Pieśń o Ewie i Maryi

1

Dwie piękne, dwie prawe – Ewa i Maryja

zostały zważone;

pierwsza stała się przyczyną śmierci, druga – życia.

Refren: Chwała, Panie, Twej mądrości!

2

Chytrość pozbawiła Ewę szlachetności,

odebrała jej rozsądek,

Maryja uczyniła rozum solą swej prawości.

3

Nie wystarczy piękność bez mądrości,

nie ma względu na skutki

chytrość bez prawości.

4

Miłość bliska jest pięknu,

a grzech przebiegłości,

lecz obie wzięte razem mogą stać się dobre.

5

Czystość unieszkodliwi jad chytrości,

mądrość umocni prawość;

wtedy czystą będzie mądrość i mądra prawość.

6

Rozłączone stają się sobie wrogie,

gdyż pierwsza jest brzydka a druga niemiła.

Tylko razem wzięte są wielkie.

7

Tak dwie osobno wzięte ręce

są bezsilne,

a złączone zdołają świat ujarzmić.

8

One opanowały morze i ląd suchy,

stopiły spiż, zmiękczyły żelazo,

z głębin dobyły skarby, z gór drogie kamienie.

9

Obie są dwiema matkami z córkami – dziesięciu palcami,

zdołały one nimi opanować moce.

Choć siła ich nikła, wspaniałe jest ich dzieło.

10

Nieliczne są, a czynią wiele dobra,

są proste, a jednak piękne, tworząc dziwne obrazy,

są nieme, choć wymowne, pisząc księgi.

11

Są nagie, a przecież odziane w liczby,

są puste, choć przy liczeniu

należy do nich świat cały.

12

Ich krewny jest jeden – podobny pochodzeniem,

istotę jego trudno wypowiedzieć,

jest obcy, choć podobny, wyryty na nich cały.

13

Jest ich posłańcem – bez skrzydeł lata,

bez skrzydeł wraca, bez piór się unosi.

W swym wnętrzu kryje zwierzony sobie symbol.

14

Szepta, choć jego głos nie wejdzie w ucho,

bo nie do ucha mówi w swym milczeniu,

oku tylko objawia skryte znaki.

15

Nie pojmie ucho jego głosu,

obcy mu jest jego milczący język,

ma jedną właściwość – milczenie.

16

Jak głos jest obcy oczom,

tak uszom obce jest milczenie,

duchowe oko słucha i przyjmuje.

17

Oczyma zobaczyła Ewa piękne drzewo,

w jej duszy błysła rada zdradzieckiego węża,

jej czyn przyniósł nieszczęście.

18

Uchem poczęła Maryja Niewidzialnego,

co przyszedł w głosie – w Jej łonie Moc się wcieliła.

Śmierć i szatan zapytali: „Kim On jest?”

19

Wtem usłyszeli radosny nad Nim śpiew aniołów:

„Oto zabójca śmierci, niszczyciel złego,

wesele niebian, nadzieja ziemian!”

20

Śmierć i szatan spojrzeli na siebie i zadrżeli –

myśleli, dokąd uciec i gdzie się ukryć.

Zły uszedł na pustynię, śmierć zstąpiła w głębię.

21

Gdy zbiegli, On udał się do ich mieszkań,

podążył na pustynię i tam pokonał złego,

do głębi zstąpił, ujarzmił śmierć w jej kryjówce.

22

Po pokonaniu śmierci i szatana

na ziemi zapanowała ufność, w niebie radość

z przyniesionej przez aniołów ziemianom dobrej wieści.

23

Wesela pełni wykrzyknęli z nimi,

zdradzając gorące pragnienie,

byśmy mogli się cieszyć w dniu drugim.

Napisane przez św. Efrema Syryjczyka, w przekładzie ks. Wojciecha Kani zawartym w książce Teksty o Matce Bożej 1: Ojcowie Kościoła Greccy i Syryjscy, Niepokalanów (Ojcowie Franciszkanie) 1981.

Matka Boża Cierpliwie Słuchająca,

obraz z Rokitna