Eklezyjastes (12)

ROZDZIAŁ XII

Memento Creatoris tui in diebus iuventutis tuae antequam veniat tempus afflictionis.

   Pomni na Stwórcę od dni urodzenia

Przez wszystkę młodość, poki utrapienia

Czas nie nadejdzie i poki się lata

Przykre nie zbliżą i nie zbrzydzą świata,

O których byś rzekł: Jakież to nastają

Czasy, co mi się nic nie podobają?

Poki się słońce i miesiąc z gwiazdami

Nie zaćmi i nie zajdzie ciemnościami

I wszelkie światła wniwecz nie obrócą,

I po dżdżu zaraz obłoki nie wrócą,

   Kiedy się muszą stróże domu wzruszyć

I najmocniejsi mężowie źle tuszyć

I wraz się staną cale prożnujące,

Co w drobnej liczbie bywały miesiące,

A te, co często przez dziury patrzały,

Będą się ćmiły i nic nie widziały;

I zamkną wrota na ulice śmiele

Za poniżeniem głosu twego miele.

I na głos ptaszy z miejsc swoich powstaną,

I głuche – córki śpiewania się staną.

Miejsc się wysokich lękać będą srodze,

I bać się muszą, zostający w drodze.

Migdał zakwitnie, szarańcza utyje,

Kapar się wniwecz rozproszy i zgnije,

Bo pójdzie człowiek do domu wieczności,

A po ulicach płaczących z żałości

Przechodzących się ludzi widzieć będzie

I pełno żalu, trosku, płaczu wszędzie,

Poki się srebrny sznurek nie rozerwie

I złota-ć binda, poki się nie zerwie

Wiadro nad zdrojem lub (co więc da snadnie

Ze studnie czerpać) koło nie rozpadnie,

I proch się do swej ziemie nie obróci,

A duch do Boga, co go dał, nie wróci.

   Marność marności, wszystko jest na świecie

Marne – a marą, co jedno świat plecie.

Eklezyjastes – w mądrość doskonały,

Którego nauk pospólstwa słuchały,

Umiał i uczył, i to pokazywał

Ludziom, co czynił i czego używał,

I własnych w rzeczach dosiągając treści

Wielkie tajemnic złożył przypowieści.

Słów pożytecznych szukał i swe mowy

Pełnymi prawdy to opisał słowy.

Rozmowy mądrych ludzi znamienite

Są jak ościenie i głęboko wbite

Gwoździe, co radą mistrzów zgotowane –

Są od jednego pasterza podane.

   Nad to, synu mój, nie pytaj się dalej;

Choćby najwięcej ludzie ksiąg spisali,

Więcej się nad to nie będzie wiedziało,

A zbytnie myśli strapią tylko ciało.

Więc dalej mówić cale zaniechajmy,

A końca mowy wszyscy posłuchajmy:

   Bój się wprzód Boga, a niech bez przestania

Umysł twój pełni jego przykazania,

Bo to człowieka samo człekiem czyni;

A wszystko, co się dzieje lub zawini,

Z każdym występkiem Bóg na sąd przybędzie,

Lub dobre, lub złe – oraz sądzić będzie.

Bardzo bogate godzinki księcia de Berry

(Les Très Riches Heures du duc de Berry):

Grudzień