Pożeracz życia

   Wymowne określenia w greckim przekładzie Pisma Świętego (Septuaginta):

węże żyjące duszami (ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν; Rdz 1,20), (uczynił Bóg) wszelką duszę żyjącą węży ((ἐποίησεν ὁ θεὸς) πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν; Rdz 1,21).

   (To mowa o tych wężach, które zostały wyprowadzone z wody; choć dalej w Księdze rodzaju o wszystkich zwierzętach powiedziane jest, że mają w sobie duszę życia (ἔχει ἐν ἑαυτῷ ψυχὴν ζωῆς; Rdz 1,30), co wyraźnie wskazuje, że tutaj ta dusza oznacza zwyczajne tchnienie.) Powiedziałbym, że w szatanie ze stworzenia pozostała ta własność żywienia się duszami. I dodam: szatan ma duszę – tak, nawet nie jedną – ale na uwięzi (dusze skradzione i zagarnięte, bo złodziejem jest i łupieżcą); nie ma duszy własnej, życia własnego; bo Życia w nim nie ma, nie ma w nim Boga, ani Bóg nie ma z nim nic wspólnego.