Cześć obrazów

   „Nie będziesz miał bogów innych oprócz Mnie. Nie uczynisz sobie posągu ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko albo na ziemi nisko, lub w wodzie poniżej ziemi. Nie będziesz oddawał im pokłonu ani służył. Bo Ja jestem Pan, Bóg twój, Bóg zazdrosny, karzący nieprawość ojców na synach w trzecim i w czwartym pokoleniu – tych, którzy Mnie nienawidzą, a który okazuje łaskę w tysiącznym pokoleniu tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań” (Pwt 5,7-10).
   To prawo zyskało inny wymiar, kiedy Bóg przyszedł w postaci człowieka. Nagle się okazało, że Boskość może przybrać ludzkie kształty. Ta Boskość powiedziała: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych”. Kamień, który wcześniej mógł być nieprzyjazny i do wyrzucenia, teraz dał się obrobić, by pokazać piękno Myśli. Przez miłowanie wszystkiego i wszystkich człowiek upodobnił się do swego Stwórcy i obdarzony został twórczymi mocami, dzięki którym może odzwierciedlać doskonałość Myśli [doskonałość Stwórcy; Stwórca jest Myślą]. Człowiek może więc uczynić sobie posągi i obrazy „tego, co jest na niebie wysoko albo na ziemi nisko, lub w wodzie poniżej ziemi”, o ile przez to wszystko będzie oddawał pokłon Tej Stwórczej Mocy, która je natchnęła i która się w nich przejawia. Tak staje się to służbą dla Najdoskonalszego Obrazu, ponieważ uświęcone rzeczy zbliżają do Niepoznanego, wyrażonego przez samą Myśl.
   „Głupi już z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga: z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest, patrząc na dzieła nie poznali Twórcy, lecz ogień, wiatr, powietrze chyże, gwiazdy dokoła, wodę burzliwą lub światła niebieskie uznali za bóstwa, które rządzą światem. Jeśli urzeczeni ich pięknem wzięli je za bóstwa – winni byli poznać, o ile wspanialszy jest ich Władca, stworzył je bowiem Twórca piękności; a jeśli ich moc i działanie wprawiły ich w podziw – winni byli z nich poznać, o ile jest potężniejszy Ten, kto je uczynił. Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę” (Mdr 13,1-5).