać się o to, co prawie nic po tem.

Głupi swe ręce z ciężkim żalem składa

I gryząc własne ciało tak powiada:

Lepszy jest szczupły kęs garztki spokojnej,

Niż z utrapieniem zbiory ręki hojnej.

To rozważywszy – więcej uważałem

I drugą marność pod słońcem widziałem:

Jeden, co sam jest, a nie ma drugiego

Ni syna, brata, ani pokrewnego,

A przecię zbiera obiema rękami

I nie nasyci oka bogactwami.

Nie myśli mówiąc: Komuż ja zdobywam

I prożnym dobrem duszę oszukiwam? –

I to jest marność, i to utrapienie

I niesłychane serca uciążenie.

Lepiej być w kupie dwojgu niż jednemu,

Bezpieczniej jeden pomoże drugiemu,

Jeśli się źle ma i jeżeli chory,

Jeśli upadnie, doda mu podpory.

Biada samemu, bo gdy pośliźnie się,

Nikt go nie wesprze i nikt nie podniesie.

Gdy dwaj śpią z sobą, ten tego odzieje,

A kto sam sypia, słabo się zagrzeje.

Więc na jednego jeśli kto powstanie,

Jeden przy drugim jak przy murze stanie

I tak zmocnionych żaden nie rozerwie;

Nie tak się łatwo sznur troisty zerwie.

   Lepszy jest chłopiec ubogi, rozsądny,

Niźli król stary, głupi, nieporządny,

Co nic nie umie ani myśli o tym,

Jak przyszłym rzeczom zabiegać na potym.

Trafi się czasem z kajdan i więzienia

Wniść komu na tron wielkiego imienia,

A drugi, co się urodził w koronie,

Nędzą – nie złotem opasuje skronie.

Widziałem wszystkich pod słońcem żyjących

Po społu z wtórym młodzieńcem chodzących,

Który za tamtym mocno trzymać będzie.

Nieskończona jest liczba ludu wszędzie

Wszystkich tych, którzy jeszcze przed niem byli,

A przyszli się niem nie będą cieszyli.

Lecz i to marność, i to utrapienie

I niesłychane serca uciążenie.

Strzeż nóg twych, wchodząc do domu Bożego,

Zbliżaj się, abyś skłonił ucha twego;

Lepsze pokorne posłuszeństwa dary

Niżeli głupich niewdzięczne ofiary,

Którzy nie wiedzą, kiedy co zawinią

I gdy co złego dobrowolnie czynią.

Bardzo bogate godzinki księcia de Berry

(Les Très Riches Heures du duc de Berry):

Kwiecień