Doskonale kochający człowiek

Pycha umysłu chce odwieść człowieka od prawdziwego życia i mówi mu: „Nie możesz kochać tak jak Bóg”. A miłość serca się temu sprzeciwia i chce być prawdziwa. Czy nie może kochać tak jak Bóg? Może kochać prawdziwie przez swe Boskie pochodzenie. Po to Bóg stał się człowiekiem, aby człowiekowi przypomnieć Boskość, jaka została mu dana. Człowiek jako dziecko Boga jest zdolny do Bożej miłości, to znaczy miłości prawdziwej, ofiarnej, oddającej samego siebie w całości. Jezus dał przykład takiej miłości, oddając siebie całkowicie na krzyżu i włączając się w ten sposób w nieskończoność Bożej miłości. Kochać możesz tak jak Bóg, to znaczy prawdziwie, oddając swoje własne życie za wszystkich. Nie ma większej miłości nad tą, gdy człowiek swoje własne życie oddaje za przyjaciół (J 15,13).

Serce, bądź śmiałe i powiedz pysznemu umysłowi: „Twoja nauka nie jest prawdziwa i żywa. Ja mogę kochać tak jak Bóg mnie kocha, oddając własne życie. Twoja nauka to tylko prawdy wymierne, wprowadzające niezgodę między Bogiem a człowiekiem. Nie widzisz tego, co niezmierne – jak Bóg do człowieka się zniża i jak człowiek do nieskończoności się wznosi. Pomyliłeś i poróżniłeś dwie rzeczywistości w Wybrańcu, kiedy w istocie są one jednym. Ta sama miłość, którą ma Ojciec, przelewa się na Syna i staje się doskonała w Duchu. Nie ma nic nad nią wznioślejszego. Dlatego Syn wzywa ludzi do Boskiej doskonałości i mówi: «Miłujcie waszych nieprzyjaciół, a wasza nagroda będzie wielka i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych. Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny» (Łk 6,35-36). A więc zły duchu, odejdź ze swą błędną nauką i nie zatruwaj mi serca swymi mylnymi pojęciami, przez które ciągle krążysz w swym świecie błędu. Nie zabijesz we mnie miłości, nie zniechęcisz i nie wtrącisz w otchłanie beznadziei. Ja człowiek mogę kochać tak jak Bóg kocha i po to zostałem zrodzony”.

„Mój ogród! Jakiż ogród jest piękniejszy i bardziej godny Boga niż Niebiosa, których kwiatami są aniołowie stworzeni przez Boga? A jednak nie. To innego ogrodu pragnął jedyny Syn Ojca, Syn Człowieczy. Dlatego dla człowieka przyoblekłem się w ciało, bez którego nie mogłem odkupić win ludzkiego ciała”. Powiedziane przez Jezusa w Poemacie Boga-Człowieka II, 27. Uzdrowienie paralityka w domu Piotra w Kafarnaum (Vox Domini, Katowice 2010, s. 131).