Nie na migi

Podczas nadawania imienia dziecku Zachariasza i Elżbiety krewni pytają ojca: «Co powiesz, Zachariaszu? Chcesz, by nosił twe imię, prawda?» (Poemat Boga-Człowieka I, 38) Zadają mu pytanie słownie, a nie tak, jak jest to napisane w Ewangelii wg św. Łukasza, na migi (Łk 1,62). Po cóż pytać na migi tego, który był tylko niemy, a nie głuchy? Ale czytamy dalej, że Zachariasz odpowiada dając znak, „że nie” (PBC jw.). Pojawia się więc owo pojęcie dawania znaku, pokazywania czegoś na migi. Może to nas prowadzić do wniosku, że opowieść z Ewangelii została (1) nieodpowiednio podana Łukaszowi, albo (2) nieodpowiednio spisana przez Łukasza, albo (3) zmieniona przez przepisujących. Moglibyśmy też przypuścić, że zdanie „ἐνένευον δὲ τῷ πατρὶ αὐτοῦ τὸ τί ἂν θέλοι καλεῖσθαι αὐτό” („kiwali zaś jego ojcu, jak chciałby go nazwać”) brzmiało „ἐνένευεν δὲ ὁ πατὴρ αὐτοῦ τὸ τί ἂν θέλοι καλεῖσθαι αὐτό” („kiwał¹ zaś jego ojciec, jak chciałby go nazwać”). W tym przypadku odpowiednio brzmi również użycie spójnika „i” („καί”) zaraz po tym wyrażeniu (Łk 1,63).

1  Albo kiwnął, ale wtedy byłby użyty wyraz ἐννένευκεν, niezbyt podobny brzemieniowo do ἐνένευον.