Eklezyjastes (6)

ROZDZIAŁ VI

Est et aliud malum, quod vidi sub sole: vir, cui dedit Deus divitias, etc.

   Jest jeszcze drugie złe, co się znajduje

Pod słońcem i co często ludzi psuje:

Mąż, co mu dał Bóg na jego wygody

Skarby, bogactwa, godność i dochody;

Nic nie odmowne z nieba jego duszy

I niedostatkiem głowy nie ususzy.

Aż Bóg mu odjął tę władzą na ziemi,

Że nie zażyje ni się cieszy temi –

Co mu dał – dary, jeszcze obcy przydzie

I pozrze wszystko – i tak zbiór wynidzie.

Prożność i biada wielka rzec się może

Nad wszystkie inne, bo co-li pomoże,

Choćby kto nawet i stu synów spłodził,

Choćby największy życiem wiek przechodził,

Gdy z dóbr swych tego, co ma, nie zażyje,

Ani tym duszę cieszy, poki żyje,

Nawet umiera i nie pogrzebiony;

Szczęśliwszy nadeń jest płód poroniony.

Darmo przyszedszy na świat – w ciemność idzie,

A imię jego z niepamięcią znidzie;

Nie widział słońca i nie znał rożności,

Którą się dobre oddziela od złości.

Chociażby tysiąc i drugi lat ważył,

Wiek prożny jego – a dóbr swych nie zażył,

Za nic mu życie, wszystko, co się rodzi

Azaż do kresu jednego nie godzi?

W ustach człowieczych wszelka praca jego,

Ale się dusza nie napełni z tego.

Coż nad głupiego więcej ma uczony

I co ubogi, nędzny, opuszczony,

Tylko że się tam garnie i tam spieszy,

Gdzie się żywotem wiecznym umysł cieszy.

Lepiej się na tym, co miłe, osiedzieć,

Niż tego pragnąć, o czym trudno wiedzieć.

Lecz i to marność, której skłania ucha

To serce, co ma nadętego ducha.

Kto ma być przyszłym – już mu ogłosiły

Imię wyroki, już mu naznaczyły,

Że będzie człowiek i że nie poradzi

Duższemu, gdy się w sądzie z nim powadzi.

Słów to są gminy, co prożny swar rodzą

W ustach – a same na nic się nie zgodzą.

Bardzo bogate godzinki księcia de Berry

(Les Très Riches Heures du duc de Berry):

Czerwiec